Na innych ludziach wrażenie wywiera to, co posiadasz, nie ty. Gdybyś spotkał Aleksandra w łachmanach żebraka, nie poznałbyś go, ale gdyby żebrak z twojej ulicy nagle zasiadł na tronie jak Aleksander, padłbyś do jego stóp, poznałbyś go natychmiast!
Wielki urdyjski poeta, Ghalib, został zaproszony na królewski obiad. Król zaprosił wiele innych osób, niemal pięćset. Ghalib był biednym człowiekiem. Poecie trudno jest być bogatym w oczach innych.
– Pożycz od kogoś ubranie -zasugerowałi mu przyjaciele. – Buty, gustowny parasol, bo twój jest zniszczony. Twój płaszcz wypłowiał. Jeśli pójdziesz w swoim ubraniu i dziurawych butach, nie będzie to wyglądać dobrze.
– W pożyczonym ubraniu będę czuł się nieswojo – rzekł Ghalib. – Nie pożyczałem nigdy niczego, radziłem sobie sam. Złamanie przyzwyczajeń tylko z powodu obiadu nie przyniesie nic dobrego. Poeta poszedł na dwór królewski w swoim ubraniu. Gdy pokazał strażnikowi zaproszenie, ten spojrzał na niego i rzekł: Skąd to ukradłeś Wynoś się! Ghalib nie mógł w to uwierzyć. – Zaproszono mnie -powiedział. – Idź i zapytaj króla! – Każdy żebrak myśli, że go zaproszono -odparł strażnik. – Nie ty pierwszy, wielu pukało do tych drzwi. Wynoś się, goście już idą. Ghalib wrócił do domu. Przyjaciele wiedzieli, że tak to się skończy, dlatego pożyczyli dla niego płaszcz, buty i parasol. Ghalib przebrał się i poszedł z powrotem. -Proszę wejść – Ukłonił mu się strażnik. Ghalib był bardzo znanym poetą, a król uwielbiał jego twórczość, posadzono go więc tuż obok niego. Gdy zaczęła się uczta, Ghalib zrobił coś bardzo dziwnego. Zaczął karmić swój płaszcz, mówiąc: – Proszę, płaszczu, jedz, bo to ciebie tu wpuszczono, nie mnie. Widząc to, król pomyślał, że zaprosił szaleńca.
-Co robisz – zapytał. – Oszalałeś ?
-Nie – odparł Ghalib.- Byłem tu wcześniej, ale mnie nie wpuszczono. Teraz przyszedł ten płaszcz, ja mu tylko towarzyszę, bo nie mógł wejść sam. Bez niego nie byłoby mnie tutaj!
Z marzeń i snów 