🧬Mity Założycielskie i Duchowe Dziedzictwo Etiopii: Od Królowej Saby do Arki Przymierza

„W bursztynie zaklęte są głosy dawnych pokoleń – świadectwa, które nie gasną wraz z czasem. Każda opowieść o przodkach jest jak iskra, rozświetlająca drogę ku teraźniejszości. W 🧬 Bursztynowym Echie splatają się pamięć i dziedzictwo, rodowód i tradycja, które nadają sens historii i czynią ją żywą. To echo przypomina, że w naszych żyłach płynie nie tylko krew, lecz także opowieści, które nas tworzą i prowadzą.” 

Mity założycielskie i duchowe dziedzictwo Etiopii: Od Królowej Saby do Arki Przymierza

Etiopia, jedno z najstarszych państw świata, posiada niezwykle bogatą i złożoną tożsamość, która w dużej mierze wywodzi się z mitów, legend i świętych tekstów. Jej historia, wpleciona w narracje biblijne i koronacyjne, stanowi unikalny przykład, w którym sacrum i profanum przenikają się, legitymizując władzę cesarską i kształtując narodowego ducha. Artykuł ten ma na celu prześledzenie kluczowych mitów założycielskich Etiopii, ukazując ich źródła, rozwój oraz trwały wpływ na kulturę i religijność tego kraju.

Salomoński rodowód: Kebra Nagast i dynastia

Fundamentem etiopskiej ideologii państwowej jest opowieść o związku biblijnego króla Salomona i Królowej Saby (w Etiopii znanej jako Makeda). Jej najpełniejsze i najbardziej wpływowe opracowanie znajduje się w etiopskim narodowym eposie – „Kebra Nagast” („Chwała Królów”), spisanym najprawdopodobniej między VI a XIV w. n.e.¹

Tekst ten opisuje nie tylko wizytę królowej w Jerozolimie, ale przede wszystkim narodziny ich syna, Menelika I, który miał zostać pierwszym cesarzem Etiopii i założycielem Dynastii Salomońskiej. Kebra Nagast wprost stwierdza: „Królowie Etiopii wywodzą się z pokolenia Izraela, z pokolenia Dawida, syna Jessego”². Ten solomonowski rodowód nadawał etiopskim władcom bezprecedensową legitymację, czyniąc ich nie tylko przywódcami politycznymi, ale także dziedzicami biblijnego przymierza.

Dynastia ta, z przerwami, rządziła Etiopią aż do obalenia cesarza Haile Selassie I w 1974 roku. Sam Haile Selassie, tytułujący się „Królem Królów, Lwem Plemienia Judy, Wybrańcem Bożym”, świadomie odwoływał się do tego dziedzictwa, podkreślając ciągłość i boskie namaszczenie swojej władzy.

Arka Przymierza w Aksum: Duchowe Serce Etiopii

Najbardziej niezwykłym elementem legendy jest twierdzenie, że Menelik I, podczas wizyty u ojca, zabrał Arkę Przymierza z Jerozolimy i przywiózł ją do Etiopii. Według Kebra Nagast, miało to się stać za boskim przyzwoleniem, a oryginalną Arkę zastąpiono w Świątyni Jerozolimskiej jej wierną kopią³.

Od tamtej pory Arka miała spoczywać w etiopskim mieście Aksum, w kaplicy przy kościele Najświętszej Marii Panny z Syjonu. Aksum, kolebka cywilizacji etiopskiej i dawna stolica imperium, stało się dzięki temu najświętszym miejscem Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego. Wiara w przechowywanie Arki jest tak głęboko zakorzeniona, że stanowi centralny punkt etiopskiej duchowości. Każdy etiopski kościół posiada swoją tabot – replikę tablic z Dziesięciorgiem Przymierza, która jest rdzeniem liturgii⁴. Jak zauważa historyk Edward Ullendorff, dla Etiopczyków „obecność Arki stanowiła teologiczny i historyczny filament, który łączył ich z narodem wybranym”⁵.

