🧝‍♂️Mitologie

W Indiach

Starożytne ludy indyjskie nie uważały za ważne, aby chronologicznie zapisywać swoją historię. W związku z tym pozostawili niewiele zapisów historycznych, ruin lub miejsc pochówku, których zwykle używamy jako protohistorycznych punktów orientacyjnych. Możemy zatem jedynie spekulować na temat początków ich kultury i mitologii.
Nasze najważniejsze wskazówki zawdzięczamy Wedom –
hymny sanskryckie, które prawdopodobnie pochodzą z ok. 1500 r. p.n.e. pokazują wpływ wczesnych Indo-Irańczyków, najbardziej wysuniętej na wschód grupy ludów indoeuropejskich. Przyjmuje się, że ludy te, które nazywały siebie „Aryjczykami”, dotarły do Indii między 3000 a 1500 p.n.e. Nie jest jednak pewne, w jakim stopniu ich wierzenia zostały włączone do Wed i w jakim stopniu mądrość wedyjska była już obecna w Indiach .
W północnych Indiach Aryjczycy zetknęli się z kulturą, która była już mocno zakorzeniona. Ruiny miasta Mohendżo-daro we współczesnym Pakistanie, które pochodzi z okresu od około 3500 do 1700 p.n.e., świadczą o zaawansowanej cywilizacji z brukowanymi ulicami i rozwiniętym systemem higieny. Szczyt neolitycznej kultury południowoindyjskiego Dekanu przypada na okres między 2500 a 1000 p.n.e. osiedlania. Indyjska religia i mitologia powstały z połączenia tych trzech kultur.

HYMNY WEDYJSKIE

Wedy opierają się na tradycji ustnej. To shruti („to, co się słyszy”) było przekazywane przez duchowych nauczycieli (braminów), którzy służyli jako strażnicy mądrości. Wierzyli oni, że mądrość wedyjska została dana Brahmie, Stwórcy, na początku świata i została przekazana ustnie od czasów dzisiejszych – zaświtała Kalijuga (odpowiada epoce żelaza), aby ogłosić upadek pamięci i ducha człowieka, spisano te mądrości, ponieważ zostały one zachowane dla przyszłych pokoleń. Od pierwszych czterech Wed stopniowo powstała kolekcja duchowych nauk. Ich historie opowiadają o czynach boskich istot, których życie było splecione ze śmiertelnikami i które miały bezpośredni dostęp do wyższej sfery, domu nieśmiertelnych istot prowadzonych przez Wisznu (lub Śiwę). Mitologia ta stała się z czasem wszechstronną alternatywą system rzeczywistości i wierzeń, który stanowi podstawę religii hinduskiej e i wpłynął na religie dżinizmu i buddyzmu.

KONTRASTOWE MOTYWY

Mitologia wedyjska ma dwa przeciwstawne motywy: światowy komfort i dobrobyt oraz dążenie do wyższej rzeczywistości poprzez ascezę i filozoficzną kontemplację.

Początkowy nacisk na dobrobyt kładł nacisk na rytuał ceremonii ognia i sprzyjał bogom natury, takim jak bóg ognia Agni i bóg deszczu Indra, który obiecywał dobrobyt. Natomiast w pierwszym tysiącleciu naszej ery kładziono nacisk na poszukiwanie wiedzy duchowej i oderwanie od tego świata. W tym czasie pojawili się wielcy bogowie późniejszego hinduizmu: Wisznu, Śiwa i bogini Devi.

Ta zmiana jest widoczna w życiu króla Bharaty, opisanym w Bhagavata Puranie. Odszedł do lasu, aby uciec od cyklu odrodzenia. W chwili śmierci rozproszyło go uczucie do cielęcia jelenia i dlatego odrodził się w ciele jelenia. Później odrodził się jako człowiek, znalazł oświecenie i osiągnął zbawienie. Jego imieniem nazwano dzisiejsze Indie – Bhârat.

WOLNOŚĆ I SPONTANICZNOŚĆ

Mity indyjskie wywodzą się z dwóch głównych źródeł: literatury wedyjskiej, w której boski autorytet pochodzenia od Brahmy i Wisznu przekazywany jest przez pokolenia duchowych nauczycieli i którego wpływ rozciąga się na całe Indie, oraz lokalnych tradycji w setkach regionalnych języków i dialektów własnej literatury, miejscowych bogów i świąt. Wedy zawierają eposy dydaktyczne o wielkich bóstwach, takich jak Wisznu, Śiwa i Devî. Z drugiej strony, znaczna część codziennej mądrości i żywiołowości kultury indyjskiej jest przekazywana przez lokalne historie i tradycje, które są współczesne tradycji wedyjskiej, a czasem ją poprzedzają. Te tradycje stanowią podstawę szerszej kultury, do której należą i wyrażają przez taniec, dramat, śpiew i ekspresję ludową. Należy również wspomnieć o tradycjach, które powstały w kontekście dżinizmu i buddyzmu.

ŚWIĘTOŚĆ NATURY

Dla Hindusów cały świat jest święty: góry są kośćmi Wisznu, chmury są jego włosami, powietrze jest jego oddechem, rzeki są jego żyłami, drzewa są jego włosami na ciele, słońce i księżyc są jego dwojgiem oczu. zmiana dnia i nocy ruch jego powiek.

Wszystko spoczywa na mnie, jak perły na nitce. Jestem pierwotnym zapachem ziemi. Jestem smakiem wody. Jestem ciepłem ognia i dźwiękiem w przestrzeni. Jestem światłem słońca i księżyca oraz życiem wszystkich żywych istot.

PANTEON

Wszechświat jest przeniknięty przez wielkie duchy (sanskryt: deva). Każdy duch, taki jak bóg ognia Agni, jest odpowiedzialny za jakiś aspekt natury, który ucieleśnia. Innym przykładem jest bogini Gangâ, Duch Gangesu. Córka Himalajów została wzięta do nieba jako Droga Mleczna i sprowadzona z powrotem na ziemię na pokutę przez króla Bhagiratę, aby zaplątała się we włosy Śiwy. Jej wyznawcy wierzą, że zmywa grzechy. Ta mistyczna opowieść współistnieje z fizyczną rzeczywistością rzeki – połączeniem mitu i rzeczywistości oraz typowym przykładem mitologii indyjskiej z jej cienką, niespójną linią podziału między wizją a materią.

