Teksy Gnostyckie 

Ewangelia Prawdy

Ewangelia Prawdy, znana także jako Ewangelia Wieczności, to gnostycki tekst odkryty w Nag Hammadi w Egipcie w 1945 roku. Opowiada ona o duchowym oświeceniu i wewnętrznej mądrości, ukazując alternatywne spojrzenie na chrześcijaństwo i ludzką egzystencję.eksploruje tematy duchowe i mądrościowe.

Autorstwo Ewangelii Prawdy nie jest jednoznacznie ustalone, podobnie jak wiele innych gnostyckich tekstów odkrytych w Nag Hammadi. Nie ma jednoznacznych informacji na temat tożsamości autorów tych tekstów, gdyż były one często przypisywane różnym postaciom lub grupom wewnątrz ruchów gnostyckich. W przypadku Ewangelii Prawdy nie zachowały się również żadne zewnętrzne historyczne źródła, które potwierdziłyby autorstwo tekstu.

Oto kilka ciekawostek dotyczących Ewangelii Prawdy:

1. **Odkrycie w Nag Hammadi:** Ewangelia Prawdy została odkryta w Nag Hammadi w Egipcie w 1945 roku, wraz z innymi gnostyckimi tekstami, które dają wgląd w różnorodność wczesnochrześcijańskiego myślenia.

2. **Tekst gnostycki:** Ewangelia Prawdy jest uznawana za jeden z gnostyckich tekstów, co oznacza, że eksploruje ona duchowe i mistyczne aspekty chrześcijaństwa, często prezentując alternatywne wizje teologiczne.

3. **Dialogiczna forma:** Podobnie jak wiele innych gnostyckich tekstów, Ewangelia Prawdy często przybiera formę dialogu, w którym Jezus udziela nauk swoim uczniom, często dotyczących duchowej mądrości i wyzwolenia.

4. **Tematy duchowe:** Tekst zawiera różnorodne tematy duchowe, takie jak osiąganie oświecenia, rozpoznanie rzeczywistości, oraz poszukiwanie duchowej doskonałości.

5. **Znaczenie dla badań nad wczesnym chrześcijaństwem:** Ewangelia Prawdy i inne gnostyckie teksty stanowią istotne źródło wiedzy dla badaczy wczesnego chrześcijaństwa, pozwalając na zrozumienie różnorodności religijnej i teologicznej w okresie powstania chrześcijaństwa.

Te ciekawostki ukazują rolę, jaką Ewangelia Prawdy odgrywa w badaniach nad historią chrześcijaństwa oraz jej znaczenie dla zrozumienia różnorodnych perspektyw religijnych w starożytności.  

Wstęp
Ewangelia Prawdy jest radością dla tych, którzy otrzymali łaskę od Ojca Prawdy, aby Go poznać poprzez moc Słowa, które wyszło z Pleromy, która jest w myśleniu i zrozumieniu Ojca, który jest tym, którego nazywa się Zbawicielem. Jest to nazwa dla dzieła, które wykona dla zbawienia tych, którzy nie znali Ojca, a nazwa Ewangelii jest objawieniem nadziei; jest to znalezienie dla tych, którzy Go szukają.
Powstanie i rola Błędu
Gdy całość szukała swego źródła, a całość była w Nim, Niepojętym, Niezrozumiałym, który jest ponad wszelkim myśleniem, nieświadomość ojca wywołała strach i trwogę. Strach skoncentrował się jak mgła, tak że nikt nie mógł niczego zobaczyć. Wtedy Błąd stał się silny. Pracował nad swoją materią w próżni bezskutecznie, ponieważ nie znał prawdy. Był zajęty konstruowaniem czegoś, starając się mocą i pięknem przygotować substytut prawdy.
To nie było upokorzenie dla Niepojętego, Niezrozumiałego, ponieważ to, czego się obawiał, czyli strach, zapomnienie i fałszywa rzeczywistość, nie miały żadnego znaczenia, podczas gdy prawda jest niezmienna, niezachwiana i całkowicie piękna. Pogardźcie więc Błędem! W ten sposób nie ma on korzeni; powstał w mglistości odnośnie do Ojca, podczas gdy pracował nad tworzeniem dzieł i zapomnień i strachu, aby mógł tym z pośród nas, będących w środku, ciągnąć i uwięzić.
Zapomnienie Błędu nie było oczywiste. Nie pochodzi ono od Ojca. Zapomnienie nie pojawiło się u Ojca, chociaż powstało z powodu Niego. To, co powstaje w Nim, to wiedza, która stała się jasna, aby zapomnienie zostało rozwiązane, a Ojciec rozpoznany. Gdyby zapomnienie powstało, ponieważ nie poznali Ojca, to w momencie, gdy Ojciec zostanie rozpoznany, zapomnienie nie będzie już istnieć.
O Jezusie i Jego dziele zbawienia
To jest Ewangelia tego, którego szukają, objawiona tym, którzy są doskonali dzięki łaskom Ojca, tajemnica ukryta, Jezus Chrystus. Przez Niego ci, którzy byli w ciemności przez zapomnienie, zostali oświeceni. Oświecił ich; pokazał im drogę. Ta droga jest jednak prawdą, którą ich nauczył. Dlatego Błąd wylał swój gniew na Niego, prześladował Go, dręczył Go, zniszczył Go. Przybity do krzyża stał się owocem poznania Ojca, który nie przynosi zguby, gdy się go spożywa. Ci zaś, którzy go spożyli, sprawił, że się cieszyli w znalezieniu. Bo znaleźli Go w sobie, a Oni w nich.

