Atlantyda w wizjach jasnowidzów, mistyków i filozofów
Atlantyda, legendarna wyspa lub cywilizacja, od wieków fascynuje zarówno badaczy, jak i ezoteryków. Opowieści o niej pojawiają się w starożytnych tekstach, wizjach mistycznych i współczesnych teoriach, tworząc złożoną mozaikę mitów, hipotez i spekulacji. Poniżej przedstawiam rozszerzenie artykułu, obejmujące dodatkowe szczegóły dotyczące kluczowych postaci, ich wizji oraz współczesnych interpretacji Atlantydy, z uwzględnieniem historycznych, archeologicznych i ezoterycznych perspektyw.
1. Edgar Cayce – „Śpiący Prorok” i jego wizje Atlantydy
Edgar Cayce, nazywany „Śpiącym Prorokiem”, jest jedną z najbardziej wpływowych postaci w ezoterycznym dyskursie o Atlantydzie. Jego wizje, przekazywane w stanie transu, zawierały szczegółowe opisy tej zaginionej cywilizacji:
Technologia i kultura: Cayce twierdził, że Atlantyda była zaawansowaną cywilizacją, która wykorzystywała kryształy do generowania energii, napędzania maszyn i leczenia. Te kryształy miały być źródłem zarówno potęgi, jak i upadku, gdy ich moc została niewłaściwie użyta.
Kataklizm: Według Cayce’a Atlantyda uległa zniszczeniu w wyniku trzech wielkich kataklizmów, z których ostatni, około 10 000 p.n.e., zatopił wyspę. Przyczyną miało być nadużycie technologii oraz moralny upadek społeczeństwa.
Reinkarnacja i karma: Cayce wierzył, że dusze Atlantydów odradzają się w czasach współczesnych, niosąc ze sobą „pamięć” dawnych błędów, co wpływa na ich obecne życie.
Droga Bimini: Cayce przepowiedział, że pozostałości Atlantydy zostaną odnalezione w rejonie Bahamów, szczególnie w okolicach wyspy Bimini. W 1968 roku odkryto tam podwodne struktury, zwane „Drogą Bimini”, które niektórzy uważają za pozostałości po Atlantydzie, choć archeolodzy klasyfikują je jako naturalne formacje geologiczne.
Wpływ: Wizje Cayce’a zainspirowały wielu badaczy i entuzjastów do poszukiwań archeologicznych w rejonie Morza Karaibskiego, a jego prace są nadal analizowane w kręgach ezoterycznych.
2. Helena Bławatska – Atlantyda w teozofii
Helena Bławatska, założycielka Towarzystwa Teozoficznego, w swojej monumentalnej pracy „Tajemna doktryna” (1888) przedstawiła Atlantydę jako kluczowy element kosmicznej ewolucji ludzkości:
Rasa korzeniowa: Bławatska twierdziła, że Atlantyda była domem czwartej rasy korzeniowej, która następowała po Lemurii (trzeciej rasie) i poprzedzała współczesną piątą rasę. Każda rasa miała inne cechy duchowe i fizyczne.
Zaawansowana cywilizacja: Atlantyda miała być miejscem, gdzie ludzie osiągnęli wysoki poziom wiedzy technologicznej i duchowej, ale ich upadek wynikał z pychy i nadużywania mocy.
Lemuria i Atlantyda: Bławatska łączyła Atlantydę z jeszcze starszą Lemurią, inną zaginioną cywilizacją, która miała istnieć na Oceanie Indyjskim. Według niej obie cywilizacje miały wpływ na rozwój duchowy ludzkości.
Kontrowersje: Teorie Bławatskiej były krytykowane za brak dowodów archeologicznych i historycznych, a także za ich ezoteryczny charakter. Jednak jej prace wywarły ogromny wpływ na ruchy New Age i współczesną ezoterykę.
