🪽👼Aniołowie – Boscy Posłańcy

Wojna Aniołów

W drugim dniu stworzenia Bożego mówi się, że miała miejsce anielska wojna, pierwsza wielka bitwa między dobrem a złem. Henoch jako pierwszy doniósł o powstaniu aniołów. Wymienia dwieście buntowników. Biskup Tusculum wspomniał o tym nawet w XIII wieku.

133 306 668

zbuntowanych aniołów, jedna trzecia całej grupy aniołów

Powodem wojny był Lucyfer, który odmówił oddania hołdu człowiekowi, a także chciał objąć tron Boży.

Ognisty czerwony smok z siedmioma głowami

Lucyfer i jego wyznawcy walczyli w wojnie aniołów z Michałem i pozostałymi aniołami, jak można przeczytać w objawieniu Jana:

7
I nastąpiła walka na niebie: Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie,
8
ale nie przemógł, i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło.
9
I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię, został strącony na ziemię, a z nim strąceni zostali jego aniołowie.

(Objawienie Jana, 12,7 i następne). Wcześniej było napisane:

I inny znak się ukazał na niebie:
Oto wielki Smok, barwy ognia,
mający siedem głów i dziesięć rogów
– a na głowach jego siedem diademów.
I ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba:
i rzucił je na ziemię.

Smok oznacza Lucyfera, a gwiazdy reprezentują anioły, z których jedna trzecia podążyła za Lucyferem. Michał w końcu pokonał Lucyfera i wyrzucił go z nieba.

Potem nadał mu jego nowe imię „przeciwnik” (hebr. „Szatan”).

Ostatecznie ostatnie słowa, które Lucyfer usłyszał w niebie przed odrzuceniem, brzmiały: „Któż jak Bóg?” Takie jest stare znaczenie imienia „Michał”.

Historia upadku Lucyfera pokazuje wielkie starcia z legendą kananańskiego boga świtu, Shahera. Był także gwiazdą poranną na niebie, która zwiastowała wschodzące słońce. Shaher próbował podbić tron ​​światła słonecznego i został wyrzucony ze sfery niebieskiej.

Gehenna

Szatan również spadł z tej niebiańskiej sfery. Wylądował w piekle, z dala od Bożej miłości i Światła.

Oryginalna nazwa tego miejsca w starym Testamencie to

Gehenna (także Gehinnom lub Geena). Oznacza „Wąwóz Hinnom”. Pod Jerozolimą znajduje się miejsce, w którym podobno Amonici składali w ofierze dzieci, swojemu bogu Molochowi w czasach starożytnych. W I wieku naszej ery zwłoki przestępców zostały powierzone ogniu w tym wąwozie. Odpowiada to tradycyjnemu obrazowi piekielnego ognia.

Innym terminem określającym piekło jest Scheol. Sama nazwa piekło pochodzi od starego germańskiego „hel”, nazwa podziemnego świata. Smok Nidhögg zjada tam ciała przestępców.

Siedem plag czasów ostatecznych

Piekło jest domem dla Szatana i innych upadłych aniołów, ale on tam nie zostaje. Szatan próbuje sprowadzić jak najwięcej ludzi z właściwej ścieżki – poprzez kłamstwa, uwodzenie, banalizację, zasłanianie lub utrudnianie pracy misyjnej.

Pierwsza wojna aniołów nie była decydującą bitwą. Stanie się to przed Sądem Ostatecznym. Krótko przed tym zło opanuje świat, pojawią się fałszywi prorocy i miłość, jak mówi Ewangelia Mateusza, ostygnie. Według objawienia Jana, można się również spodziewać „siedmiu plag czasów ostatecznych”. Są to: wrzody, woda morska zamieni się w krew, świeża woda zamieni się w krew, fala upałów, ciemność, odwodnienie wszystkich źródeł wody i największe trzęsienie ziemi w historii.

Wieczny raj – wieczna ruina

Pod koniec tego okropnego czasu słońce ściemnieje, księżyc też nie będzie już świecił,

gwiazdy będą spadać z nieba. Kiedy to nastąpi, umarli zostaną wskrzeszeni, a światowy sąd odbędzie się wraz z Jezusem Chrystusem jako sędzią.