Królowa Saby w tradycji islamskiej i apokryfach

Postać Królowej Saby funkcjonuje również poza tradycją etiopską. W Islamie znana jest jako Bilkis. Koran (Sura 27, An-Naml) opisuje jej spotkanie z Salomonem, podkreślając jego mądrość i jej ostateczne przyjęcie monoteizmu. W komentarzach i legendach (np. w Opowieściach proroków Al-Kisa’i) Bilkis jest przedstawiana jako mądra władczyni, która poddaje Salomona serii prób, zanim uzna jego prorocki status i władzę Boga⁶.

W tradycji zachodniej, poprzez tzw. „Proroctwa Królowej Saby” (czasem przypisywane Sybilli lub postaci o imieniu Michalda), postać ta stała się narratorką wizji dotyczących przyszłości świata i przyjścia Mesjasza. Te apokryficzne teksty, popularne w średniowieczu, łączyły ją z proroctwami o Sądzie Ostatecznym, wykraczając pożej jej biblijnej i etiopskiej roli⁷.

Pozostałe elementy etiopskiego dziedzictwa

Pozostałe legendy dopełniają obrazu Etiopii jako ziemi o starożytnych i świętych korzeniach.

• Legenda o Kaldi i kawie: Ta popularna opowieść głosi, że etiopski pasterz kóz, Kaldi, zauważył pobudzające działanie czerwonych jagód z pewnego krzewu, po tym jak jego koły się nimi pożywiły. Dzięki mnichom, którzy zaczęli używać owoców do utrzymania czujności podczas długich modlitw, odkrycie to dało początek globalnej kulturze picia kawy⁸.
  · Eunuch etiopski (Dz 8:26-40): Opis chrztu etiopskiego dworzanika przez diakona Filipa jest niezwykle ważny dla etiopskiego chrześcijaństwa. Symbolizuje uniwersalność Ewangelii i jest odczytywany jako chrzest pierwszego afrykańskiego konwertyty. Fragment „Oto woda; cóż stoi na przeszkodzie, abym został ochrzczony?” (Dz 8:36) podkreśla otwartość nowej wiary na wszystkich ludzi⁹.
  · Synowie Chama i Kusz: Biblijne genealogie (Rdz 10:6) wymieniają Kusza (syna Chama) jako praojca ludów zamieszkujących Nubię i Etiopię. To powiązanie z biblijnymi postaciami, choć mniej bezpośrednie niż solomonowe, umieszczało Etiopię na mapie starożytnego świata znanego autorom biblijnym.

Mity założycielskie Etiopii, zakorzenione w „Kebrze Nagast”, legendzie o Arce Przymierza i bogatej tradycji ustnej, stworzyły trwałą i potężną narrację tożsamościową. Przekształciły one etiopskich cesarzy w pomazańców Bożych z rodu Dawida, a kraj w „nowy Izrael”, strzegący najcenniejszej relikwii Starego Testamentu. Nawet gdy władza dynastii Salomońskiej dobiegła końca, te opowieści wciąż kształtują duchowe i kulturowe samopoczucie Etiopii, czyniąc ją jedynym w swoim rodzaju pomnikiem biblijnej tradycji na afrykańskiej ziemi.

„Opowieści o królowej Saby, Salomonie i Meneliku I nie są jedynie legendą – są nicią, która spaja przeszłość z teraźniejszością. W bursztynowym świetle pamięci odnajdujemy głosy przodków, które przypominają, że historia nie jest martwa, lecz żywa w każdym pokoleniu. Dziedzictwo dynastii salomońskiej, zakorzenione w wierze i tradycji, pozostaje świadectwem tego, że tożsamość narodu rodzi się z pamięci i przekazywanych opowieści. Tak jak bursztyn przechowuje światło dawnych dni, tak Echo dziedzictwa niesie je ku przyszłości.”  