3. Rudolf Steiner – Atlantyda w antroposofii
Rudolf Steiner, twórca antroposofii, przedstawił Atlantydę jako cywilizację o zupełnie innym sposobie postrzegania rzeczywistości:
Jasnowidzenie Atlantydów: Steiner twierdził, że mieszkańcy Atlantydy mieli naturalne zdolności jasnowidzenia, które pozwalały im komunikować się z siłami natury i światem duchowym. Ich intelekt był mniej rozwinięty niż u współczesnych ludzi, co czyniło ich bardziej intuicyjnymi.
Technologia i magia: Atlantyda miała być miejscem, gdzie ludzie manipulowali energiami natury za pomocą myśli i rytuałów, które Steiner nazywał formą „magii technologicznej”.
Upadek: Steiner uważał, że Atlantyda zatonęła w wyniku kataklizmów naturalnych oraz duchowego upadku jej mieszkańców, którzy zaczęli nadużywać swoich zdolności.
Wpływ na współczesność: Steiner wierzył, że pamięć o Atlantydzie jest zakodowana w ludzkiej podświadomości, a jej nauki mogą pomóc w rozwoju duchowym współczesnego człowieka.
4. Aleksander Dumas – rosyjski mistyk o Atlantydzie
Rosyjski mistyk Aleksander Dumas (nie mylić z autorem „Trzech muszkieterów”) w swoich wizjach opisywał Atlantydę jako cywilizację o głęboko duchowym charakterze:
Biała magia: Dumas twierdził, że Atlantyda była miejscem, gdzie praktykowano „białą magię” – czystą, pozytywną energię służącą dobru. Jednak z czasem pojawiły się mroczne siły, które doprowadziły do wypaczenia tych praktyk.
Katastrofa: Według Dumasa, upadek Atlantydy był wynikiem konfliktu między siłami dobra i zła, co doprowadziło do kataklizmu.
Mniej znany wkład: Jego wizje nie zyskały tak dużej popularności jak Cayce’a czy Bławatskiej, ale są cenione w rosyjskich kręgach ezoterycznych.
5. Platon – starożytne źródło mitu Atlantydy
Platon, starożytny grecki filozof, jest uznawany za pierwszego, który opisał Atlantydę w swoich dialogach „Timajos” i „Kritias” (ok. 360 p.n.e.):
Opis Atlantydy: Platon przedstawił Atlantydę jako potężną wyspę położoną „za Słupami Heraklesa” (Cieśnina Gibraltarska), rządzoną przez królów o boskim pochodzeniu. Była to cywilizacja o ogromnej potędze militarnej i gospodarczej.
Katastrofa: Według Platona, Atlantyda została zniszczona w ciągu jednego dnia i nocy przez trzęsienia ziemi i powodzie, około 9 000 lat przed jego czasami (ok. 9 600 p.n.e.).
Źródło opowieści: Platon twierdził, że historię Atlantydy usłyszał od Solona, który dowiedział się o niej od egipskich kapłanów w Sais.
Kontrowersje: Historycy i archeolodzy spierają się, czy Atlantyda była rzeczywistym miejscem, alegorią polityczną (np. ostrzeżeniem przed pychą Aten), czy mitem inspirowanym wydarzeniami takimi jak erupcja wulkanu na Santorini (ok. 1600 p.n.e.).
Współczesne interpretacje i ezoteryczne wizje
Współczesne odniesienia do Atlantydy obejmują zarówno ezoteryczne, jak i pseudonaukowe teorie:
Channeling i Plejadianie: Barbara Marciniak, autorka książki „Ziemia. Plejadiańskie klucze do żyjącej biblioteki”, twierdzi, że otrzymała przekazy od istot z Plejad, które opisywały Atlantydę jako eksperyment kosmiczny. Według niej Atlantyda była miejscem, gdzie zaawansowane technologie (często pochodzenia pozaziemskiego) współistniały z duchowością, ale została zniszczona przez ingerencję negatywnych sił.