Oto kilka kluczowych elementów tego tekstu i ich możliwe interpretacje:

1. Jezus jako objawienie Prawdy

Jezus Chrystus jest przedstawiony jako ten, który przynosi objawienie Prawdy o Ojcu. W gnostycyzmie „zapomnienie” i „ciemność” symbolizują niewiedzę o prawdziwej duchowej naturze człowieka i jego relacji z Bogiem.

Chrystus jest światłem, które prowadzi ludzi do świadomości ich boskiego pochodzenia i prawdziwej drogi życia.


2. Droga Prawdy

Droga, którą Jezus nauczał, to nie tylko zasady moralne, ale wewnętrzne doświadczenie poznania Boga i siebie. To odnalezienie wewnętrznego światła i zjednoczenie z boską naturą.


3. Krzyż jako owoc poznania

W tradycji gnostyckiej ukrzyżowanie Jezusa nie jest jedynie fizycznym cierpieniem, ale ma głęboki wymiar duchowy. Krzyż staje się symbolem objawienia: przez swoją śmierć Jezus dał ludziom możliwość „spożywania owocu poznania” — czyli uzyskania duchowego oświecenia.

Spożycie owocu oznacza przyjęcie Prawdy i wgląd w rzeczywistość boską, co prowadzi do radości i zjednoczenia z Bogiem.


4. „Znalezienie Go w sobie”

Gnostycy wierzyli, że boska iskra (cząstka Boga) jest obecna w każdej duszy. Odnalezienie Chrystusa w sobie oznacza uświadomienie sobie tej boskiej obecności i zjednoczenie z nią.

To zjednoczenie jest celem duchowego życia: ludzie odnajdują Boga w sobie, a przez to Bóg odnajduje ich w sobie.


5. Błąd i prześladowanie

„Błąd” symbolizuje siły ignorancji, materializmu i zła, które próbują utrzymać ludzi w ciemności. Jezus, jako nauczyciel Prawdy, stał się celem tych sił, które chciały Go zniszczyć.

Jednak to, co miało być Jego klęską (krzyż), stało się triumfem, gdyż przez swoją ofiarę dał ludziom dostęp do prawdziwego poznania.


Jak to rozumieć?

Tekst ten można interpretować jako zaproszenie do głębokiej refleksji nad duchową drogą człowieka. Wskazuje, że:

1. Ciemność (zapomnienie) — jest symbolem oddzielenia od Boga przez ignorancję.


2. Światło (Chrystus) — objawia prawdziwą naturę świata i wskazuje drogę powrotu do jedności z Bogiem.


3. Poznanie (gnosis) — nie jest tylko intelektualne, ale jest wewnętrznym doświadczeniem, które zmienia życie człowieka.


4. Znalezienie Boga w sobie — podkreśla, że zbawienie jest związane z odkryciem boskiej obecności w naszym wnętrzu.



W gnostycyzmie zbawienie to nie tylko wiara, ale także osobiste doświadczenie Prawdy, która prowadzi do wewnętrznej przemiany i pełni życia duchowego. Czy takie podejście do tekstu odpowiada na Twoje pytanie?

Niepojęty, Niezrozumiały, Ojciec, Doskonały, który stworzył całość, a w Nim jest całość, a całość cierpiała brak w Nim. Chociaż zachował w sobie swoją doskonałość, którą nie dał całej całości, Ojciec nie jest zazdrosny. Jaką zazdrość mógłby mieć między nim a Jego członkami? Gdyby ten Eon otrzymał swoją doskonałość, nie byłby zdolny do powrotu do Ojca. Zachowuje w sobie ich doskonałość, dając ją im jako możliwość powrotu do Niego i jako doskonałą, jedyną w swoim rodzaju wiedzę. On, który stworzył całość, w Nim jest całość, a całość cierpiała brak w Nim. Jak ktoś, w odniesieniu do którego niektórzy byli nieświadomi, chciał, aby Go poznali i kochali, tak co by całość mogła mieć braki oprócz wiedzy o Ojcu? Staje się on przewodnikiem, cierpliwym i wytrwałym. W szkołach pojawiał się i mówił jak nauczyciel. Przychodzili ci, którzy uważali się za mądrych, wystawiając Go na próbę. On jednak ich zawstydzał, ponieważ byli pustymi. Nienawidzili Go, ponieważ nie byli prawdziwie mądrzy.