📚Przypisy:

• ¹ S. Munro-Hay, Kebra Nagast, w: Encyclopedia Aethiopica, t. 3, Wiesbaden 2007, s. 364-368.
  ²Kebra Nagast [tłum. z geez], rozdz. 33. [Tłumaczenie na potrzeby artykułu].
  ³Tamże, rozdz. 45-48.
  ⁴E. Ullendorff, Ethiopia and the Bible, Oxford University Press, 1968, s. 125-130.
  ⁵Tamże, s. 141.
  ⁶Al-Kisa’i, Tales of the Propysts (Qisas al-anbiya), tłum. W.M. Thackston Jr., 1978, s. 285-292.
  ⁷J.-P. Migne, Patrologia Latina, t. 90, Paryż 1863, kol. 1161-1184. [Zbiór łacińskich wersji proroctw].
  ⁸B. Weinberg, B. Bealer, The World of Caffeine: The Science and Culture of the World’s Most Popular Drug, Routledge, 2001, s. 3-4.
  ⁹Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 2003, Dzieje Apostolskie 8:26-40.

Bibliografia:

• 
  1. Źródła podstawowe:
     · Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 2003.
     · Kebra Nagast [The Glory of Kings], tłum. E.A. Wallis Budge, [online].
     · Al-Kisa’i, Tales of the Propysts (Qisas al-anbiya), tłum. W.M. Thackston Jr., Great Books of the Islamic World, 1997.
  2. Opracowania:
     · Munro-Hay, S. Kebra Nagast, w: Encyclopedia Aethiopica, t. 3, Harrassowitz Verlag, Wiesbaden 2007.
     · Phillipson, D.W. Foundations of an African Civilisation: Aksum and the Northern Horn, 1000 BC – AD 1300, James Currey, 2012.
     · Ullendorff, E. Ethiopia and the Bible, Oxford University Press, 1968.
     · Weinberg, B., Bealer, B. The World of Caffeine: The Science and Culture of the World’s Most Popular Drug, Routledge, 2001.

 

---

Według etiopskiej tradycji i legend, królowa Saby (znana jako Makeda) i król Salomon mieli syna o imieniu Menelik I. Etiopski mitologiczny i historyczny tekst, Kebra Nagast (Chwała Królów), szczegółowo opisuje te wydarzenia.

Legenda o Królowej Saby, Salomonie i ich synu jest jedną z najbardziej znanych i fascynujących historii związanych z Biblią. Oto krótka wersja tej legendy:

Według tradycji, Królowa Saba, znana również jako Makeda, słysząc o mądrości i bogactwie króla Salomona z Izraela, postanowiła odwiedzić go, aby przetestować jego mądrość. Podczas swojej podróży do Izraela, przekazując mu trudne pytania, została ona pod wrażeniem jego mądrości i bogactwa, a także jego pokory i cnót.

Podczas swojego pobytu w Izraelu, Królowa Saba i Salomon zakochali się w sobie i mieli syna, którego imię brzmiało Menelik I (lub Ibn al-Hakim w tradycji islamskiej). W młodości Menelik wyjechał do Izraela, aby spotkać się ze swoim ojcem i poznać go. Po powrocie do Etiopii, Królowa Saba zabrała go z powrotem do swojego kraju.

Menelik I, według legendy, został następnie pierwszym cesarzem Etiopii, kontynuując dynastię Salomona i Królowej Saby. Ta legenda jest często wykorzystywana do legitymizacji władzy etiopskich cesarzy i ugruntowania ich pochodzenia od starożytnych królów Izraela.

Zgodnie z Kebra Nagast, Menelik I, po osiągnięciu dorosłości, udał się do Izraela, aby poznać swojego ojca, króla Salomona. Po pewnym czasie powrócił do Etiopii, przywożąc ze sobą Arkę Przymierza – według legendy, Salomon zezwolił na to jako symbol duchowego połączenia między Izraelem a Etiopią. Menelik I został pierwszym cesarzem Etiopii, zakładając dynastię Salomońską, która według tradycji, trwała do końca rządów cesarza Haile Selassie w 1974 roku.