Teorie o starożytnych astronautach: Niektórzy współcześni badacze, jak Erich von Däniken, łączą Atlantydę z odwiedzinami istot pozaziemskich, które miały przekazać ludzkości zaawansowaną wiedzę technologiczną.
New Age i kryształy: W kręgach New Age Atlantyda jest często postrzegana jako źródło wiedzy o kryształach i energiach, co znajduje odzwierciedlenie w praktykach takich jak litoterapia.
Archeologiczne i naukowe poszukiwania Atlantydy
Choć opowieści o Atlantydzie fascynują, brak jest jednoznacznych dowodów archeologicznych na jej istnienie. Kilka miejsc jest rozważanych jako potencjalne lokalizacje:
Santorini (Thera): Erupcja wulkanu na Santorini w epoce brązu (ok. 1600 p.n.e.) zniszczyła minojską cywilizację, co niektórzy łączą z mitem Atlantydy.
Morze Śródziemne: Inne teorie wskazują na wyspy takie jak Kreta czy Sardynia jako możliwe lokalizacje.
Droga Bimini: Struktury na Bahamach są badane, ale większość naukowców uważa je za naturalne formacje.
Antarktyda: Niektóre spekulacje sugerują, że Atlantyda mogła znajdować się na Antarktydzie, przed zmianami klimatycznymi i przesunięciem biegunów.
Kulturowe znaczenie Atlantydy
Atlantyda stała się symbolem utraconego raju, zaawansowanej cywilizacji i przestrogi przed pychą. Jej mit inspiruje literaturę, filmy (np. „Atlantyda: Zaginiony ląd” Disneya), gry komputerowe i badania naukowe. W ezoteryce jest postrzegana jako przypomnienie o potencjale ludzkości, ale też o niebezpieczeństwach związanych z nadużyciem władzy i technologii.
Atlantyda, choć nie potwierdzona historycznie, pozostaje jednym z najbardziej intrygujących mitów ludzkości. Od Platona, przez wizje Cayce’a, Bławatskiej i Steinera, po współczesne teorie o kosmitach, Atlantyda jest symbolem tęsknoty za zaginioną wiedzą i przestrogą przed błędami przeszłości. Czy była to rzeczywista cywilizacja, metafora, czy efekt zbiorowej wyobraźni? Odpowiedź wciąż pozostaje poza zasięgiem, co tylko podsyca fascynację tym tematem.
Jeśli masz konkretne pytania dotyczące Atlantydy lub chcesz, abym pogłęb
Istnieją starożytne teksty i wydarzenia historyczne, które mogą być związane z opowieścią Platona o Atlantydzie. Chociaż nie ma bezpośrednich odniesień do Atlantydy poza dziełami Platona, podobne historie o katastrofach naturalnych i zaginionych cywilizacjach pojawiają się w różnych kulturach i tekstach.
Klaudiusz Elian i miasto Helike
Klaudiusz Elian w swoim dziele „O naturze zwierząt” opisuje zniknięcie greckiego miasta Helike, które zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi i tsunami około 373 roku p.n.e. Helike zatonęło, a jego ruiny zostały zalane przez morze, co przypomina sposób, w jaki Platon opisuje zagładę Atlantydy. Ten dramatyczny incydent mógł być znany w świecie greckim i stanowić inspirację dla opowieści Platona, zwłaszcza że Helike było centrum kultu Posejdona, co zbiega się z centralną rolą Posejdona w mitologii Atlantydy.
Upadek kultury minojskiej i erupcja na Therze
Wielu badaczy sugeruje, że historia Atlantydy mogła być inspirowana wydarzeniami związanymi z erupcją wulkanu na wyspie Thera (dzisiejsza Santorini) około 1600 roku p.n.e. Erupcja ta zniszczyła znaczną część wyspy i doprowadziła do upadku zaawansowanej kultury minojskiej, która kwitła na Krecie i innych wyspach Morza Egejskiego.