Ten fragment to kolejny przykład gnostyckiego spojrzenia na relację między Bogiem-Ojcem, stworzeniem i ludzkim poznaniem. Jest on głęboko filozoficzny i mistyczny, a jego zrozumienie wymaga uwzględnienia kilku kluczowych pojęć, które pojawiają się w gnostycyzmie.

Kluczowe idee i interpretacja:

1. Ojciec jako Doskonały i Całościowy

Ojciec jest przedstawiony jako Byt doskonały, niepojęty i transcendentny, źródło wszystkiego, co istnieje.

„Całość” (Pleroma) odnosi się do pełni stworzenia, które zawiera w sobie wszystko, co wyszło od Ojca. Jednak ta „całość” cierpi brak, co sugeruje, że w stworzeniu istnieje pewien niedosyt — brak pełnej wiedzy o Bogu.


2. Brak w całości jako brak poznania Ojca

Brak, o którym mowa, nie jest fizyczny czy materialny, ale duchowy. Dotyczy on nieświadomości lub oddzielenia od Boga.

Gnostycy wierzyli, że stworzenie, choć pochodzi od Boga, nie jest w pełni doskonałe, gdyż stworzenia muszą samodzielnie dążyć do poznania Ojca.


3. Ojciec zachowuje doskonałość, ale nie z zazdrości

Ojciec, choć sam jest doskonały, nie przekazuje tej doskonałości w pełni swojemu stworzeniu. Nie wynika to jednak z zazdrości, lecz z miłości i mądrości.

Gdyby stworzenie było doskonałe od początku, nie miałoby potrzeby powrotu do Ojca, a więc nie doświadczyłoby drogi prowadzącej do duchowego wzrostu i poznania.


4. Powrót do Ojca przez poznanie

„Doskonała, jedyna w swoim rodzaju wiedza” (gnosis) to klucz do powrotu do Ojca. Poznanie Boga i siebie samego umożliwia zjednoczenie z Ojcem.

Ojciec celowo pozostawia w stworzeniu „brak”, aby dać mu możliwość dążenia do pełni — doświadczania miłości i poznania.


5. Jezus jako Przewodnik i Nauczyciel

Jezus pojawia się jako ten, który prowadzi stworzenie do Ojca, przekazując wiedzę o Nim. Jego rola jest cierpliwa i wytrwała, jak nauczyciela prowadzącego uczniów.

Pojawiający się mędrcy, którzy próbują wystawić Go na próbę, są przedstawieni jako „pustymi” — czyli niezdolnymi do prawdziwego poznania. Jezus zawstydza ich, ujawniając ich duchową próżnię.


6. Nienawiść do Jezusa

Ci, którzy byli „nieprawdziwie mądrzy”, nienawidzili Jezusa, ponieważ ich wiedza była jedynie powierzchowna i oparta na pysze. Jezus, jako źródło prawdziwego poznania, ujawniał ich niedoskonałość.



Ogólne przesłanie:

Ten fragment można interpretować jako wezwanie do głębokiego duchowego poznania. Oto kilka kluczowych lekcji:

1. Brak w stworzeniu jest celowy: Człowiek ma w sobie potencjał do osiągnięcia doskonałości, ale wymaga to wysiłku, miłości i poznania Ojca.


2. Poznanie Ojca to droga do jedności: Powrót do Boga następuje przez wewnętrzne poznanie (gnosis) i odkrycie boskiej obecności w sobie.


3. Jezus jako nauczyciel mądrości: Jego nauki mają na celu prowadzenie ludzi do Ojca, ale wymagają otwartości serca i pokory.



Jak można to odnieść do współczesności?

Tekst zachęca do refleksji nad naszą duchową ścieżką. Czy poszukujemy prawdziwej mądrości, czy też zadowalamy się powierzchownymi odpowiedziami? Czy jesteśmy gotowi na poznanie, które wymaga od nas przemiany wewnętrznej i otwartości na Prawdę?

Wszystkie te rzeczy przyszły również do małych dzieci, do których należy wiedza o Ojcu. Po ich umocnieniu poznali objawienia Ojca. Znali Go, byli poznawani; byli szanowani, szanowali. W ich sercach została objawiona żywa księga Żywych, która jest zapisana w myśleniu i zrozumieniu Ojca, i która była przed założeniem Wszechświata w swojej niepojętości, która nie może być odebrana przez nikogo, ponieważ została zdeponowana dla tego, kto ma zamiar ją zabrać i kto zostanie zabity. Nikt nie mógłby zostać objawiony z tych, którzy wierzyli w zbawienie, gdyby nie ta księga. Dlatego też miłosierny, wierny Jezus był cierpliwy, znosząc cierpienia, aż wziął tę księgę, ponieważ wiedział, że jego śmierć przyniesie życie dla wielu.