Wielcy bogowie, tacy jak król bogów Indra czy bóg wojny Kârttikeya, są czczeni w całych Indiach. Istnieje również wielu lokalnych bogów, takich jak bogini ospy Shîtalâ. Jednak wszyscy bogowie i boginie są pośrednikami trzech wielkich bóstw Wisznu, Śiwy i Devî, a ostatecznie jednego najwyższego ducha.

NÂRADA I GANEŚA, POSŁAŃCY BOGÓW

Wszyscy bogowie mają ludzkich lub niebiańskich pomocników. Narada jest posłańcem Wisznu. Ostrzegł złego króla Kamsę, że Kryszna już się narodził, przyspieszając w ten sposób rozprzestrzenianie się misji Kryszny na ziemi. Jego głównym zadaniem jest przygotowanie drogi do zstąpienia łaski Kryszny na ludzi. Ganeśa, syn Śiwy z głową słonia, jest odpowiedzialny za usuwanie przeszkód ze ścieżki. Wesoły i dobrze odżywiony, znajduje wielu zwolenników wśród hinduskich sklepikarzy. Jako skryba Vyâsy, Ganesha napisał epicką Mahabharatę.

WEDYJSKA HISTORIA STWORZENIA

Uczeni wedyjscy opisali Wisznu jako tego, którego istota obejmuje kosmos. Kiedy powstał ten wszechświat, był tylko jednym z niezliczonych nasion, które emanowały z ciała Wisznu i pływały w oceanie stworzenia. Każde nasienie stało się złotym jajkiem, do którego Wisznu wszedł jako Purusza (kosmiczna istota). Pojawiając się w ciemnej jamie, przekształcił pierwotną materię w ziemię, wodę, ogień, powietrze i przestrzeń. Gdy jego uniwersalne ciało ewoluowało, powstały odpowiednie elementy świata fizycznego i duchowego.
Hymny wedyjskie opowiadają o ofierze pierwotnego człowieka Puruszy na początku świata. Bogowie przygotowali ofiarę, której główną częścią była gigantyczna postać Puruszy. Elementy wszechświata powstały z poszczególnych części jego ciała.
Jego usta stały się mową, nad którą czuwał bóg ognia Agni; jego nozdrza stały się oddechem i zapachem, rządzone przez boga wiatru Vayu; jego oczy stały się zmysłem wzroku, którym rządził bóg słońca Sûrya. Ruch powstawał w jego nogach, rzeki w jego żyłach, a duch w jego sercu. Brahma i Śiwa byli jego intelektem i ego. Cztery grupy społeczeństwa ludzkiego — kapłani, wojownicy, kupcy i robotnicy — wyrosły z jego ust, ramion, ud i stóp.
Z innych źródeł znamy dokładniejsze opisy rozwoju wszechświata dokonanego przez Brahmę, boga stwórcę zrodzonego z pępka Wisznu. Brahma stworzył planety i gwiazdy oraz tysiące półbogów, z których każdy stał się odpowiedzialny za określoną część porządku kosmicznego. Indra otrzymał deszcz, Vâyu wiatr, Surya słońce, Candra księżyc, Varuna morza i rzeki. Bogini Bhûmi otrzymała ziemię.
Brahma i bogowie stworzyli niezliczone formy życia na świecie, w tym ludzi. Bogowie zostali upoważnieni do obdarzania błogosławieństwem swoich wyznawców. Są to siły stojące za elementami naturalnymi, takimi jak wiatr, deszcz i ziemia. Bogini ziemi Bhumi jest uważana przez Hindusów za jedną z siedmiu matek. Bez względu na to, jak potężni są półbogowie, to Wisznu wszystko stwarza i kontroluje. Bez niego nic nie mogą zrobić.

WISZNU

Z wczesnych mitów wyłoniło się dwóch wielkich bogów: Wisznu, bóg ochrony i Śiwa, bóg zniszczenia. Obaj mają swoich żarliwych wyznawców, którzy czczą ich jako najwyższe bóstwa i każdy ma własną tradycję nauczania i oddania.

Wisznu, podstawa bytu, wkracza do wszechświata jako Nârâyana („ten, który chodzi po wodach życia”). W towarzystwie bogini Lakszmi śpi na dnie wszechświata. Ilekroć równowaga kosmosu zostaje zakłócona, wkracza w świat ludzkości, aby przywrócić prawdziwą doktrynę religijną i chronić prawość. Wisznu jest uważany za boga miłosierdzia i cierpliwości. Jego symbolami są kwiat lotosu i koncha, którymi błogosławi dobro, oraz maczuga i dysk do rzucania, którymi niszczy pokonanych bezbożnych.
Rola Wisznu jako strażnika równowagi jest szczególnie żywa, gdy jako żółw Kurma przygotowuje się do pomocy zarówno bogom, jak i demonom, chociaż ostatecznie wybiera bogów. Spełnia swoją rolę nauczyciela w postaci Kryszny, który nauczał Bhagavadgity. Jako rybia inkarnacja Matsya przywrócił nauki wedyjskie, które zaginęły w potopie.

Wisznu  Awatry

Dziesięć wcieleń Wisznu określa się jako awatary , wywodzące się od ava-târ („zstępujący”). Historie o tych coraz bardziej humanitarnych wcieleniach wywarły silny wpływ na kulturę hinduską. Są to: ryba Matsya, żółw Kûrma; Varâha, dzik, który podniósł ziemię z dna wszechświata; Narasimha, człowiek-lew, który chronił chłopca Prahladę; Vâmana, karzeł, który pokonał demona Bali; Parashu-Râma, wojownik, który pokonał wojowniczych królów, którzy uderzyli i zawarli pokój; Râma, dobry król; Krishna, pasterz i jego brat Balarama; Budda, nauczyciel, który nauczał niestosowania przemocy i współczucia; i Kalkî, niszczyciel, który przybędzie na białym koniu pod koniec tego wieku , aby zabić demony i rozpocząć nowy cykl świata. W ten sposób Wisznu w swojej postaci zapewnia dobro, że zło nigdy nie zwycięży. Jednocześnie czczony jest również jako Antaryâmî, wieczny przyjaciel, który mieszka w sercu każdej istoty.