Charakterystyczne elementy tego wydarzenia, które mogą przypominać Atlantydę, to potężna erupcja wulkaniczna, tsunami i zmiany klimatyczne miały dramatyczny wpływ na region.
Zaawansowana cywilizacja: Minojczycy posiadali rozwiniętą architekturę, sztukę i systemy administracyjne, co przypomina opis technologicznego rozwoju Atlantydy.
Podobnie jak Atlantyda, część minojskiej kultury została „pochłonięta” przez wodę.
Podobieństwa w mitach i tekstach innych kultur
W wielu mitologiach na świecie, takich jak babilońska Epos o Gilgameszu czy biblijna historia Noego, pojawiają się opisy wielkich powodzi, które niszczą całe cywilizacje.
W mitologii celtyckiej mówi się o Ys, mitycznym mieście zatopionym przez fale oceanu. Podobne opowieści można znaleźć w kulturach Azji i Polinezji.
Miasto Dwarka, które według tradycji hinduistycznej było zbudowane przez boga Krysznę, miało zostać zatopione przez morze, co znajduje odzwierciedlenie w podwodnych ruinach odkrytych w pobliżu wybrzeży Indii.
https://youtube.com/shorts/5ii8RY6gkUo?si=zYdQXXOrekLxPsQw
Centralna Hiszpania: Profesor Richard Freund sugeruje, że Atlantyda mogła znajdować się na dnie bagna w Hiszpanii, gdzie odkryto struktury przypominające „miasta-pomniki” związane z legendą.
https://youtube.com/shorts/BVAAuVZup2w?si=sag4-AVT5BQsOotD
Kreta i Santoryn: Niektórzy badacze wskazują na Morze Śródziemne, sugerując, że Atlantyda mogła być związana z erupcją wulkanu na Santorynie, co mogło inspirować legendy o zatopionej cywilizacji
https://youtu.be/Q7mmbHtvFLk?si=6uWcnZVmQ9Rbksct
Cieśnina Gibraltarska: Wiele teorii umiejscawia Atlantydę za Słupami Heraklesa, co często interpretowane jest jako Cieśnina Gibraltarska. Atlantyda mogła być zatem w Oceanie Atlantyckim, w rejonie wysp Azorów lub Wysp Kanaryjskich
Oko Afryki: Teoria sugeruje, że Atlantyda znajdowała się w Mauretanii, w strukturze geologicznej zwanej Kalb ar-Riszat. Odpowiada to opisom Platona, a odkrycia archeologiczne wspierają tę hipotezę
Edgar Cayce, znany jako „śpiący prorok”, mówił o istnieniu zaginionych kontynentów, takich jak Atlantyda i Lemuria. Przepowiedział, że te cywilizacje zostaną odkryte w przyszłości, a ich zaginione mądrości i technologie mogą mieć wpływ na ludzkość. Cayce sugerował, że odkrycia te będą związane z przesunięciem geologicznym oraz zmianami klimatycznymi, które mogą ujawnić pozostałości tych cywilizacji. Jego wizje często łączyły się z ideą reinkarnacji i duchowego rozwoju ludzkości.
Według podania, Atlantyda została przydzielona władzy boga morza, Posejdona. Ten zakochał się w śmiertelnej kobiecie imieniem Kleito, która była córką Evenora i Leukippe.
Posejdon i Kleito mieli razem wiele dzieci. Ich pierworodnym synem był Atlas, który odziedziczył królestwo Atlantydy i przekazywał je dalej swoim następcom przez wiele pokoleń.
Atlantydyjczycy, będąc potomkami boga Posejdona, stali się potężnym, zaawansowanym cywilizacyjnie narodem, który władał rozległym imperium na Atlantyku.
Legenda mówi, że z czasem Atlantydyjczycy stali się aroganccy i chciwi, oddalając się od cnót, które ich przodkowie odziedziczyli po Posejdonie. W efekcie, Atlantyda miała zostać ostatecznie zatopiona i zniknąć pod falami oceanu.