Ten fragment zawiera kluczowe gnostyckie motywy związane z wiedzą, objawieniem i duchowym zbawieniem. Odwołuje się do głębokiej metaforyki, która podkreśla rolę Jezusa jako przewodnika prowadzącego do pełni poznania i życia. Oto analiza:




Kluczowe elementy i ich znaczenie:

1. Małe dzieci jako symbol czystości i otwartości

W gnostycyzmie „małe dzieci” często symbolizują tych, którzy mają czyste serce, prostotę i duchową otwartość. To oni są zdolni do przyjęcia wiedzy o Ojcu, ponieważ nie są obciążeni pychą czy fałszywą mądrością.

„Wiedza o Ojcu” jest tu rozumiana jako gnosis — wewnętrzne poznanie, które prowadzi do zbawienia.


2. Żywa księga Żywych

Ta księga nie jest materialnym obiektem, ale duchowym symbolem. Jest zapisana w „myśleniu i zrozumieniu Ojca”, co oznacza, że zawiera prawdę o boskiej naturze i planie zbawienia.

Księga była „przed założeniem Wszechświata”, co wskazuje na jej wieczność i transcendencję. Reprezentuje ona boską mądrość, która jest źródłem życia duchowego.


3. Niepojętość i zabezpieczenie księgi

Księga jest niepojęta i nie może być odebrana przez nikogo, kto nie ma prawa jej posiąść. Jest „zdeponowana dla tego, kto ma zamiar ją zabrać” — wskazuje to na przeznaczenie Jezusa jako tego, który ma ją objawić światu.

Fakt, że ten, kto weźmie księgę, „zostanie zabity”, zapowiada ofiarę Jezusa i związaną z nią misję zbawienia.


4. Rola Jezusa jako cierpliwego i miłosiernego

Jezus, jako wcielenie miłosierdzia i wierności, przyjął cierpienie na siebie, wiedząc, że Jego ofiara przyniesie życie dla wielu.

Jego cierpliwość i gotowość do znoszenia bólu są świadectwem Jego miłości i oddania wobec ludzkości.


5. Śmierć Jezusa przynosi życie

Śmierć Jezusa jest postrzegana nie tylko jako fizyczne wydarzenie, ale jako duchowy akt, który otwiera drogę do życia wiecznego dla tych, którzy wierzą.

Przez swoją śmierć Jezus „wziął księgę” i objawił prawdę, która była ukryta od założenia świata.



Interpretacja:

1. Objawienie dla tych, którzy są gotowi

Tylko ci, którzy są duchowo przygotowani (symboliczne „małe dzieci”), mogą zrozumieć objawienia Ojca. W gnostycyzmie zbawienie jest kwestią wewnętrznego przebudzenia, a nie tylko zewnętrznej wiary.


2. Księga jako symbol boskiej wiedzy

„Żywa księga Żywych” jest metaforą dla duchowego poznania, które prowadzi do życia w jedności z Ojcem. Jest to wiedza, którą Jezus przynosi światu, nawet kosztem własnego życia.


3. Ofiara jako akt miłosierdzia

Jezus świadomie znosi cierpienie, wiedząc, że Jego śmierć przyniesie życie duchowe innym. Jego poświęcenie ma głęboki wymiar zbawczy, ponieważ umożliwia innym dostęp do boskiej mądrości i życia.



Współczesne przesłanie:

1. Otwartość na duchową prawdę: Jak „małe dzieci”, powinniśmy być otwarci, pokorni i gotowi przyjąć duchową wiedzę.


2. Znaczenie cierpliwości i poświęcenia: Jezus jako przykład cierpliwości i oddania uczy nas, że prawdziwa miłość i wiedza wymagają czasem ofiary.


3. Duchowe życie jako cel: Życie duchowe, symbolizowane przez „żywą księgę”, jest dostępne dla tych, którzy są gotowi je odkryć i przyjąć.