KOŁO ODRODZEŃ

Wedy nauczają, że każda istota na tym świecie jest nieśmiertelną duszą przebywającą w śmiertelnym ciele. Indywidualna dusza (âtma) jest częścią boskiej natury. Obecna jako Jaźń, daje energię ciału. Każda dusza stara się cieszyć światem i dlatego wchodzi w cykl odradzania się (samsāra). Dusza, która opuszcza umierające ciało, odradza się w innym ciele. W swoim dążeniu do szczęścia przenosi się z jednego ciała do drugiego i przechodzi przez wszystkie formy życia, od owada do boga.

RYBA MATSJA

Pewnego razu król o imieniu Satyavrata znalazł w rzece małą rybkę i zaniósł ją do misy w swoim pałacu. Następnego ranka ryba urosła i przeniósł ją do stawu. Wkrótce była na to za duża i umieścił ją w jeziorze, a kiedy bardziej urosła, do morza.
Król zapytał rybę, dlaczego jest taka duża. Ryba odpowiedziała, że jest Wisznu. Przyszedł, aby ocalić wszystkie żyjące istoty przed niszczycielską powodzią. Król powinien zbierać pojedyncze okazy wszystkich roślin i zwierząt.
Wkrótce potężne chmury wylały wodę na ląd i morze, a ocean zalał ziemię. Teraz Satyavrata i jego towarzysze zobaczyli zbliżającą się do nich dużą łódź. Satyavrata poprowadził ich na pokład, a Matsya, teraz jako  niezmierzona złota ryba, prowadziła łódź przez przypływ z calym je cennym ładunkiem. Przez wiele lat przemierzali burzliwe pustkowia. Podczas podróży Matsya przekazał królowi wiedzę duchową.
Mówi się, że ktokolwiek usłyszy tę historię, zostanie odkupiony z oceanu grzesznego życia.

ŻÓŁW KÛRMA

Kiedyś bogowie i demony pożądali nektaru nieśmiertelności. Za radą Wisznu zgodzili się współpracować. Wisznu polecił im wrzucić wszystkie rodzaje warzyw, traw, winorośli i ziół do oceanu mleka i wymieszać je. Aby poruszyć ocean, potrzebowali Mandary, złotej góry, jako spirali i Vasuki, boa, jako liny. Demony owinęły węża wokół góry, trzymając go za głowę, a bogowie za ogon.

Gdy wprawili w ruch, góra opadła na dno morza. Wisznu pojawił się jako gigantyczny żółw Kûrma, aby nieść górę na plecach. Z Kurmą jako filarem zaczęli wirować. Najpierw powstała taka śmiertelna trucizna, którą wypił Shiva. Gdy nadal się poruszali, w końcu zdobyli nektar nieśmiertelności. Ale teraz jedność się skończyła. Wisznu rzucił się na pomoc bogom, ale demony nie chciały się poddać i zaatakowały bogów. Po straszliwej walce demony zostały pokonane.

KOŁO ŻYCIA

Podstawowym motywem wszystkich indyjskich mitów jest odwieczna gra między światem oszustwa a rzeczywistością – z jednej strony cykl narodzin i śmierci, stworzenia i zniszczenia oraz dobra i zła, z drugiej strony boska istota nieśmiertelności dusza i najwyższe bóstwo. To napięcie jest śledzone w dramacie reinkarnacji, w okresowych zejściach awatarów Wisznu ze świata wiecznego do śmiertelnego oraz w dążeniu ascetów i wierzących do mukti, wyzwolenia z cyklu narodzin i śmierci.

SIHVA

Sihva świadczy o ciemnej stronie boskości, o potędze śmierci i zniszczenia. Łatwo się złości. Jednak Shiva jest również łatwo udobruchany, okazując swoją szczególną łaskę kapryśnym siłom wszechświata – asurom („bezbożnym”) – i tym, którzy są w konflikcie ze światem. Nosi ze sobą mały bębenek, który towarzyszy mu w tańcu zniszczenia. Jego wierzchowcem jest byk Nandî. Jego głowę zdobi półksiężyc i symbol spływających wód Gangesu, które złapał we włosy, aby góry nie zostały zmiażdżone. Jego siedzibą w górach jest Kailasa, dlatego ma wielu wyznawców w Himalajach. Jednak można go spotkać również w miejscach kremacji, wcierając się w popiół i siedząc w medytacyjnym transie. Wśród jego wyznawców są asceci, wysmarowani popiołem, półnadzy i palący gandzię ( haszysz) – poprzez wędrówki po Indiach.

Wyznawcy Śiwy i Wisznu nie zawsze żyją obok siebie w harmonii. Mit ofiary Dakszy świadczy o pochodzeniu tej wrogości. Jednak obie grupy uznają Śiwę i Wisznu za aspekty tego samego najwyższego bóstwa.

KOSMICZNA DESTRUKCJA

Podczas gdy Brahma jest stwórcą, a Wisznu obrońcą, gniew Śiwy reprezentuje niszczycielską moc, która niszczy kosmos. Śmierć jest nieuniknionym skutkiem życia. Nie boi się go w indyjskich mitach, ponieważ w tym świecie dwoistości życie i śmierć są nierozłączne. Wszyscy muszą zaakceptować fakt, że śmierć jest zapowiedzią życia. Tak jest w Bhagavadgîtât. „Kto się narodził, musi umrzeć, a kto umiera, musi się na nowo narodzić. Nie opłakuj nieuniknionego”.