Ta mityczna historia, przytaczana przez antycznych filozofów, takich jak Platon, stała się inspiracją do wielu poszukiwań i spekulacji na temat zaginionej cywilizacji Atlantydy.
Atlantyda była rozwiniętą cywilizacją, która istniała około 9600 roku p.n.e. i została zniszczona przez katastrofę naturalną, taką jak trzęsienia ziemi i powodzie. Platon twierdził, że po wojnie z Atenami, Atlantydzi stracili przychylność bogów, co doprowadziło do ich zagłady. W wyniku katastrofy cała wyspa miała zatonąć w ciągu jednego dnia i nocy.
Atlantyda stała się symbolem utraconego rajskiego świata, a jej historia zainspirowała wiele dzieł literackich, filmów i teorii. Niektóre z nich sugerują, że Atlantyda mogła być częścią greckiej wyspy Thera (obecnie Santorini), która została zniszczona przez erupcję wulkanu około 1500 r. p.n.e.
Wokół Atlantydy narosło wiele teorii i hipotez, które próbują wyjaśnić jej położenie i historię. Niektórzy uważają, że opowieść o Atlantydzie mogła bazować na prawdziwej katastrofie, jak zatopienie miasta Helike, które znał Platon, lub wybuch wulkanu na Santorynie (Thera) około 1600 r. p.n.e., który zniszczył dużą wyspę i cywilizację na niej mieszkającą.
Inne teorie umiejscawiają Atlantydę w różnych częściach świata, od Azorów, przez Maltę, Karaiby, Amerykę Południową, a nawet Antarktydę i Morze Północne. Niektóre z tych hipotez są bardziej fantastyczne i nie mają potwierdzenia w dowodach archeologicznych, ale nadal inspirują ludzi do poszukiwań i badania historii.
Mityczni władcy Atlantydy, według Platona, byli potomkami Posejdona i kobiety o imieniu Klejto. Pierwszym władcą był król Atlas, po którym wyspa otrzymała swoją nazwę. Jego bliźniak, Gadeiros, miał otrzymać we władanie ziemię od Słupów Heraklesa do Ziemi Gadeiryckiej. Kolejni władcy-bliźniacy to Auferes, Euajmon, Mneseas, Autochton, Elasippos, Mestor, Azeas i Diaprepes.
Atlantyda była podzielona na dziesięć prowincji, a każdą z nich rządził król. Władcy ci wspólnie tworzyli rodzaj federacji lub sojuszu, który był zarządzany przez głównego króla – potomka Posejdona i Klejto1
Bogactwa Atlantydy, według opisu Platona, były niezwykle obfite i różnorodne. Atlantyda miała być krainą, w której występowało mnóstwo drewna, metali szlachetnych i diamentów, które były tak powszechne jak drzewa owocowe, warzywa i zioła1. Wysokie góry chroniły mieszkańców przed mroźnymi północnymi wiatrami, a na łąkach pasły się ogromne stada oswojonych i dzikich zwierząt.
Mieszkańcy Atlantydy cieszyli się dostępem do zimnych i gorących źródeł, które zasilały zbiorniki wody pitnej i łaźnie.
Ustrój polityczny Atlantydy, według opisu Platona, był unikalny i skomplikowany. Wyspa była podzielona na dziesięć prowincji, a każdą z nich rządził król. Ci królowie razem tworzyli rodzaj federacji lub sojuszu, który był zarządzany przez głównego króla – potomka Posejdona i kobiety o imieniu Klejto. Centralna władza była zlokalizowana w stolicy, gdzie znajdował się pałac i świątynia Posejdona.