Jak majątek zmarłego gospodarza pozostaje ukryty w testamencie, zanim zostanie otwarty, tak samo jest z całością, która pozostała ukryta, przy czym Ojciec Wszechświata był niewidzialny, przy czym był czymś, co istniało samo przez się, przez co każda droga wyszła na jaw. Dlatego Jezus pojawił się; włożył tę księgę; został przybity do krzyża zgodnie z dyspozycją Ojca. O, jaka wielka i wzniosła nauka! Poniżył się aż do śmierci, chociaż życie wieczne go otaczało. Zrzuciwszy przemijalne łachmany, przywdział niezniszczalność, której nikt nie może zabrać. Gdy wszedł na puste ścieżki strachu, minął tych, którzy zostali obnażeni przez zapomnienie, będąc wiedzą i doskonałością, głosząc to, co było w sercach, nauczając tych, którzy przyjmą nauki. Ci zaś, którzy przyjmują nauki, są Żywymi, zapisanymi w Księdze Żywych. To wyłącznie dla nich otrzymują naukę, odbierając ją od Ojca, powracając do Niego. Ponieważ doskonałość Wszechświata jest w Ojcu, dla Wszechświata konieczne jest do Niego powrócić. Wówczas, gdy ktoś ma wiedzę, otrzymuje rzeczy, które mu przysługują, i przyciąga je do siebie. Bo ten, kto jest nieświadomy, cierpi braki, a to, czego mu brakuje, jest rzeczą wielką, ponieważ brakuje mu tego, co ma go uczynić doskonałym. Ponieważ doskonałość Wszechświata jest w Ojcu, dla Wszechświata konieczne jest do Niego powrócić, a dla każdego konieczne jest otrzymanie rzeczy, które mu przysługują. Były one zapisane wcześniej, przygotowane, aby dać je tym, którzy wyszli z Niego.

Ten fragment w sposób symboliczny i głęboko filozoficzny opisuje kosmiczną i duchową rzeczywistość zbawienia, powrotu stworzenia do Boga oraz misję Jezusa jako pośrednika w tym procesie. Jego treść odnosi się do kluczowych tematów gnostyckich: wiedzy, powrotu do źródła, tajemnicy boskiego planu oraz doskonałości zawartej w Ojcu. Oto analiza:


—

Kluczowe elementy i ich znaczenie:

1. Porównanie majątku ukrytego w testamencie

Majątek zmarłego gospodarza, pozostający ukryty do momentu otwarcia testamentu, symbolizuje boską wiedzę (gnosis), która pozostawała ukryta, zanim została objawiona przez Jezusa.

Ojciec, jako niewidzialny i transcendentny, pozostaje źródłem wszelkiej prawdy i życia, które stopniowo staje się jawne dla tych, którzy są gotowi je przyjąć.


2. Misja Jezusa jako objawiciela i nauczyciela

Jezus, wcielając się i ponosząc śmierć, zrealizował plan Ojca, by objawić ukrytą prawdę. Jego ukrzyżowanie jest tu przedstawione jako akt nie tylko fizyczny, ale także duchowy, w którym „księga życia” została otwarta dla wybranych.

Ukrzyżowanie nie jest postrzegane jako klęska, ale jako kluczowy moment triumfu: zrzucenie „przemijalnych łachmanów” i przywdzianie „niezniszczalności” symbolizuje przejście Jezusa do stanu wiecznego, doskonałego życia.


3. Wejście na „puste ścieżki strachu”

Jezus przeszedł przez stan zapomnienia, ignorancji i strachu, które trzymają ludzi w niewiedzy. Swoją wiedzą i doskonałością obnażył te ograniczenia, otwierając drogę do prawdy dla innych.

Nauczanie Jezusa kierowane było do tych, którzy byli gotowi przyjąć prawdę — są to „Żywi”, zapisani w „Księdze Żywych”.


4. Powrót do Ojca

Gnostycki obraz zbawienia jest tu przedstawiony jako powrót do Ojca, który jest źródłem doskonałości. Wszystko, co istnieje, ma swoje miejsce w boskim planie i dąży do zjednoczenia z Ojcem.

Powrót do Ojca jest możliwy tylko dla tych, którzy osiągnęli wiedzę (gnosis) i rozpoznali swoje pochodzenie w Nim.


5. Brak jako stan ignorancji

Brak (ignorancja) to główne źródło cierpienia w gnostycyzmie. Ten, kto jest nieświadomy swojego pochodzenia i przeznaczenia, cierpi z powodu braku poznania Boga, które jest konieczne do osiągnięcia doskonałości.

Jezus przynosi wiedzę, która pozwala pokonać ten brak i osiągnąć pełnię w Ojcu.


6. Doskonałość Wszechświata w Ojcu

Wszystko, co istnieje, pochodzi z Ojca i znajduje swoją doskonałość w Nim. Zbawienie polega na powrocie do tej pierwotnej jedności, a droga powrotu wiedzie przez poznanie, które Jezus objawił.



Interpretacja teologiczna:

1. Ukryta prawda i objawienie:
Boski plan był przez długi czas ukryty, podobnie jak majątek w testamencie. Jezus, poprzez swoją misję, ujawnia ten plan i otwiera drogę dla tych, którzy chcą wrócić do Ojca.


2. Rola Jezusa jako nauczyciela i przewodnika:
Jego śmierć i zmartwychwstanie to akt wyzwolenia, otwierający możliwość dla stworzenia, by rozpoznało swoje miejsce w boskiej pełni.