Potomstwo Menelika I, a co za tym idzie, potomstwo Dawida i Salomona, jest uważane za rządzące Etiopią przez wiele wieków, co nadaje etiopskim cesarzom wyjątkową legitymizację opartą na starożytnym biblijnym rodowodzie. Dlatego według etiopskiej tradycji, w linii cesarzy etiopskich płynęła krew Dawida, co nadawało im szczególne znaczenie religijne i historyczne.

Dynastia Salomońska w Etiopii, poprzez swoje powiązania z Dawidem i Salomonem, była źródłem dumy narodowej oraz religijnej i stanowiła ważny element etiopskiej tożsamości kulturowej i duchowej.

Legenda o Bilkis, królowej Saby, oparta na tradycji islamskiej:

W czasach dawnych, gdy król Salomon rządził z mądrością i sprawiedliwością, w jego królestwie żył mały ptak, dudk (po arabsku Hudhud). Pewnego dnia, podczas swojej podróży, dudk odkrył królestwo Saby, gdzie rządziła mądra i piękna królowa Bilkis. Obserwował, jak ludzie tego królestwa oddają cześć słońcu, zamiast Bogu Jedynemu.

Dudk wrócił do Salomona z tą nowiną. Intrygowało to Salomona, więc wysłał do Bilkis list, w którym wezwał ją do przyjęcia prawdziwej wiary – islamu. Królowa, znana z mądrości, zwołała swoich doradców, by omówić tę sprawę. Postanowiła wysłać Salomonowi bogate dary, aby sprawdzić, czy jego intencje są szczere, czy też kieruje nim chciwość.

Gdy dary dotarły do Salomona, odrzucił je, mówiąc, że bogactwo, które Bóg mu dał, jest większe niż to, co oferuje Bilkis. To zrobiło na królowej ogromne wrażenie. Postanowiła więc osobiście odwiedzić Salomona, by przekonać się, kim naprawdę jest.

Przed jej przybyciem, Salomon zaaranżował kilka testów jej mądrości. Najpierw poprosił swoje poddane dżiny o przyniesienie tronu Bilkis z Saby. Jeden z dżinów przeniósł tron w mgnieniu oka. Salomon kazał następnie nieznacznie zmienić wygląd tronu. Gdy Bilkis zobaczyła swój tron, powiedziała: „Wygląda jak mój tron, a jednak jest nieco inny,” wykazując się ogromną spostrzegawczością.

Kolejnym testem była wizyta w pałacu zbudowanym przez Salomona, gdzie podłoga była ze szkła, a pod nią płynęła woda, co dawało złudzenie, że się po niej idzie. Bilkis, myśląc, że idzie po wodzie, podniosła swoje szaty, ale szybko zrozumiała, że to tylko złudzenie optyczne. To pokazało jej, jak wielka jest mądrość i potęga Salomona.

Ostatecznie, mądrość, pobożność i sprawiedliwość Salomona przekonały Bilkis do przyjęcia monoteizmu. Niektóre wersje legendy mówią, że Bilkis i Salomon pobrali się, łącząc swoje królestwa w pokoju i wierze.

Ta legenda jest często postrzegana jako opowieść o poszukiwaniu prawdy, mądrości i nawróceniu na prawdziwą wiarę, pokazując, jak mądrość i pokora mogą prowadzić do wielkich zmian duchowych i politycznych.

Proroctwa królowej Saby, znane również jako proroctwa Michaldy, są elementem tradycji apokryficznej, która łączy tę postać z przepowiedniami dotyczącymi przyszłości świata, przyjścia Mesjasza oraz losów Izraela. Według tych legend, królowa Saba, podczas swojego dziewięciomiesięcznego pobytu w Jerozolimie u króla Salomona, miała objawić swoje wizje, które następnie spisał kronikarz królewski.