Na końcu świata słońce i księżyc gasną i wszystko pogrąża się w ciemności. W towarzystwie swojego bębna (damaru), Shiva rozpoczyna taniec zniszczenia (pralaya). Za pomocą swojego trójzębu pokonuje władców wszystkich planet. On rozpala ogień wiecznego czasu. Ogień pali 100 niebiańskich lat i niszczy wszystkie stworzenia. Ze splątanych włosów Shivy płyną strumienie przez kolejne 100 niebiańskich lat, zalewając wszystko. Wyjące wiatry przetaczają się po podmokłej przestrzeni. Potem następuje długa, spokojna noc, która poprzedza następny cykl stworzenia.

Shiva i Daksza

Kiedyś bogowie zebrali się na 1000-letnią ofiarę. Po przybyciu Dakszy, przywódcy braminów, wszyscy wstali z wyjątkiem Śiwy, który głęboko medytował. Chociaż Shiva był żonaty z jego córką, Daksha poczuł się urażony. „Shiva nie jest godzien być świadkiem tej ofiary” – przysiągł, po czym odbiegł.
Doprowadziło to do sporu między wyznawcami Śiwy i Dakszy. Daksha przeprowadził kolejną ceremonię ofiarną, na którą Shiva nie został zaproszony. Ale bogini Satî, małżonka Śiwy, była obecna. Odkryła, że nie złożono żadnej ofiary Śiwie i obraziła się, że Daksza, jej ojciec, nie uznał jej obecności.

„Daksha jest zazdrosny o Shivę” – wyjaśniła. „Nie chcę już być jego córką ani zatrzymać tego ciała, które z niego się narodziło”.

Usiadła na podłodze i skupiła swój dziki gniew między oczami. Płomienie wybuchły i strawiły jej ciało. Głośne lamenty podniosły się wśród wyznawców Śiwy. Słysząc o tym strasznym wydarzeniu, Śiwa roześmiał się wściekle i rozpoczął swój taniec kosmicznej destrukcji. Wyrwał włos z głowy i rzucił go na ziemię. Z tego wyłonił się wielki demon, wysoki jak niebiosa i jasny jak trzy słońca.

„Co chcesz, żebym zrobił, Panie?” krzyknął demon. „Zabij Dakszę!” odpowiedział Śiwa. Ciemność zapadła nad miejscem ofiary, gdy pojawił się wielki demon. Chwycił Dakszę, odciął mu głowę i wrzucił ją do ognia. Bramini schronili się w Brahmô, przodku, ale poinstruował ich, aby szukali przebaczenia u Śiwy.
Góra Kailasa, niebiańska siedziba Śiwy, była otoczona kwitnącymi lasami i wypełniona niesamowitymi nawoływaniami pawi i szumem wodospadów. Pośrodku siedział Śiwa z wdziękiem i spokojem w towarzystwie mędrców.

Bramini upadli przed nim ze skruchą. Shiva wybaczył im i zgodził się przywrócić Dakszę do życia. Ponieważ głowa Dakszy została obrócona w popiół, zamiast niej dał mu głowę kozła.

Ta historia pokazuje, że Shiva łatwo się denerwuje, ale też szybko uspokaja. Mówi się, że ten, kto słucha z wiarą, jest uwolniony od swoich grzechów.

ŚWIAT JAKO SYMBOL

W mitologii indyjskiej każdy aspekt natury stał się symbolem boskości, czczonym w tańcu, poezji, muzyce, rzeźbie, malarstwie i architekturze. Jednym z najstarszych symboli jest ofiara ogniowa – ogień symbolizuje boga ognia Agni lub Wisznu i tym samym staje się ustami Boga, który przyjmuje ofiary składane ogniowi. Inny rytuał polega na medytacjach nad słońcem rano, w południe i wieczorem, podczas których bramin modli się: „Słońce, które oświetla trzy płaszczyzny wszechświata, wyższą, środkową i dolną, oświetla i ożywia również moją wewnętrzną Świadomość”.

MAGICZNE MOCE

Moce magiczne (siddhi) są tak rozpowszechnione w mitologii hinduskiej, że są obecne dla wielu wyznawców, zwłaszcza że w Indiach nie ma ostrej granicy między mitem a rzeczywistością. Powszechnie uważa się, że moce te można nabyć poprzez abstynencję. Istnieje wyższy poziom (Siddhaloka), którego mieszkańcy rodzą się z w pełni rozwiniętymi mocami magicznymi. Czasami zaawansowany jogin może również rozwinąć te moce na ziemi; w dzisiejszych Indiach nadal istnieje wiele doniesień na ten temat. Magiczne moce obejmują zdolność stawania się bardzo małym lub bardzo dużym, nagłej zmiany miejsca, wyczarowywania rzeczy, stawania się bardzo ciężkim lub bardzo lekkim oraz kontrolowania umysłów innych ludzi.
Magia jest często używana w mitach o konflikcie między bogami a demonami. W opowieści o bogini, która zabija bawolego demona, zdobywa swoją moc poprzez pokutę w samotności gór. Twój przeciwnik, demon-bawół, może dowolnie zmieniać swój kształt i znacznie rozszerzać swoje ciało. Takie istoty były prawie nie do pokonania, ale ostatecznie zostały pokonane przez uwięzienie jej duszy poza ciałem.

BOGINI

Z biegiem czasu każdemu bóstwu hinduskiemu przypisywano żeńską połowę. Wszyscy bogowie są aspektami Jedynego Najwyższego Bóstwa, więc ich żeńskie połówki są aspektami Najwyższej Bogini. W ten sposób rozwinęła się zasada teologii hinduskiej: połączenie męskiego źródła energii (purusza) z energią żeńską (prakriti) dało początek materialnemu kosmosowi. Później prakriti stała się samodzielną boginią Devî. Jako energia kobieca jest uniwersalnym łonem, w którym energia męska otrzymuje pełnię życia. Imponująco symbolizuje to lingam (fallus), który wyłania się z łona Devi (yoni) i którego wizerunek jest czczony w świątyniach. Devî pojawia się jako straszny Kâlî, któremu składane są w ofierze kozy, lub jako miłosierna Radha, ukochana Kryszny. Jako Durga jeździ na lwie. Jako Bhûmi (Matka Ziemia) obdarza obfitym życiem i jest czczona w hymnach wedyjskich: O matko, swoimi morzami, rzekami i jeziorami dajesz nam ziemię pod uprawę, od której zależy nasze przetrwanie. Proszę, daj nam wystarczająco dużo mleka, owoców, wody i zboża.