3. Powrót do źródła:
Cały Wszechświat dąży do powrotu do Ojca, ale tylko ci, którzy zdobyli wiedzę (gnosis), mogą w pełni uczestniczyć w tej jedności.


4. Ignorancja jako przeszkoda:
Brak wiedzy o Ojcu jest głównym źródłem duchowego oddzielenia. Tylko poprzez naukę i wewnętrzne przebudzenie można osiągnąć doskonałość.



Współczesne przesłanie:

Duchowa podróż: Każdy z nas jest wezwany do odkrycia prawdy o swoim pochodzeniu i celu, do odnalezienia siebie w boskim planie.

Znaczenie wiedzy i zrozumienia: Zbawienie nie jest automatyczne, ale wymaga wewnętrznego poznania, które prowadzi do przemiany i powrotu do Boga.

Pokonywanie strachu i ignorancji: Jezus jest przykładem, jak przezwyciężyć ograniczenia świata i dążyć do doskonałości w Ojcu.

Ci, których imiona zostały z góry znane, byli wzywani aż do końca, więc ten, kto ma wiedzę, jest tym, którego imię zostało wypowiedziane przez Ojca. Bo ten, którego imię nie zostało wypowiedziane, jest nieświadomy. Jak więc ktoś może słyszeć, jeśli jego imię nie zostało wypowiedziane? Bo ten, kto jest nieświadomy do końca, jest zapisany w zapomnieniu i z nim przeminie. A jeśli nie, dlaczego ci biedni nie mają imienia, dlaczego nie otrzymali wezwania? Dlatego ten, kto ma wiedzę, jest z góry. Gdy jest wzywany, słyszy, odpowiada i zwraca się do tego, który go wzywa, i wznosi się do Niego. I rozpoznaje, w jaki sposób jest wzywany. 

Ten fragment odzwierciedla gnostycką perspektywę dotyczącą zbawienia, wiedzy (gnosis) i boskiego wybrania. W gnostycyzmie zbawienie jest ściśle powiązane z wiedzą i odkryciem swojej prawdziwej natury oraz relacji z boskim Ojcem. Oto kluczowe punkty i interpretacja:



Kluczowe elementy i ich znaczenie:

1. Imię jako symbol tożsamości duchowej

Imię w tym fragmencie nie odnosi się do zwykłego ludzkiego imienia, ale symbolizuje duchową tożsamość, którą rozpoznaje Ojciec.

„Wypowiedzenie imienia przez Ojca” oznacza, że dana osoba została rozpoznana jako część boskiej pełni i wezwana do poznania prawdy.


2. Ci, którzy są świadomi, są powołani

Ci, których imiona są znane i wypowiedziane przez Ojca, posiadają wiedzę (gnosis). To oznacza, że rozpoznali swoje duchowe pochodzenie i są w stanie odpowiedzieć na wezwanie.

Osoby nieświadome nie rozpoznają swojego powołania i pozostają w stanie duchowej ciemności („zapisane w zapomnieniu”).


3. Zapomnienie i przemijanie

Zapomnienie w gnostycyzmie jest synonimem ignorancji. Osoby nieświadome nie zdają sobie sprawy ze swojego boskiego pochodzenia i są skazane na „przemijanie” wraz z materialnym światem.

„Biedni, którzy nie mają imienia”, to ci, którzy nie odkryli swojej duchowej tożsamości i nie zostali powołani, ponieważ pozostają uwięzieni w ignorancji.


4. Odpowiedź na wezwanie

Ten, kto posiada wiedzę, słyszy wezwanie Ojca, rozpoznaje je i odpowiada. Jest to moment duchowego przebudzenia, w którym jednostka zwraca się ku swojemu źródłu.

„Wznoszenie się” do Ojca symbolizuje proces duchowego powrotu do boskiej jedności.


5. Z góry pochodzący

„Ten, kto ma wiedzę, jest z góry” oznacza, że posiada świadomość swojego duchowego pochodzenia. Jest to wyraz gnostyckiego przekonania, że dusze wybrane do zbawienia są od początku częścią boskiego planu.





Interpretacja teologiczna:

1. Wiedza jako klucz do zbawienia
W gnostycyzmie zbawienie nie jest automatyczne i nie zależy wyłącznie od wiary, ale od wiedzy i przebudzenia. To poznanie (gnosis) pozwala jednostce rozpoznać swoje powołanie i odpowiedzieć na nie.


2. Zapomnienie jako przeszkoda
Ignorancja jest główną przeszkodą na drodze do zbawienia. Osoby, które nie znają swojego duchowego pochodzenia, są „zapisane w zapomnieniu” i przemijają wraz z materialnym światem.