Atlantyda była przykładem idealnego państwa, w którym panowała harmonia i porządek. Władcy mieli dbać o dobro swoich poddanych i utrzymywać pokój. Platon opisuje Atlantydę jako społeczeństwo, które osiągnęło wysoki poziom rozwoju moralnego i technologicznego, ale ostatecznie upadło z powodu moralnego zepsucia i chciwości.
Architektura Atlantydy, jak opisuje Platon, była wyjątkowo majestatyczna i zaawansowana. Centralnym punktem miasta było wzgórze, na którym wznosił się pałac Posejdona, otoczony złotymi murami i wyłożony srebrem. Wewnątrz świątyni znajdował się złoty posąg boga, powożącego rydwanem ciągniętym przez sześć skrzydlatych koni.
Miasto było zaprojektowane z trzema koncentrycznymi pierścieniami wody, oddzielonymi od siebie lądem, ale połączonymi tunelami, umożliwiającymi przepływ łodzi. Zimne i gorące źródła zasilały zbiorniki wody pitnej i łaźnie, a w porcie stały rzędy doskonale wyposażonych trirem, gotowych do rejsu.
Ukształtowanie terenu Atlantydy, według opisu Platona w dialogu “Krytias”, było niezwykle różnorodne i bogate. Miała to być ziemia obfitująca w drewno, metale szlachetne i diamenty, które występowały tak powszechnie jak drzewa owocowe, warzywa i zioła1. Wysokie góry chroniły mieszkańców przed mroźnymi północnymi wiatrami, a na łąkach, wśród strumieni i jezior pasły się ogromne stada oswojonych i dzikich zwierząt1. Atlantyda była podzielona na dziesięć prowincji, każdą rządzoną przez króla w harmonii i pokoju1. Posejdon, który otrzymał Atlantydę podczas podziału świata między bogów, otoczył ją koncentrycznymi wałami obronnymi i fosami, tworząc wspaniałe miasto z królewskim pałacem i świątynią Posejdona w środku.
Atlantyda, to mityczna kraina opisywana przez starożytnych filozofów, głównie przez Platona. Według tych opowieści, Atlantyda była zaawansowaną cywilizacją, ale zniszczona została przez bogów w wyniku jej grzechów i pychy. Istnienie Atlantydy nie zostało potwierdzone przez naukowe badania, więc jest ona traktowana jako legenda lub mit.
Legendy o Atlantydzie opowiadają o zaawansowanej cywilizacji, która miała być położona na wyspie lub kontynencie na Oceanie Atlantyckim. Według tych legend, Atlantydczycy mieli rozwiniętą technologię, architekturę i wiedzę, która przewyższała inne ówczesne cywilizacje. Jednak ich rosnąca pycha i grzechy doprowadziły do gniewu bogów, którzy zatopili Atlantydę pod wodami oceanu. Mimo braku dowodów naukowych potwierdzających istnienie Atlantydy, legendy te nadal fascynują ludzi i inspirują różne dzieła literackie, filmowe i kulturowe.
Platon opisał Atlantydę w swoich dialogach „Timajos” i „Kritias”. W tych tekstach opowiada on historię Atlantydy przez postać Kritiasa, który relacjonuje to, co usłyszał od swojego dziadka, który z kolei miał to usłyszeć od Solona, greckiego mędrca. Według Platona, Atlantyda była potężnym państwem o rozległych obszarach, które istniało około 9000 lat przed jego czasami. Cywilizacja ta rozwijała się na wyspie Atlantydy, położonej poza filozoficznymi słupami Heraklesa (znanymi również jako Słupy Heraklesa, najprawdopodobniej dzisiejszy Cieśnina Gibraltarska). Opisując Atlantydę, Platon podkreślał jej zaawansowaną technologię, bogactwo i potęgę militarną, ale także jej upadek z powodu moralnej i duchowej deprawacji. Jednak warto zauważyć, że dialogi „Timajos” i „Kritias” nie były dziełami historycznymi, lecz literackimi, w których Platon często przedstawiał swoje idee filozoficzne poprzez fikcyjne dialogi i opowieści.