Te proroctwa, rzekomo zawarte w trzech księgach, miały wpływ na kształtowanie się apokryficznych i mistycznych tradycji zarówno w judaizmie, jak i chrześcijaństwie. W średniowieczu oraz w okresie renesansu były one często interpretowane jako prorocze, choć ich autentyczność i faktyczne istnienie pozostają kwestią sporną wśród badaczy.

Etiopska kultura jest bogata w legendy i opowieści, które odgrywają ważną rolę w jej historii i tradycji.

Legenda o Meneliku I

Legenda o Meneliku I: Menelik I, według legendy, był synem królowej Saby, znanej również jako Mekeda, i króla Salomona. Uważa się, że to właśnie od niego wywodzą się wszyscy władcy Etiopii, nazywani „nyguse negest”, czyli „władcami-władców”. Menelik I jest postacią centralną w etiopskiej tradycji i jest uważany za założyciela dynastii salomońskiej.

Miasto Aksum: Miasto Aksum jest uznawane za kolebkę etiopskiej cywilizacji i jest jednym z najważniejszych archeologicznych stanowisk w kraju. Jest to święte miejsce pielgrzymek dla wyznawców chrześcijaństwa etiopskiego i ma kluczowe znaczenie dla historii i kultury Etiopii.

Legenda o Kaldi i odkryciu kawy:

Jest to popularna legenda, która mówi o pastuchu imieniem Kaldi, który odkrył kawę po zauważeniu, jak jego kozy ożywiają się po zjedzeniu czerwonych jagód kawowca. Ta historia jest częścią kulturowego dziedzictwa Etiopii i podkreśla znaczenie kawy w etiopskim społeczeństwie:

Według tradycji, Kaldi był pastuchem żyjącym w starożytnych górach Etiopii. Pewnego dnia zauważył, że jego kozy, które zjadły czerwone owoce z drzewa kawowca, stały się bardzo żywe i pełne energii. Zaintrygowany tym zjawiskiem, Kaldi zdecydował się spróbować tych owoców samemu.

Po zjedzeniu owoców kawowca, Kaldi również poczuł się ożywiony i pełen energii. Podzielił się swoim odkryciem z miejscowymi mnichami, którzy użyli owoców do przygotowania naparu, który pozwalał im pozostać obudzonymi i skupionymi podczas nocnych modlitw.

Sława kawy szybko rozprzestrzeniła się po Etiopii, a napój zyskał popularność jako napój pobudzający i odświeżający. Ta legenda podkreśla nie tylko odkrycie kawy, ale również jej znaczenie społeczne i kulturowe w etiopskim społeczeństwie, gdzie kawa jest nadal ważnym elementem życia codziennego, ceremonii i spotkań towarzyskich.

Te legendy są nie tylko fascynującymi opowieściami, ale także odzwierciedlają głębokie duchowe i kulturowe wartości, które są ważne dla Etiopczyków. Stanowią one istotny element tożsamości narodowej i są przekazywane z pokolenia na pokolenie, zachowując żywą tradycję i historię tego unikalnego kraju.

Eunuch z Etiopii jest postacią biblijną wspomnianą w Dziejach Apostolskich 8:26-40. Opowieść ta opisuje spotkanie Filipa, jednego z pierwszych chrześcijańskich diakonów, z etiopskim eunuchem, który wracał z pielgrzymki do Jerozolimy. Poniżej przedstawiam kluczowe elementy tej historii:

Spotkanie z Filipem:

Etiopski eunuch, który służył królowi Etiopii jako strażnik skarbca, wracał z pielgrzymki do Jerozolimy. Podczas podróży czytał fragment Księgi Izajasza, ale nie rozumiał go.