3. Boskie wezwanie jako akt łaski
Fakt, że Ojciec wypowiada imiona tych, którzy mają zostać zbawieni, wskazuje na element boskiej łaski. Jednak jednostka musi odpowiedzieć na to wezwanie, aby w pełni osiągnąć jedność z Ojcem.


4. Powrót do Ojca
Rozpoznanie wezwania i odpowiedź na nie prowadzą do duchowego wzniesienia i zjednoczenia z Ojcem. Jest to ostateczny cel życia duchowego w gnostyckiej perspektywie.



Współczesne przesłanie:

Znajdź swoją prawdziwą tożsamość: Fragment zachęca do poszukiwania wiedzy o sobie, swojej duchowej naturze i relacji z boskim źródłem.

Bądź gotowy na przebudzenie: Wezwanie od Ojca wymaga otwartości i wrażliwości na duchowe sygnały, które mogą pojawiać się w codziennym życiu.

Przezwyciężaj ignorancję: Aby osiągnąć duchową pełnię, należy przezwyciężyć zapomnienie i ograniczenia materialnego świata.

Jezus jako Pasterz
On jest pasterzem, który opuścił dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, które nie zabłądziły. Przyszedł, szukał tej jednej, która się zgubiła. I ucieszył się, kiedy ją znalazł, bo dziewięćdziesiąt dziewięć to liczba trzymana w lewej ręce. Ale kiedy znajdzie się jedno, cała liczba przechodzi na prawą rękę. Podobnie jak to, co niekompletne, jest wciągane przez całą prawą rękę, biorąc brakujący element z lewej strony i przynosząc go na prawą stronę, w ten sposób liczba staje się stu. Sens tego, co wyrażają, to Ojciec. Nawet w szabat pracował dla owieczki, którą znalazł uwięzioną w dole. Ożywił owieczkę, wyciągając ją z dołu, abyście wewnętrznie, wy, synowie wiedzy wewnętrznej, wiedzieli, co to jest szabat, dzień, w którym nie należy być biernym w sprawie zbawienia, mówiąc o dniu, który nie ma nocy, i o świetle, które nie gaśnie, ponieważ jest ono doskonałe.

Teraz mówcie z serca, że jesteście doskonałym dniem, a w was mieszka niezniszczalne światło! Mówcie o prawdzie tym, którzy jej szukają, i o poznaniu tym, którzy popełnili grzech w swojej błędnej wierze! Podtrzymujcie tych, którzy się potknęli, i wyciągnijcie ręce do tych, którzy chorują! Nakarmcie głodnych i dajcie spocząć strapionym, wstawcie się za tymi, którzy chcą wstać, i obudźcie tych, którzy śpią! Bo jesteście mądrością, która jest wzmacniana. Jeśli więc ta siła działa, staje się jeszcze silniejsza. Bądźcie zajęci sobą, nie zajmujcie się rzeczami, które odrzuciliście! Nie wracajcie do tego, co wypluliście, aby je zjeść! Nie bądźcie mólami! Nie bądźcie robakami, bo już się ich pozbyliście! Nie stawiajcie się w roli mieszkańca diabła, bo już go zniszczyliście! Nie wzmacniajcie tych, którzy są waszymi przeszkodami, którzy upadli jako odpadki! Bo przestępca jest ktoś, kto zasługuje na gorsze traktowanie niż prawowierny. Bo tamten czyni swoje dzieła jako przestępca; ten zaś postępuje tak, jak prawowierny człowiek czyni swoje dzieła u innych. Wy zaś, czyńcie wolę Ojca, bo pochodzicie od Niego!

Objawienie jest przyciąganiem
Bo Ojciec jest słodki, a w Jego woli tkwi to, co dobre. Wziął pod uwagę te rzeczy, które są wasze, abyście mogli w nich odpoczywać. Bo po owocach poznaje się rzeczy wasze, bo dzieci Ojca są Jego zapachem, bo pochodzą z łaski Jego oblicza. Dlatego Ojciec kocha swój zapach i objawia go w każdym miejscu; i kiedy jest zmieszany z materią, daje swój zapach światłu, a w swoim spokoju sprawia, że przewyższa każdą formę i każdy dźwięk. Bo to nie uszy wąchają zapach, ale to duch ma zdolność węchu i przyciąga zapach, zanurzając się w zapachu Ojca, aby go ochraniać i przenosić go do miejsca, skąd przyszedł, z pierwotnego zapachu, który stał się zimny. Istnieje coś w duszy, co jest jak zimna woda, która zamarza i znajduje się na luźnej ziemi, którą ci, którzy ją widzą, uważają za ziemię. Potem woda rozpuszcza się ponownie. Gdy podmuch powietrza ją chwyta, staje się gorąca. Zimne zapachy pochodzą więc z oddzielenia. Dlatego przybyła wiara; rozwiązała ona separację, a przyniosła ciepłe Pleromy miłości, aby to, co zimne, nie powróciło, ale aby jedność doskonałego myślenia powstała.