W tym momencie, zgodnie z proroctwem Jana, legiony piekielne zostaną pokonane przez niebiańskich pod dowództwem Archanioła Michała. Pokonani aniołowie, jak ludzie, żywi i umarli, będą osądzani. Następnie, zgodnie z katolickim przekonaniem, część z nich będzie skazana na wieczną karę w piekle. Grzeszni ludzie wylądują w jeziorze ognia i siarki. Druga część wkroczy do nowo stworzonego rajskiego świata życia wiecznego. Religie, które dosłownie interpretują Biblię, wierzą, że Jezus ustanowi tysiącletnie królestwo po swoim powrocie. Szatan będzie związany na ten czas. Potem ponownie uwiedzie ludzi – w rodzaju ostatecznej próby – i wreszcie zostanie sprowadzony z powrotem do jeziora ognia. Tylko wtedy, zgodnie z objawieniem Jana, nastąpi zmartwychwstanie umarłych.

---

Objawienie Jana w Biblii
znane jako „Apokalipsa”. Jest jedyną Księgą Nowego Testamentu o wyłącznie proroczej naturze.

Traktuje o czasach ostatecznych ziemi i prowadzi do oczekiwania na „nową ziemię”, w której ludzkość będzie żyła całkowicie w obecności Boga.

MIESZKAŃCY PIEKŁA

Najważniejsza praca nad hierarchią piekła pochodzi od Jana Wiera. Prawdopodobnie urodził się w 1515 r. Jako syn kupca z Grave (Holandia) . Lekarz napisał kilka artykułów medycznych i był zadeklarowanym przeciwnikiem polowań na czarownice. W 1577 roku opublikował książkę  ,,Pseudomonarchia demonów” (Fałszywa reguła demonów). W 1563 roku została poprzedzona książką „O zwodniczych sztuczkach demonów”(O demonach demonów). Była bardzo popularna i została nie tylko opublikowana, ale także przetłumaczona na kilka języków. Została jednak umieszczona w indeksie zakazanych ksiąg, a domniemani eksperci od czarownic (jak Jean Bodin i Martin Anton) podjęli działania przeciwko tej książce. Niemniej jednak praca Wiera skutkowała mniejszą liczbą wyroków śmierci i była standardową pracą dla każdego przeciwnika procesów czarownic. Dla Wiera rzekome czarownice były ofiarami diabła, który wprowadził je w błąd i doprowadził do melancholii. Jego zdaniem potrzebowały głównie leczenia i w żaden sposób nie zasługiwały na śmierć.

---

7 405 926 Demonów

,,Pseudomonarchia Demonów” wyjaśnia strukturę ściśle hierarchicznego piekła. Podobnie jak żydowski Talmud, praca Wiera opiera się na 7 405 926 demonach, podzielonych na 72 oddziały. Jan Wier wymienia główne demony, ich tytuły, wygląd i liczbę podległych im legionów. Prawdopodobnie napisał swoją pracę na podstawie „Ars Goetia”, pierwszej części „Lemegeton Clavicula Salomonis”. Ta książka opisuje 72 demony, które król Salomon uwięził w specjalnym brązowym naczyniu po ich przywołaniu. Zawiera również skomplikowane instrukcje, jak to zrobić samodzielnie. Słynny angielski pisarz i okultysta Aleister Crowley (1875-1947) przetłumaczył „Ars Goetia” na angielski i poprawił ją.

W „Pseudomonarchii Demonów” Wiera, Belzebub jest określany jako najwyższy władca piekła i założyciel Zakonu Muchy.

Wielcy przywódcy to: Szatan (Książę Ciemności, Przeciwnik), Pluton (Książę Ognia i Hadesu), Molech (Książę Łez), Baal (Generał Diabelskich Band)
Lucyfer (Sędzia), Baal-Beryth Minister Kontraktów

i Paktów Diabelskich), Nergal ( Książę Tajnej Policji), Proserpina (grecka Persefona, Diablica)

i Astaroth (Skarbnik Piekieł).

Demony żeńskie

Oprócz Lilith udokumentowano także inne mieszkanki piekła. Agrat-Bat-Mahlaht, Eiseth-Zenunim i Naamah są nazywane wraz z nią czterema „aniołami rozpusty” i wszystkie są jednocześnie narzeczonymi
Szatana. Naamah jest najseksowniejszą ze wszystkich i najbardziej zręczną uwodzicielką. Mówi się, że była siostrą Erh Tubal-Kaina, prekursorem wszystkich rud i kowali żelaza oraz Noego. Również piękna, nieskazitelna

arcydzieło demonów Barbelo, jest opisana jako jaśniejsza niż sam Bóg.