Filip, prowadzony przez Ducha Świętego, zbliżył się do rydwanu, w którym podróżował eunuch, i zapytał, czy rozumie to, co czyta. Etiopczyk odpowiedział, że nie może, jeśli nie ma kogoś, kto by mu wytłumaczył. Filip został zaproszony na rydwan, gdzie nauczał eunucha o Chrystusie, opierając się na cytacie z Izajasza.

Po wysłuchaniu nauk Filipa eunuch zapytał, czy może być ochrzczony. Filip potwierdził, że jest to możliwe, jeśli wierzy w Jezusa Chrystusa. Eunuch wyznał swoją wiarę, a Filip ochrzcił go w pobliskiej wodzie.

Po chrzcie Duch Pana zabrał Filipa, a eunuch nie zobaczył go już więcej. Szczęśliwy i nawrócony kontynuował swoją podróż.

Ta historia jest często interpretowana jako dowód na to, że Ewangelia jest otwarta dla wszystkich ludzi, niezależnie od pochodzenia czy statusu społecznego. Etiopski eunuch symbolizuje zrozumienie i przyjęcie wiary w Jezusa Chrystusa przez osoby spoza judaistycznego kontekstu, co jest jednym z ważnych motywów wczesnego chrześcijaństwa.

Synowie Chama, w tym Ci związani z Kusz, są wymienieni w Księdze Rodzaju 10, która zawiera genealogię potomków Noego. Wersety 6-7 zawierają informacje o synach Chama, w tym o synach Kusz:

„6. Synowie Cham: Chus i Misrajim, Put i Kanaan.
7. Synowie Chusza: Sewa, Chawila, Sabta, Rama i Sabteka. Synowie Ramy: Szeba i Dedan.”

Według tych wersetów, Kusz jest synem Chama, a jego potomkowie są wymienieni jako Sewa, Chawila, Sabta, Rama, Sabteka, Szeba i Dedan. Jednakże wzmianka o Kuszu w Biblii jest interpretowana jako odniesienie do obszaru znacznie szerszego niż współczesna Etiopia, obejmującego regiony Afryki wschodniej i północnej.

W Księdze Liczb 12:1 wspomniano, że Mojżesz poślubił Kuszytkę, co wywołało niezadowolenie Miriam i Aarona, rodzeństwa Mojżesza. Kuszytka, czasami identyfikowana jako Etiopka, była żoną Mojżesza, a niektóre interpretacje sugerują, że była to kobieta pochodząca z Królestwa Kusz, czyli starożytnej Etiopii. To małe wzmianki w Biblii pokazują, że Etiopia miała kontakty z Izraelem i jest obecna w historii biblijnej.

fragment Księgi Liczb 12:1 z Biblii Tysiąclecia:

„Miriam i Aaron mówili przeciw Mojżeszowi z powodu Kuszytki, którą poślubił; albowiem poślubił Kuszytkę.”

Kusz jest często identyfikowany jako starożytna Etiopia z kilku powodów historycznych i lingwistycznych. W językach semickich, takich jak hebrajski i arabski, używano nazwy „Kusz” do określenia regionu, który obejmował obszary dzisiejszej Etiopii i Sudanu. W Biblii, Kusz jest wymieniony jako jeden z synów Chama, a jego potomkowie mieli zamieszkiwać regiony Afryki Wschodniej.

Dodatkowo, w starożytności, grecka nazwa „Etiopia” (Ethiops) oznaczała „spaloną słońcem twarz” i była używana do opisania ludzi o ciemniejszej karnacji, którzy przybywali z południa. Grecy i Żydzi nazywali „Etiopią” wszystko, co znajdowało się daleko na południe, za nilowymi kataraktami lub po prostu za Egiptem. W związku z tym, kiedy grecki język stał się powszechny w świecie hellenistycznym, nazwa „Etiopia” zaczęła być stosowana do określenia regionu Kusz.