Oto krótki fragment opisujący Atlantydę z dialogu „Kritias” autorstwa Platona:
„Na początku przeto Atlantyda była jedynie państwem, leżącym wzdłuż tego kanału; był ono większe od Libii i Azji razem wziętych, a rozciągało się ku północy w kierunku straitów, a ku Morzu Egejskiemu w kierunku południowemu, na obu końcach zaś miał zewnętrzne, jakby pierścienie obwarowania, wzniesione z lądu i z wody.” – Platon, „Kritias”
Ten fragment przedstawia początkowy opis geografii Atlantydy, jej wielkość i położenie. Atlantyda była opisywana jako państwo o ogromnych rozmiarach, rozciągające się na obszarze większym niż Libia i Azja razem wzięte.
Kolejny fragment z dialogu „Kritias” opisujący zaawansowanie technologiczne Atlantydów:
„Państwo zaś to, w jakim wy, Egipcjanie, teraz mieszkacie, było wówczas władające siłą, męstwem i sztuką, przewyższającą najbardziej dzisiejsze państwa pod względem długowieczności i w każdym innym względzie.” – Platon, „Kritias”
W tym fragmencie autor opisuje, jak Atlantydczycy przewyższali inne cywilizacje swoją siłą, męstwem i sztuką, której stopień zaawansowania przekraczał ówczesne standardy.
Oto kolejny fragment z dialogu „Kritias”, w którym opisane jest upadek Atlantydy:
„Wielkie zaś, co się dzieje, kiedy w państwach władają wojna i złe rządy, a w jednostkach wewnętrzna niezgoda? Czyż nie widać, że one przemieniają się i zmieniają, i że w końcu z upadkiem jednych stają się uciążliwe dla drugich?” – Platon, „Kritias”
Ten fragment odnosi się do moralnego upadku Atlantydy, który prowadził do jej zagłady. Według Platona, wewnętrzne niezgody i złe rządy doprowadziły do przemiany i upadku tej zaawansowanej cywilizacji.
Dialogi „Kritias” i „Timajos” stanowią część dzieł Platona, które opowiadają o legendach i mitycznych opowieściach. W „Timajosie” Plato przedstawia dialog między Sokratesem, Timeuszem i Kritiasem, w którym Timeusz opowiada mit o stworzeniu świata przez Demiurga. Natomiast „Kritias” kontynuuje ten dialog, w którym Kritias przekazuje historię Atlantydy, opartą na wcześniejszych relacjach, jakie usłyszał od swojego dziadka, który miał je poznać od Solona, greckiego mędrca. Główne przesłanie tych dialogów dotyczy natury świata, istoty człowieka oraz etyki i polityki. Atlantis, choć tylko jednym z wątków w tych dialogach, stał się jednym z najbardziej znanych elementów ze względu na swoją tajemniczość i wpływ na późniejsze dzieła literackie i kulturowe.
Poza dialogami Platona, które stanowią jedno z najważniejszych źródeł dotyczących Atlantydy, istnieją również inne źródła, zarówno historyczne, jak i literackie, które odnoszą się do tej legendy. Jednym z nich jest dzieło „Kritias” opublikowane przez Platona, w którym znajduje się opis Atlantydy. Innym ważnym źródłem jest dzieło „Historia” Herodota, choć nie zawiera ono bezpośrednich odniesień do Atlantydy, ale opisuje inne mityczne i legendarnie zasłyszane historie. Późniejsze źródła literackie, takie jak prace poświęcone mitologii, historii i filozofii, również odnoszą się do Atlantydy, przyczyniając się do rozwoju i modyfikacji legendy na przestrzeni wieków. Ponadto, istnieją także badania archeologiczne i oceanograficzne, które prowadzono w celu próby znalezienia rzeczywistych śladów Atlantydy, chociaż bezskutecznie do tej pory.
Z marzeń i snów 