Wielka samica smoka chaosu Lewiatan (hebr. „Wijące się”) jest również uważana za arcydzieło. Świeci tak jasno, że jej promienie światła przesłaniają słońce. Bóg stworzył Lewiatana, według Starego Testamentu

aby ,bawić się z nim”.W Talmudzie Babilońskim można przeczytać, że zrobił to w ciągu ostatnich trzech godzin dnia.

---

Lewiatan – nazwa legendarnego potwora morskiego, w Biblii często oznaczająca zło, węża morskiego, wieloryba, krokodyla (Izajasz 27,1; Hiob 41), a nawet wielki okręt (Psalm 103, 25-6), istota monstrualnie ogromna, kolosalna; z hebr. לִוְיָתָן , Livyatan ,, istota o wijącym się ciele”, por. Behemot.

---

Behemot – w Biblii, Hiob 40, 10-19, potężna bestia mityczna, która gdyby miała przedstawiać realnie istniejące zwierzę, oznaczałaby zapewne hipopotama; przen. coś monstrualnie deprymująco olbrzymiego, potężnego.

Księga Hioba (40,25-41,26) opisuje go szczegółowo: „ Jego dumne łuski są jak solidne tarcze, twarde i ściśle powiązane. … Pochodzą z jego ust i strzelają ogniste iskry… Kiedy powstaje silni są przerażeni… Sprawia że głębokie jezioro gotuje się jak garnek.”

40,25
Czy krokodyla chwycisz na wędkę
lub sznurem wyciągniesz mu język,
26
czy przeciągniesz mu powróz przez nozdrza,
a szczękę hakiem przewiercisz?
27
Może cię poprosi o łaskę?
czy powie ci dobre słowo?
28
Czy zawrze z tobą przymierze,
czy wciągniesz go na stałe do służby?
29
Czy pobawisz się nim jak z wróblem,
czy zwiążesz go dla swych córek?
30
Czy towarzysze go sprzedadzą,
podzielą go między kupców?
31
Czy przebijesz mu skórę harpunem,
głowę mu dzidą przeszyjesz?
32
Odważ się rękę nań włożyć,
pamiętaj, nie wrócisz do walki.

41,1
Zawiedzie twoja nadzieja,
bo już sam jego widok przeraża.
2
Kto się ośmieli go zbudzić?
Któż mu wystąpi naprzeciw?
3
Kto się odważy go dotknąć bezkarnie? –
Nikt zgoła pod całym niebem.
4
Głosu jego nie zdołam przemilczeć,
o sile wiem – niezrównana.
5
Czy odchyli kto brzeg pancerza
i podejdzie z podwójnym wędzidłem?
6
Czy otworzy mu paszczy podwoje?
-Strasznie jest spojrzeć mu w zęby.
7
Grzbiet ma jak płyty u tarczy,
spojone jakby pieczęcią.
8
Mocno ze sobą złączone,
powietrze nawet nie przejdzie.
9
Tak jedna przylega do drugiej,
że nie można rozluźnić połączeń.
10
Jego kichanie olśniewa blaskiem,
oczy – jak powieki zorzy:
11
z ust mu płomienie buchają,
sypią się iskry ogniste.
12
Dym wydobywa się z nozdrzy,
jak z kotła pełnego wrzątku.
13
Oddechem rozpala węgle,
z paszczy tryska mu ogień.
14
W szyi się kryje jego potęga,
przed nim skacząc biegnie przestrach,
15
części ciała spojone,
jakby ulane, nieporuszone.
16
Serce ma twarde jak skała,
jak dolny kamień młyński.
17
Gdy wstaje, mocni drżą ze strachu
i przerażeni tracą przytomność.
18
Bo cięcie mieczem bez skutku,
jak dzida, strzała czy oszczep.
19
Dla niego żelazo – to plewy,
brąz – niby drzewo zbutwiałe.
20
Nie płoszy go strzała z łuku,
kamień z procy jest źdźbłem dla niego.
21
Dla niego źdźbłem maczuga,
śmieje się z dzidy lecącej.
22
Pod nim są ostre skorupy,
ślad jakby wału3 zostawia na błocie.
23
Głębię wód wzburzy jak kocioł,
na wrzątek ją zdoła przemienić.
24
Za nim smuga się świeci na wodzie,
topiel podobna do siwizny.
25
Nie ma mu równego na ziemi,
uczyniono go nieustraszonym

Według Biblii sam Bóg ,,zmiażdży głowę Lewiatana”. Mięso poda sprawiedliwym jako posiłek. Diablica Proserpina pierwotnie pochodzi z mitologii greckiej, w której Hades porywa Persephone córkę Zeusa i Demeter do świata podziemnego i czyni swoją żoną.