To jest słowo Ewangelii znalezienia doskonałości dla tych, którzy czekają na zbawienie, które przychodzi z góry. Podczas gdy ich nadzieja, w której czekają, czeka na ich obraz, który jest światłem bez cienia, wtedy Pleroma jest w trakcie przybycia. Brak materii nie powstał z nieskończoności Ojca, który przychodzi, aby dać brakowi czas, chociaż nikt nie mógłby powiedzieć, że Niezniszczalny przyjdzie w ten sposób.

Jednakże głębia Ojca stała się wielka, a myśl błędu nie istniała w Nim. Jest to rzecz, która przechodzi, jest to rzecz, która spoczywa i podnosi się ponownie, gdy znajduje tego, który do niej przychodzi, aby go z powrotem przyjąć. Ta powrotna droga nazywa się teraz nawróceniem.

Dlatego oddech nieśmiertelności wypłynął; ścigał tego, który zgrzeszył, aby ten znalazł spokój. Bo przebaczenie jest tym, co pozostaje dla światła.

Powrót prowadzi do spokoju w Ojcu
Gdy zechciał, aby Jego nazwano umiłowanym, Jego Synem, i nadał Mu imię, Jemu, który przyszedł z głębi, wtedy rozprawił o Jego tajemnicach, bo wiedział, że Ojciec jest wolny od zła. Dlatego powołał Go, aby przemówił o miejscu i miejscu odpoczynku, z którego przyszedł, aby Pleroma wychwalała wielkość Jego imienia i słodycz Ojca. Będzie przemawiał o miejscu, z którego każdy pochodzi, i do tego miejsca, gdzie przyjął swoje miejsce, aby znów wrócić i zostać zabrany z miejsca, gdzie się znajdował, ponieważ smakował to miejsce i otrzymał pożywienie i wzrost. A jego własne miejsce odpoczynku jest Pleroma.
Dlatego wszystkie emanacje Ojca są Pleromami, a korzeń wszystkich jego emanacji jest w tym jednym, który pozwolił im wszystkim rosnąć z samego siebie. On nadał im ich przeznaczenia. Każdy z nich jest objawiony przez swój własny myśl. Bo miejsce, do którego wysyłają swoje myśli, to miejsce, ich korzeń, który unosi ich we wszystkie wyżyny do Ojca. Posiadają Jego głowę, która jest dla nich spokojem, i podtrzymuje ich, będąc blisko Niego, tak że mówią, że uczestniczyli w Jego obliczu przez uściski. Ale nie byliby objawieni w ten sposób, bo nie wywyższyli się ponad siebie. Ani nie poniżyli chwały Ojca, ani nie myśleli o Nim nisko, ani nie myśleli, że jest gorzki, ani nie myśleli, że jest gniewny, ale myśleli o Nim, że jest istotą bez zła, niezachwianą, słodką, znającą wszystkie drogi, zanim się pojawiły, i nie potrzebującą nauki.
Tak właśnie postępują ci, którzy posiadają coś z góry, z niezmierzonej wielkości, gdy oczekują na jednego jedynego i doskonałego, który jest dla nich. I nie schodzą do podziemia, ani nie mają zazdrości ani nie narzekają ani nie mają śmierci w sobie, ale spoczywają w tym, który spoczywa w nich, nie mając trudności ani nie są skrępowani prawdą. Raczej sami są prawdą; i Ojciec jest w nich, a oni są w Ojcu, będąc doskonałymi, niepodzielonymi w prawdziwym Dobru, nie mającymi w niczym braku, ale odpoczywającymi, odświeżanymi przez Ducha. I będą słuchać swojego korzenia. I będą zajęci tymi rzeczami, w których znajdzie swój korzeń, i nie dozna żadnej krzywdy w swojej duszy. To jest miejsce błogosławionych, to jest ich miejsce.
Reszta niech wie, gdziekolwiek są, że nie jest odpowiednie dla mnie, po tym jak byłem w miejscu odpoczynku, mówić o czymś innym. Raczej tam, gdzie będę, i jest właściwe, aby być zawsze zajętym z Ojcem Wszechświata.

Jestem, i prawdziwymi braćmi, nad którymi rozlewa się miłość Ojca, a pośród których nie brakuje Jego. Oni są tymi, którzy pojawiają się w prawdzie, ponieważ są w prawdziwym i wiecznym życiu i mówią o świetle, które jest doskonałe i pełne nasienia Ojca i które jest w Jego sercu i w Pleroma, gdzie Jego duch radował się i czcił tego jednego, w którym istniał, bo On jest dobry. A Jego dzieci są doskonałe i godne Jego imienia, bo On jest Ojcem.