HANUMÂN

Małpa Hanuman, syn boga wiatru, jest popularna ze względu na swoje oddanie Ramie i dobry humor. Czczony w licznych sanktuariach ulicznych w Indiach. W Ramajanie powiedziane jest o Hanumanie, że nikt nie przewyższa go siłą, dobrocią, łagodnością, rozwagą i mądrością i że jest on mistrzem wszystkich gałęzi nauk wedyjskich. W młodym wieku Hanuân nadużył swojej mocy, by siać spustoszenie. Uczeni, leśni pustelnicy skarcili go za brak świadomości własnej mocy. Stał się więc łagodny i uległy.

DEVÎ I BAWÓŁ -DEMON

Urodzony z głową bawoła i ciałem człowieka, Mahisha miał stać się wrogiem bogów. Wkrótce poprowadził wielką armię demonów, objął tron niebios i wypędził bogów z raju. Główni bogowie tak się rozgniewali, że ich połączony gniew zmienił się w postać okropnej, ale pięknej kobiety. Jej głowa była od Śiwy, jej ramiona od Wisznu, jej stopy od Brahmy, jej talia od Indry, jej włosy od śmierci, jej piersi od księżyca, jej uda od oceanu, jej talia o nied ziemi, a jej palce u stóp od słońca. Ta piękna kobieta nazywała się Devî. Znalazła odległą górę, gdzie długo medytowała i żyła w ascezie. Jej pokuta przyniosła pokój i dobrobyt na ziemi.

Kiedy była pochłonięta pokutami, armie Mahiszy posuwały się w kierunku gór. Spotkali głęboko medytującą, smukłą postać Devi i opowiedzieli Mahishy o jej oszałamiającej urodzie. Pełen namiętności odszukał ją w przebraniu i poprosił o rękę. Ale ona odpowiedziała z pogardą:
musi najpierw udowodnić swoją męskość. Mahisha na próżno próbował ją złapać. Pełen gniewu, urósł. Kiedy machnął ogonem, oceany się wzburzyły; ziemia drżała pod jego stopami, jego rogi rozpraszały chmury, a gwałtowny oddech ciskał armie Devi przed nim. Devî przybrała straszliwą postać i dosiadła swojego lwa, by zaatakować Mahishę, ale ten ostatni wciąż zmieniał kształt. Związała go, ale zmienił się w lwa. Odcięła głowę lwa, ale zamienił się w człowieka. Przebiła mężczyznę, ale zamienił się w słonia. Kiedy odcięła mu trąbę, znów stał się bawołem. W swojej żądzy krwi bogini wskoczyła mu na plecy, przebiła go swoim trójzębem i kopnęła go w szyję tak mocno, że duch wystrzelił mu z ust. Potem chwyciła jego miecz i odcięła mu głowę. Jego duch nie mógł powrócić do ciała i był martwy. Od tego czasu Devî jest czczona jako zabójczyni demona -bawoła .

RÂMÂYANA JAKO ALEGORIA

Râmâyana, „Podróż Ramy”, opowiada o wygnaniu Ramy z jego królestwa i jego walce z siłami zła, by ocalić boginię Sitâ. Ziemska podróż Ramy jest alegorią podróży, którą musi odbyć każda dusza – gdzie każda musi wytrwać własne wygnanie, skonfrontować się z własnymi demonami, aby osiągnąć zbawienie. Ten, kto słyszy trudności Ramy, przeżywa w ten sposób własne życie, ale w boskim kontekście.
Ramajana bywa interpretowana jako alegoria spotkania kultury aryjskiej i drawidyjskiej. Aryjczycy, reprezentowani przez Ramę i królestwo Ajodhji, spotykają rdzennych Drawidów, reprezentowanych przez Râvanę i królestwo Lanki. Jednak ta historyczna interpretacja obejmuje tylko jeden aspekt, ponieważ motywy Ramajany sięgają odwiecznej walki dobra ze złem. Râvana, uważany przez wyznawców Wisznu za demona, jest jednak czczony jako bohater w niektórych częściach południowych Indii. Ta dwuznaczność dobra i zła jest często spotykana w mitologii indyjskiej, w której dwoistość świata jest przedstawiana jako gra (lila) boskości.

RAMA

Rama jest siódmym awatarem Wisznu. Ze względu na swoje człowieczeństwo i zakochanie Rama jest jednym z najpopularniejszych bóstw hinduskich. Jego życie jest często cytowane jako doskonały przykład honoru i obowiązku. Jego panowanie, Râma-râjya, jest nadal uważane za ideał, do którego warto dążyć. Historia Ramy zaczyna się od pytania skierowanego do narratora: „Powiedz mi, kto jest największym człowiekiem na ziemi? Kto jest spełniony, wykształcony, potężny, piękny, szlachetny i troszczy się o wszystkie stworzenia? Któż nie ma gniewu, a w sercach nieprzyjaciół bojaźń budzi? Kto może uchronić świat przed złem?”

Narrator odpowiada: „Ten, którego szukasz, jest trudny do znalezienia wśród śmiertelników. Ale jest sławny król o imieniu Rama. Jest silny i piękny, mądry i współczujący, czystego serca i kochany przez wszystkich. Dokładnie przestudiował starożytną mądrość, celuje w strzelaniu z łuku i jest odważny w bitwie. Jego godność jest jak ocean, jego niezłomność jak Himalaje, jego siła jak Wisznu, jego piękno jak księżyc, jego hojność jak deszcz, a jego prawdomówność jak sama religia”.

WZAJEMNE ODDZIAŁYWANIE KOBIET I MĘŻCZYZN

Równowaga między mężczyzną a kobietą jest centralnym aspektem indyjskich mitów. Każde bóstwo ma aspekt żeński – Wisznu i Lakszmi, Kryszna i Radha, Rama i Sita, Śiwa i Parwati. Kobiecy aspekt obejmuje miłosierdzie i oddanie, podczas gdy męski aspekt obejmuje widzianą moc ochronną. Zjednoczenie mężczyzny i kobiety jako twórczego źródła energii życiowej symbolizuje wizerunek lingamu Shivy otoczonego przez boginię yoni: wizerunek czczony w świątyniach Shivy w Indiach.