Kozioł ofiarny

Do piekielnych mieszkańców należą również aniołowie z dziesiątego chóru aniołów, którzy nie zostali zamknięci w trzecim niebie. W przypadku Grigori Piekła w źródłach wspomniano o dwóch przewodnikach: Azazela i Semjaza (wąż). Ten ostatni jest czasem opisywany jako serafin. Przestępstwem Semjazy było to, że ujawnił tajemne imię Boga, pięknej Isztar. Henoch nazywa Semjazę najwyższym przywódcą aniołów, którzy spali z ludzkimi kobietami. Mówi się, że nauczył ludzi sztuki zaklęć i wycinania korzeni, zanim zdradził.

---

Isztar – mit. babilońsko-asyryjska bogini miłości, płodności przyrody i wojny, utożsamiana z planetą Wenus; u Kananejczyków i Fenicjan – Asztarte, w Biblii – Asztoreth; odpowiednik sumeryjskiej Innany. Była najpowszechniej czczonym bóstwem na Bliskim i Środkowym Wschodzie. Była córką Sina (księżyca) i siostrą Szamasz (słońca); wg innej wersji mitu córką albo małżonką Anu, pana niebios. Jednym z obrzędów jej kultu była prostytucja sakralna. Jako gniewną boginię wojny wyobrażano ją stojącą na lwie z łukiem i dwoma kołcnami

---

Azazel – w Biblii Kpł. 16,8 imię hebr. symbolizujące złego ducha zamieszkującego pustynię, wymienione w związku z obrzędami Dnia Przebłagania (Sądny Dzień). Należało wylosować 2 kozły: jeden w ofierze Bogu, drugi dla Azazela; pierwszy miał być zabity za grzechy ludu, drugi, na którego głowę kapłan składał wszystkie przewinienia, wypędzony na pustynię; ten nazywany był kozłem ofiarnym. W poemacie Raj utracony (1667) Miltona jest to imię chorążego zbuntowanych aniołów por. Eblis

---

Eblis – Ibis, Lucyfer legendy muzułmańskiej, władca dżinów, który nazywał się przed upadkiem Azazel. Allah stworzywszy Adama, kazał go czcić wszystkim aniołom, ale Azazel odpowiedział: ,,Stworzyłeś mnie z bezdymnego ognia; czemu miałbym szanować stworzenie ulepione z prochu?” Allaha rozgniewała ta butna odpowiedź, przemienił więc nieposłusznego anioła w szejtana (diabła) ojca pięciu diabłów. Byli to: Tir – sprawca śmiertelnych wypadków; Awar – demon lubieżności; Dasim – mąciwoda, podżegacz do kłótni; Sut – ojciec kłamstwa; Zalambur – specjalizujący się w oszustwie kupieckim, handlowym

---

Innym możliwym przywódcą tej grupy upadłych aniołów w piekle jest Azazel

z siedmioma głowami węża, czternastoma twarzami i dwunastoma skrzydłami. Mówi się, że był jednym z cherubinów w przeszłości. Teraz jest pustynnym demonem i głównym nosicielem legionów piekielnych. W Żydowski Dzień Pojednania (Jom Kippur) to Azazel, na którym spoczywają grzechy świata, przyjmuje postać kozła, „kozła ofiarnego”.

Azazel był także nauczycielem ludu, zanim pozwolił sobie na pożądanie. Do jego obowiązków należało użycie broni, produkcja biżuterii i luster, a także makijaż – ale przekazywał także, tajną wiedzę o niebie. Archanioł Rafał ukamienował go za swoje grzechy i zesłał w ciemność. W pierwszej księdze Henocha znajduje się następujące zdanie: „W dniu ostatecznego sądu powinien zostać wrzucony do sadzawki ognia… w końcu cała ziemia została zepsuta przez dzieła, nauczane przez Azazela”.

Niektóre źródła uważają Azazela i Sammaela za ten sam byt. Ale są też pisma, które widzą upadłego serafina w Sammaelu, „truciźnie Boga”. Mówi się, że jest żonaty z Lilith i był wcześniej uważany za anioła stróża Rzymu, źródłem wszelkiego zła dla wcześniejszych Hebrajczyków

Siedmiu książąt piekła

Oprócz Grigori inni aniołowie wpadli do piekła, siedmiu książąt piekła Baal-Beryth, Sariel, Mefistofeles, Rofocal, Meririm, Rahab i Dumah.

Baal-Beryth, „Pan Przymierza”, był kiedyś księciem cherubinów. Teraz jest odpowiedzialny za wszystkie diabelskie ceremonie i umieszcza swoje imię pod wszystkimi paktami ze śmiertelnymi ludźmi.

Dumah, „cisza śmierci”, jest głową książąt piekielnych, zgodnie z Zoharem, głównym dziełem Kabały.

Mówi się, że Mefistofeles, „ten, który nienawidzi światła” lub „Ten, który miłuje smród”, był archaniołem przed upadkiem. Ten piekielny książę znany jest ze śliskości języka i filozoficznej pasji.

Oryginalny chór anielski piekielnego księcia Rofocal jest nieznany. Wszystkie świeckie kosztowności wchodzą w zakres jego odpowiedzialności. Jest także wykorzystywany jako kanclerz piekieł.

Piekielny książę Meririm uważany jest za „anioła apokalipsy”. Jego zadaniem jest przeklinanie kontynentów i wszystkich mórz. Apostoł Paweł nazywa go Księciem Mocy Powietrznych – tytułem, który oprócz niego posiada tylko sam Szatan.

Grecki „raab” oznacza „wściekać się”. Jednak piekielny książę Rahab nie jest znany ze swojej temperamentalnej natury, ale z bezczelności i dumy. Został zesłany przez Boga do piekła po odmowie podzielenia się wodą. To zadanie przypadło mu jako aniołowi pierwszych oceanów.

Sariel jest najbardziej sprzecznym aniołem, ponieważ jest uważany zarówno za archanioła, jak i jednego z Grigori. W niektórych źródłach jest wymieniany jako książę piekielny. Mówiono, że jego zbrodnia polegała na przekazywaniu tajnej wiedzy. Podobno poinformował kapłanki kananejskie o przebiegu Księżyca i przypływach.

Oprócz książąt piekielnych są też arch-demony, karne anioły i książęta piekielni, ale w ich szeregach są także szpiedzy Boga, jak anioł Zaphiel.

LUCYFER

Głębszy upadek niż anioła Lucyfera (z łac. -niosący światło”) jest trudny do wyobrażenia. Był nie tylko aniołem, ale pierwszym serafinem stworzonym przez Boga. Lucyfer był najwspanialszym ze wszystkich aniołów. Ezechiela (28,13-15) donosi: „Był obrazem doskonałości, pełnym mądrości i niezwykle piękny”.

28:13
Byłeś w Edenie, ogrodzie Bożym; okryciem twoim były wszelakie drogie kamienie: karneol, topaz i jaspis, chryzolit, beryl i onyks, szafir, rubin i szmaragd; ze złota zrobione były twoje bębenki, a twoje ozdoby zrobiono w dniu, gdy zostałeś stworzony.
28:14
Obok cheruba, który bronił wstępu, postawiłem cię; byłeś na świętej górze Bożej, przechadzałeś się pośród kamieni ognistych.
28:15
Nienagannym byłeś w postępowaniu swoim od dnia, gdy zostałeś stworzony, aż dotąd, gdy odkryto u ciebie niegodziwość.

Mówi się, że Lucyfer był nienaganny – aż do swojej winy.

Był znany również jako Syn Poranka, Książę Sił Powietrznych i Regent Boży, a więc jego zastępca. Lucyfer był pierwotnie imieniem gwiazdy porannej, Wenus. Mówi się, że dwunastoskrzydły Lucyfer przyniósł ludziom mądrość i oświecenie.