KOSMICZNA WALKA MIĘDZY DOBRYM A ZŁEM

Uniwersum hinduskie podzielone jest na trzy główne poziomy. Wyższe płaszczyzny są siedzibą boskich dewów obdarzonych nadprzyrodzonymi mocami. Środkowe poziomy są ziemskie i
królestwem człowieka. Niższe poziomy należą do demonicznych asurów obdarzonych tajemnymi mocami. Devy i asury są w ciągłym stanie wojny. Podczas gdy Wisznu chroni dewy, współczujący Śiwa stanął po stronie asurów. Kiedy jedna ze stron zyskuje zbyt dużą władzę, Wisznu pojawia się, aby przywrócić równowagę (jak w przypadku Ramy). Czasami burze powszechnej wojny ustają.

W środku tej kosmicznej walki stoi człowiek. Życie ludzkie znajduje się zatem w centrum walki dobra ze złem. W obliczu wyboru, jak się zachować, nasza dusza musi walczyć z własnymi demonami – prawdziwymi lub wyimaginowanymi – aby znaleźć wewnętrzną równowagę. Z pomocą Wisznu dusza może wznieść się ponad dobro i zło, aby uświadomić sobie niebiańską dobroć wszystkich rzeczy w kosmicznym uścisku Boga.

RÂMÂYANA

Dawno, dawno temu mądry król o imieniu Dasaratha rządził dobrze prosperującym królestwem Ajodhji w północnych Indiach. Król był stary i nie miał następcy tronu. W wyniku jego modlitw urodził mu się syn: Rama, siódme wcielenie Wisznu. Po osiągnięciu wieku męskiego Rama poślubił boską Sitę.
Wszyscy go kochali oprócz jego teściowej Kaikeyî, która wygnała go do lasu, aby jej własny syn mógł zostać królem. Tam Rama mieszkał ze swoją ukochaną Sitą przez czternaście lat. Sita została porwana przez złego króla Râvanę: wysłał demona Maricę przebranego za złotego jelenia. Widząc wspaniałego jelenia, Sita poprosiła Ramę, aby go dla niej złapał. Kiedy Rama ścigał jelenia, Râvana uprowadził ją do złotego miasta Lanka.
Rama był głęboko zasmucony i bez nadziei na ponowne odnalezienie Sity. Ale jego brat Lakszmana zachęcił go i razem spotkali małpiego boga Hanumana, obdarzonego nadprzyrodzonymi mocami. Obiecał znaleźć Sitę. Po przeszukaniu całego subkontynentu odnalazł więźnia w gaju mango na wyspie Lanka. Podpalił złote miasto i pospiesznie zgłosił się do Ramy. Poprowadzili armię małp na Lankę przez most z pływających kamieni. W końcu, podczas bitwy, Rama wdał się w pojedynek z Râvaną i zabił go. Czyniąc to, spełnił pragnienie bogów, którzy modlili się o zstąpienie Wisznu i uwolnienie świata od tyranii Rawany.

RAWANA

W wielkich mitach hinduskich zło jest często niejednoznaczne, a antybohaterowie są czasami postaciami tragicznymi. Râwana, wróg Ramy, został przeklęty i został wygnany z raju, cierpiał trzy narodziny jako demon i za każdym razem był zabijany przez Wisznu. W pierwszym życiu, jako Hiranyakaśipu, został zabity przez Narasimhę, czwartą inkarnację Wisznu; w drugim życiu był Râvaną; aw trzecim życiu został zabity jako kamsa przez Krysznę. Swoją wrogością do Wisznu wspierał boską grę. Zabity przez Wisznu po raz trzeci wrócił do Raju.

KRYSZNA

Kryszna jest uważany za ósmego awatara Wisznu. W jego osobie obraz Boga w mitach indyjskich osiąga wszelkie formy emocjonalnego i poetyckiego wyrazu. Dla swoich wielbicieli Kryszna zajmuje wyjątkową pozycję jako źródło wszystkich innych inkarnacji.

Jego historia jest głównie opowiedziana w Bhagawatapuranie, która została napisana około 500 roku naszej ery. Kryszna jest również wpleciony w epicką historię Indii, Mahabharatę. Urodził się w lochach króla Kamsy, a następnie został przemycony do lasu Vrndavany, aby żyć nierozpoznany wśród pasterzy. Kamsa, widząc, że dalsze istnienie jego rządów jest zagrożone, chciał zabić boskie dziecko. Podobnie jak w biblijnej historii Jezusa, nakazał zabijanie wszystkich chłopców w wieku poniżej dwóch lat.
Ale Kryszna zabił tych, którzy zostali wysłani, by go zabić
demony, uwalniając je z cyklu ponownych narodzin.
Otoczony bujną leśną przyrodą Kriszna pasł krowy, bawił się z przyjaciółmi-pasterzami i zadowalał matkę swoimi psikusami.

Pasterz KRYSZNA

W Indiach wszystkie aspekty natury i duchowości są uosabiane przez liczne bóstwa. Niektórzy uważają te bóstwa jedynie za symbole, dla innych posiadają życie i rzeczywistość poza światem śmiertelników. Najbardziej ukochanym bóstwem jest pasterz Kryszna, ósme wcielenie Wisznu. Jako dziecko Kryszna mieszka w lesie otoczonym krowami, pawiami i starymi przyjaciółmi. Tam tańczy z boską Radhą, swoją młodą kochanką. Oboje obdarzają się doskonałą duchową miłością. Zwolennicy Kryszny ofiarowują mu bezwarunkową cześć jako Jedynemu Najwyższemu Bogu.

PIEŚŃ KRYSZNY: BHAGAVADGÎTÂ

Później Kryszna wypowiedział niezniszczalne słowa Bhagavadgity („Pieśni Błogosławionego”) w formie dialogu z Ardżuną, swoim przyjacielem i uczniem o dramatycznym kulminacyjnym punkcie Mahabharaty, zbliżającej się wojnie.