Upadek Lucyfera

Powód jego sprawy jest kontrowersyjny. Najbardziej znanym zarzutem jest odmowa Lucyfera uhonorowania Adama, człowieka. Uważał, że jako anioł musiał czcić tylko Boga i że człowiek był pod aniołem. „Jak Syn Ognia może się kłaniać przed Synem Gliny?” Mówi się, że Lucyfer zwrócił się z tym pytaniem do Boga.

Ponadto zasiadał na tronie pod nieobecność Boga. Chciał się zrównać z Bogiem. Izajasz tak to opisuje (Izajasza 14,13):

14:13
A przecież to ty mawiałeś w swoim sercu: Wstąpię na niebiosa, swój tron wyniosę ponad gwiazdy Boże i zasiądę na górze narad, na najdalszej północy.
14:14
Wstąpię na szczyty obłoków, zrównam się z Najwyższym.
14:1514:13
A przecież to ty mawiałeś w swoim sercu: Wstąpię na niebiosa, swój tron wyniosę ponad gwiazdy Boże i zasiądę na górze narad, na najdalszej północy.
14:14
Wstąpię na szczyty obłoków, zrównam się z

„Ale myślałeś w swoim sercu: Chcę pójść do nieba i wznieść tron nad gwiazdami Boga, chcę usiąść na górze zgromadzenia na dalekiej północy. Chcę wznieść się ponad wysokie chmury i być jak Najwyższy”.

Lucyfer został następnie wyrzucony z nieba przez samego Boga lub przez archanioła Michała podczas wojny aniołów. Izajasza (14:12) opisuje:

Jakże to spadłeś z niebios,
Jaśniejący, Synu Jutrzenki?
Jakże runąłeś na ziemię,
ty, który podbijałeś narody?

U Łukasza (10,18) znajdziemy:

Wtedy rzekł do nich: «Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica.

Upadek ten spowodował, że Lucyfer Satanel, Smok Zmierzchu, Hebrajski „Szatan” oznacza „Tego, który się opierał”. Jest również znany jako Sammael, Mastema, Beliel, Azazel, Belzebub, Duma, Gadeel, Sier, Samael, Mefistofeles i Asmodeusz,

Jednak niektórzy autorzy podejrzewają iż są to istoty niezależne. Ponadto istnieje wiele imion, które powstały z faktu, że przez długi czas wierzono, że nieszczęśliwie byłoby wypowiadanie imienia diabła, takie jak: Wielki Smok, Wąż, Zło, Antychryst, Pan Ciemności, Wcielony, Książę Piekieł lub Kusiciel. Odtąd działał jako przeciwnik Boga, jako odwrócenie wszystkiego, co dobre, pochodzi od Boga. W piekle zgromadził nie tylko upadłe anioły, ale także otaczające go przeklęte dusze. Wszystkie siedem grzechów głównych jest zjednoczonych w Szatanie: pycha, chciwość, gniew, pożądanie, obżarstwo, uraza i lenistwo. Często jest przedstawiany za pomocą rogów, jastrzębiego nosa, owłosionych nóg i czapek. Zewnętrznie odpowiada greckiemu bogu pasterzy Pan . Jako Szatan, Lucyfer ma tylko sześć , zamiast dwunastu skrzydeł.

Społeczeństwo Diabła

W okresie polowania na czarownice od XV do XVIII wieku, oskarżono czarownice i mistrzów czarownic o zawarcie paktu z Szatanem, a nawet o przeprowadzenie z nim aktu seksualnego, zwanego bastionem diabła.

Nie wszystkie źródła zakładają, że Lucyfer pozostanie Szatanem na zawsze. Święty Hieronim pisał, że Lucyfer pewnego dnia ponownie zajmie swoje miejsce w niebie.

W Islamie Szatan jest znany jako Schaitan lub Iblis. Nie jest on jednak aniołem, lecz dżinem, demonem, który ma uwieść ludzi, aby mogli wybierać między nim a Bogiem. To jedna z ludzkich prób. Dlatego Szaitan jest tylko narzędziem Allaha, a nie Wszechmocnym. Schaitan był także przywódcą wszystkich aniołów w przeszłości.

LUCYFER W WIZJACH

JAKOBA LORBERA

Austriacki muzyk i mistyk Jakob Lorber (1800–1864).

15 marca 1840 r. krótko przed mianowaniem na kapelmistrza w Trieście, usłyszał głos po raz pierwszy, który miał z nim rozmawiać przez kolejne 24 lata. Sam Lorber opisał te orędzia w następujący sposób: „Jeśli chodzi o wewnętrzne słowo, jakie słyszę, mówiąc o sobie, mogę tylko powiedzieć, że zawsze mówię o świętym Słowie Pana w okolicy serca, jak o bardzo jasnej myśli, świetle i jakbym słyszał czysto wymawiane słowa.

Nikt, nawet blisko mnie, nie słyszy nic z żadnego głosu. Jednak dla mnie ten głos łaski brzmi jaśniej niż jakikolwiek głośny materiał”.

Kiedy usłyszał głos po raz pierwszy, wydał mu polecenie: „Weź długopis i pisz!”

Wiedza na następne stulecie

Zapisanie tego, co usłyszał, nie uczyniło Lorbera bogatym człowiekiem; przeciwnie, prowadził skromne życie. Rękopisy są nadal dostępne i widać, że nigdy nie zostały poprawione ani zmienione. Głos dyktował nie tylko teksty religijne, ale także naukowe zawierające wiedzę, która nie była jeszcze znana w XIX wieku. Pisma te, jak mu powiedziano, nie były przeznaczone dla ludzi z jego okresu, ale dla przyszłych pokoleń. Dziś udowodniono, że w tekstach występują również błędy naukowe, które nie pasują do faktu, że źródłem wszechwiedzy był Wszechwiedzący Bóg.

Ważniejsze były jednak i nadal są pisma religijne, które wyznawcy Lorbera (Ruch Lorbera) nazywają „Nowym Objawieniem”. Największym i najbardziej znanym dziełem jest „Wielka Ewangelia Jana” w dziesięciu tomach. Uzupełnia Ewangelię Jana i wyjaśnia, jak należy ją rozumieć. Pisma Lorbera zawierają także obszerne fragmenty o znaczeniu upadku Lucyfera. Mówi się, że był pierwszym aniołem stworzonym przez Boga. Lucyfer stworzył następnie wszystkie pozostałe anioły. Jednak po buncie Lucyfera, Bóg nie chciał go zniszczyć, ponieważ oznaczałoby to w konsekwencji zniszczenie wszystkich aniołów stworzonych przez niego, w tym wiernych istot. Dlatego Bóg wybrał inną drogę: Stworzył świat materialny. Służy tylko jednemu celowi, mianowicie dać Lucyferowi i wszystkim upadłym aniołom możliwość z wolnej woli, powrotu do Boga.

Ziemia jako droga do Boga

Wewnętrzny głos podyktował Lorberowi następujące zdanie: W tym celu powstał świat materialny. W nim duchy były owinięte w materię zgodnie ze stopniem złośliwości i poddane walkom, pokusom i cierpieniom; po pierwsze, aby stopniowo doprowadzić ich do zobaczenia własnych błędów przez warunki, które ich dotyczą, i po drugie, w ten sposób samodzielnie zainicjować ich dobrowolny powrót. Całe widoczne stworzenie składa się tylko z cząstek wielkiego upadłego i zakazanego Ducha Lucyfera.

Mówię wam, że nigdy nie byłoby ziemi ani słońca, ani niczego materialnego, gdyby tylko ten Jeden pozostał pokorny”.

Pewnego dnia mówi się, że wszystkie upadłe anioły wrócą do Boga poprzez objazd świata materialnego. Świat spełniłby wówczas swój cel i przestałby istnieć. ,,Nie będzie już materialnego słońca ani materialnej ziemi krążącej w nieskończonej przestrzeni, ale wszędzie wszechogarniające, nowe duchowe stworzenie z błogosławionymi wolnymi istotami wypełni tę nieskończoną przestrzeń”. Ten stan będzie trwał wiecznie.

LILITH

Lilith – w tradycji talmudycznej i folklorze żydowskim demon, prawdopodobnie pochodzenia babilońskiego mający nawiedzać w czasie burzy odludne miejsca, zagrażając zwłaszcza dzieciom i kobietom w ciąży. W Biblii (Izajasz 34,14) wspomniana jest przelotnie jako (zależnie od tłumaczenia) ,,jędza”, ,,upiór nocny” czy też ,,sowa błotna”. Według legendy hebrajskiej była pierwszą żoną Adama ale tak samowolną i złośliwą, że Adam nie mógł z nią wytrzymać, a ona opuściła Raj i błąka się do dziś w wyższych regionach powietrznych. Według legend arabskich poślubiła diabła i stała się matką złych duchów. Pojawia się też Fauście (cz.I, Noc Walpurgi) Goethego.