Najpierw naucza swojego ucznia o Jaźni (åtmå) jako o nieśmiertelnej duszy. Przyszłe życie duszy, odradzającej się z jednego ciała do drugiego, jest określone przez jej postępowanie w obecnym życiu. Ta dusza nie może znaleźć satysfakcji w ulotnych przyjemnościach tego świata. Zgodnie z prawami karmy, czyli działania, dusza powinna działać bez uszczerbku dla rezultatu swojego działania.
Kryszna radzi Ardżunie, aby walczył wyłącznie ze względu na obowiązek, bez względu na zwycięstwo lub porażkę.

W końcu Kryszna wzywa do wyrzeczenia. Wszystkie żywe istoty są wiecznymi dziećmi Boga i odnajdą szczęście w podporządkowaniu Bogu każdego działania jako aktu oddania. to poddanie uwalnia jaźń z cyklu ponownych narodzin, dzięki czemu może powrócić do wiecznego królestwa duchowego, aby ponownie połączyć się z Kryszną, swoim wiecznym przyjacielem.

RADHA I KRYSZNA

Centralnym punktem mitu o Krysznie jest wielka miłość Kryszny do Radhy. Jej historia jest wspomniana w Bhagavata Puranie i ozdobiona niezliczonymi lokalnymi pieśniami i wierszami w całych Indiach. Radha, bogini oddania, reguluje sprawy miłosne w magicznym lesie Vrindavan. Czasami Kryszna robił wszystko, by zadowolić Radhę. Jest to ważna cecha tradycyjnego wielbienia Kryszny (Krishna-bhakti). Bóg jest związany miłością swoich wyznawców. Starożytna hierarchia stworzyła pełen czci obraz Boga, wyrażający się w stwórczej mocy Wisznu i niszczycielskiej mocy Śiwy. W jego miejsce pojawiła się łatwiej dostępna koncepcja Boga, który kocha wierzących.

Kryszna zwykł spotykać się z Radhą w nocy w towarzystwie jej najbliższych przyjaciół. Aby z nimi tańczyć, podzielił się na wielu, aby móc być z nimi wszystkimi jednocześnie. Kiedy dorósł, opuścił Rådhå i jej przyjaciół i udał się do miasta, aby zostać królem. Niektórzy z nich umarli z powodu złamanego serca. Tęsknota Radhy za ponownym połączeniem się z Kryszną reprezentuje tęsknotę duszy za Bogiem.

KOSMICZNY TANIEC

Kryszna w towarzystwie innych pasterzy w lesie nocą wykonuje rasamandalę (taniec w kółko) przedstawiony na niezliczonych obrazach i gobelinach. Tancerze ustawiają się w dużym kole, liczne indywidualne formy Kryszny zawsze między dwiema dziewczynami. Okolica to nocny las z różnorodnymi kwiatami, drzewami i zwierzętami pod rozgwieżdżonym niebem, na którym latają bogowie. Rasamandala jest doskonałym symbolem tańca życia, w którym dusza jest zawsze połączona ze swoją ukochaną, najwyższą duszą.

MAHÂBHÂRATA: KRYSZNA I WIELKA WOJNA

Mahabharata zajmuje się walką o tron indyjski. Koncentruje się na rywalizacji między pięcioma synami króla Pandu, Pandawami, a 100 synami jego brata Dhritarasztry, Kaurawami.

Pandu zmarł młodo, a jego brat został regentem. Młodzi synowie Pandu zostali adoptowani przez dziadka Bhîshmę i wyszkoleni na doskonałych wojowników i władców, aby przygotować się do ich dziedzictwa. Ponieważ Dhritarasztra chciał widzieć swoich własnych synów jako spadkobierców, wybuchł spór między dwiema rodzinami książęcymi. Kaurawowie planowali spalić Pandawów żywcem. Ale Pandawowie uciekli, a spór przerodził się w nienawiść. Pandawowie, których oszukano w grach hazardowych, musieli udać się na wygnanie na dwanaście lat. Poprzysięgli zemstę.

W tym czasie Kryszna był wielkim przyjacielem Pandawów, zwłaszcza Ardżuny. Wykorzystał swoje wpływy, aby doprowadzić do pokojowego rozwiązania. Kiedy Pandavowie powrócili po dwunastu latach wygnania, Kaurawowie nie dali im żadnej ziemi. Cała indyjska rodzina królewska została wciągnięta w konflikt, łącząc braci, przyjaciół i krewnych w śmiertelnej bitwie.

Bhiszma wybrał Kaurawów, chociaż kochał Pandawów jak własnych synów. Armie Kryszny walczyły za Kaurawów, ale on sam odmówił walki, chociaż prowadził rydwan Ardżuny na znak bliskiej przyjaźni. Tuż przed rozpoczęciem bitwy Ardżuna pogrążył się w rozpaczy, ponieważ nie chciał zabić wszystkich ukochanych. Poprosił Krysznę o pomoc, a on odpowiedział swoim poematem dydaktycznym Bhagavadgita, w trakcie którego ujawnił swoją boską tożsamość.

Bitwa trwała 18 dni. Zginęły miliony, w tym Bhiszma i 100 synów Dhritarasztry. Pandawowie byli prawie jedynymi, którzy przeżyli. Bez przyjaciół przejęli władzę. Pod koniec życia udali się w Himalaje, aby przygotować się na śmierć. W Raju ponownie połączyli się ze swoimi kuzynami, wrogość została zażegnana, a dramat objawił się im jako miraż materialnego świata, w którym nic nie jest takie, jakim się wydaje.