---

Ewa nie byla pierwszą żoną Adama. Według żydowskiego Talmudu była to Lilith, stworzona z błota i ziemi przez Boga. Jej hebrajskie imię oznacza „nocna”. Była nie tylko piękna, ale także nieokiełznana i porywcza. Podczas spania, Adam poprosił ją, by leżała poniżej niego w pozycji misyjnej. Lilith odmówiła, chociaż Bóg wcześniej nakazał jej poddać się Adamowi. Jako pierwsza wyemancypowana kobieta nie widziała powodu, dla którego nie powinna być wyżej – w końcu była zrobiona z tej samej gliny co Adam.

Jednak w przypadku ortodoksyjnych Żydów, Chrześcijan i Muzułmanów jest to właśnie naganne. W Islamie jest stwierdzenie ,,Przeklęty mężczyzna, który czyni kobietę niebem i ziemią”.

Chociaż Lilith nie jest wyraźnie wymieniona w Biblii jako pierwsza żona Adama, Genesis pośrednio ujawnia jej istnienie. Jest tam napisane (Rdz 1,27):

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz,
na obraz Boży go stworzył:
stworzył mężczyznę i niewiastę.

Dopiero później Ewa została stworzona z żebra Adama.

Pierwsza żona Adama

Powodem buntu Lilith jest to, że glina, z której powstała, została zatruta śliną odrzuconego anioła Samaela.

Po kłótni opuściła Adama. Dzięki swemu urokowi udało jej się przekonać Boga, aby powiedział

jej swoje prawdziwe imię. Ta wiedza dała jej moc i zażądała od Boga skrzydeł, które również otrzymała.

Niemniej jednak wygnanie nastąpiło, a Lilith znalazła się w piekle, gdzie stała się jedną z czterech narzeczonych Szatana, nawet jego ulubionym towarzyszem zabaw. Urodziła księciu piekielnemu sto pięknych demonów o imieniu Lilim. Inne źródła podają, że po wyjściu z raju udała się na pustynię lub szczelinę, kopulowała tam codziennie z tysiącem demonów i codziennie rodziła tysiąc złych duchów. Izajasza (34:14) donosi:

Zdziczałe psy spotkają się z hienami
i kozły będą się przyzywać wzajemnie;
co więcej, tam Lilit przycupnie
i znajdzie sobie zacisze na spoczynek.

Lilim, zwane także rozpustnicami z piekła, kopulują z mężczyznami podczas snu – to grzeszny pomysł, szczególnie dla duchownych. Podobnie jak ich matka Lilith, wolą pozycję, w której siedzą na mężczyźnie. Mnisi przyczepili krzyże do swoich ziem, aby chronić je przed Lilim. Każdy, kto został uwiedziony przez Lilim, nigdy więcej nie pokocha innej kobiety.

Manifestacja pożądania

Lilith uważana za „Królową nocy”, jest przejawem pożądania, ale także ucieleśnieniem oszustwa i uwodzenia, ponieważ może sprawić, że ludzie będą myśleć tylko o pożądaniu cielesnym. Z czasem jednak Lilith nabrała cech demonicznych i jej piękno zniknęło.

W religii żydowskiej istnieją legendy o dziesięciu bezbożnych Sefirotach, mówi się, że Lilith jest jedną z nich. Ponieważ aniołowie Sanvai, Sansanvi i Semangloph prześladowali ich w Imię Boga, talizmany z ich imionami mają chronić dzieci przed zamordowaniem. Talmud zna również zaklęcie obronne przeciwko Lilith. Te trzy wysłane anioły odnalazły

Lilith faktycznie i próbowały zmusić ją do powrotu do Adama. Dopiero gdy Lilith odmówiła, Bóg stworzył Ewę.

Lilith Niektóre teksty uważają Lilith za rabiniczną próbę włączenia babilońskiej bogini Belet-ili do żydowskiej koncepcji wiary. „Święta kochanka” o imieniu Ba’alat była znana Kananejczykom, ale zwana była również Lillake. Hebrajskie imię Lilith pochodzi od babilońskiego Lilitu, co oznacza ducha wiatru.