BAJKI I HISTORIE MORALNE

Moralne historie ujednolicone w Pañcatantra wpłynęły do wielu kultur na całym świecie. Chociaż dotyczą zwierząt, pokazują pełną różnorodność ludzkich trosk, w tym codzienną moralność, mądrość polityczną i przykłady moralnego zachowania. Historie zostały po raz pierwszy spisane w sanskrycie ponad 2000 lat temu przez bramina Vishnu Sharma, ale sięgają znacznie starszej tradycji ustnej. Wczesna literatura sanskrycka jest niezwykle bogata w opowieści, głównie jako przedstawienia rzeczywistych wydarzeń historycznych, ale o silnym charakterze dydaktycznym. Historie Pañcatantry są jednak całkowicie fikcyjne i być może najstarsze ze wszystkich fikcyjnych opowieści. Poniższy przykład jest typowy dla niektórych z tych historii, ponieważ od niechcenia łączy swoje fikcyjne formy zwierzęce z tradycyjnym światem bogów (w tym przypadku Garuda, góra Wisznu i sam Wisznu), ilustrujący łączenie się kultur religijnych i świeckich w mitologii indyjskiej. Końcowy morał ma stanowić podstawę podstawowej struktury religijnej kultury indyjskiej.

PTAK, KTÓRY POKONAŁ OCEAN

Mały ptaszek mieszkał z żoną nad oceanem i zbudował sobie gniazdo na brzegu. Jego żona protestowała, że fale morskie są zbyt blisko i zmyją gniazdo.  Zapewnił ją, że ocean jest jego przyjacielem i nigdy nie zrobiłby czegoś takiego.

Następnego dnia ocean roześmiał się i wyciągnął spienioną dłoń, by porwać gniazdo i maleńkie jajka. Ptasia matka była zdesperowana i gotowa na śmierć, ale jej mąż ją udobruchał. Wypije ocean i odzyska gniazdo. Wezwał resztę ptaków na pomoc, ale ocean tylko się śmiał. Poszli więc prosić o pomoc Garudę, króla ptaków. Garuda wysłał wiadomość do Wisznu, swojego pana, że ocean ukradł jajka jego sługi.
Na to Wisznu rozgniewał się i zagroził oceanowi: „Jeśli nie zwrócisz jaj tego ptaszka, osobiście cię wyssę!” Przestraszony ocean natychmiast zwrócił jaja. Morał tej historii jest dobrze znany: pomóż sobie, wtedy Bóg ci pomoże.

PAW, SŁOŃ I KROWA

Zwierzęta są wszechobecnymi symbolami w sztuce indyjskiej. Pochodzący z leśnych regionów północnych Indii paw jest ulubionym symbolem piękna i wdzięku. Pawie pióro symbolizuje Krysznę, który zawsze ozdabiał swoją głowę takim piórem. Słonie często znajdują się wokół świątyń, aby służyć jako nosiciele świątynnych bogów w procesjach. Krzywdzenie słonia przynosi wielkie nieszczęście; jednak karmienie jest uważane za korzystne. Krowa jest czczona jako jedna z siedmiu matek. Wszystkie ich produkty są uważane za czyste, nawet ich wydaliny. Masło podsmażane (ghee) wytwarzane z mleka krowiego jest używane jako tłuszcz do smażenia i olej do lamp oraz podsyca święty ogień.

ŻYCIE BUDDY

Historie Jâtaka opisują liczne poprzednie narodziny Buddy jako człowieka i zwierzęcia. W sumie istnieje 547 takich historii, które Budda pierwotnie opowiedział swoim uczniom. Zostały wykonane około 400 roku pne. Napisany w języku palijskim około 400 r.p.n.e, został włączony do kanonu buddyjskiego niedługo po jego śmierci i dotyczy rozwoju jego życia poprzez liczne wcielenia i stopniowe nabywanie mądrości, bezinteresowności i głębi, które ostatecznie doprowadziły do oświecenia.
W każdym życiu osiągał duchowy postęp dzięki chwalebnemu czynowi. W późniejszych opowieściach przyszły uddhane rozwinął taką miłość bliźniego, że był gotów poświęcić swoje życie dla innych. To współczucie to jest to
Główna cecha istoty oświeconej. Niektóre opisy oparte są na podaniach ludowych. Są przydatne jako materiał narracyjny, jako materiał dla wędrownych aktorów i są niekończącym się źródłem inspiracji artystycznej, jak pokazują malowidła naskalne Ajantâ. Głównie obracają się wokół wpływu karmy, nagrody i kary za poprzednie czyny w przejściu z jednego życia do drugiego.

ŻYCIE BUDDY JAKO KRÓLIKA

Zanim narodził się jako Siddhartha Gautama, Budda przeszedł przez wiele wcieleń jako zwierzę. Poniższa historia dotyczy jego życia jako królika.
W lesie mieszkał zając wraz z przyjaciółmi – szakalem, wydrą i małpą. Inne zwierzęta szanowały królika, ponieważ był mądry i łagodny. Pewnego dnia powiedział, że wszyscy powinni pościć i rozdawać żywność potrzebującym. Małpa znalazła dojrzałe mango, szakal jaszczurkę i garnek mleka, a wydra świeżą rybę. Zając jednak nie mógł znaleźć pożywienia i poprzysiągł, że jeśli ktoś będzie głodny, ofiaruje mu własne ciało. Sama ziemia usłyszała tę niewiarygodną przysięgę i przekazała ją Sakce, panu dewów. Postanowił poddać królika próbie.
Sakka wszedł do lasu przebrany za żebraka i poprosił królika o trochę jedzenia. ,,Proszę, zjedz moje ciało,” odpowiedział bez wahania zając. Sakka rozpalił ognisko i zając wbiegł w płomienie. Wzbił się w niebo. Z wdzięczności Sakka namalował zająca na księżycu, aby każdy mógł go zobaczyć i zapamiętać bezinteresowność i poświęcenie.

ŚWIĘTE DRZEWA

Żyjąc w lesie, pierwsi nauczyciele wedyjscy przywiązywali wielką wagę do drzew, takich jak banian i pippala, jako symboli cierpliwości i tolerancji.

„Te drzewa są poświęcone dobru innych. Jakże są wielkie, że przez cały czas burz, deszczu, śniegu i upału
wytrzymują słońce, a jednak chronią nas!”

Ta tradycja doprowadziła do bliskiego związku między społecznością ludzką a społecznością lasu z jego drzewami, roślinami i zwierzętami, tradycją, która szanowała prawa drzew, zwierząt i roślin do życia własnym życiem wolnym od ludzkiej eksploatacji.