W kontekście biblijnym, rzeka Gichon, jedna z czterech rzek rajskich, jest czasami identyfikowana z Nilem, co dodatkowo wiąże Kusz z Etiopią. Historyk Józef Flawiusz, żyjący w I wieku n.e., również identyfikował Gichon z Nilem i lokalizował krainę Kusz w Etiopii.

Te powiązania historyczne i lingwistyczne sprawiają, że Kusz jest często utożsamiany ze starożytną Etiopią w literaturze biblijnej i w późniejszych interpretacjach historycznych.

Dynastia Salomonska w Etiopii, znana również jako Dynastia Saliomonidów, jest jednym z najstarszych i najbardziej znaczących rodów królewskich w historii tego kraju. Jej tradycja głosi, że wywodzi się ona bezpośrednio od króla Salomona i królowej Saby, którzy mieli syna, Menelika I.

Postać Menelika I jest otoczona aurą legendy i mitu, co sprawia, że trudno jest wyodrębnić konkretne fakty historyczne. Wzmianki o Meneliku I w kontekście starożytnego królestwa Aksum są rzadkie i często niekompletne, a wiele z nich pochodzi z późniejszych źródeł, które mogły być pod wpływem ustnych tradycji i legend.

W etiopskiej tradycji chrześcijańskiej, Menelik I jest uznawany za pierwszego cesarza Etiopii i założyciela dynastii salomońskiej, która miała rządzić krajem aż do czasów współczesnych. Jego połączenie z biblijnym królem Salomonem i Królową Saby ma głębokie znaczenie symboliczne i duchowe, podkreślając starożytne więzi Etiopii z Izraelem i jej miejsce w historii biblijnej.

W tradycji islamskiej, postać ta jest znana jako Ibn al-Hakim, co oznacza „syn mędrca”, co również odzwierciedla powiązanie z mądrością Salomona. Historie te, choć różnią się szczegółami, podkreślają uniwersalny szacunek dla Menelika jako ważnej postaci historycznej i duchowej.

Podsumowując, choć istnieją pewne historyczne ślady Menelika I, jego postać jest przede wszystkim związana z mitami i legendami, które są integralną częścią etiopskiego dziedzictwa kulturowego i religijnego. Jego historia jest ważnym elementem tożsamości narodowej Etiopii i nadal inspiruje ludzi na całym świecie.

Według etiopskich tradycji, Menelik I, syn króla Salomona i królowej Saby, miał przybyć do Etiopii, gdzie został pierwszym władcą nowego królestwa. Legenda głosi, że Menelik przywiózł ze sobą Arkę Przymierza, świętą relikwię, która miała być przechowywana w Etiopii.

Dynastia Salomonska w Etiopii datuje się od około X wieku p.n.e. i przetrwała do 1974 roku, kiedy to cesarz Hajle Syllasje I został obalony przez komunistyczną rewolucję. W ciągu ponad dwóch tysięcy lat rządy dynastii przyniosły Etiopii stabilność polityczną, a także rozwój kulturalny i religijny.

Cesarz Etiopii był uważany za głowę państwa oraz duchowego przywódcę ludu etiopskiego. Często był również uważany za potomka króla Dawida i króla Salomona, co nadawało mu szczególną legitymację jako władcy.

Dynastia Salomonska była głęboko osadzona w kulturze i tradycji etiopskiej. Jej członkowie byli obrońcami wiary etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego, który odegrał kluczową rolę w życiu religijnym i społecznym kraju.

Władza w ramach dynastii przekazywana była z ojca na syna, zgodnie z tradycją monarchiczną. Cesarze Etiopii, jako potomkowie Menelika I, uważani byli za kontynuatorów królewskiej linii Salomona.

Dynastia Salomonska pozostawiła trwałe dziedzictwo w Etiopii, zarówno w kulturze, jak i historii tego kraju. Jej symbolika i legenda nadal odgrywają ważną rolę w etiopskim narodowym świadomości i tożsamości.

W Biblii wspomniane są różne postacie, które mają związek z Etiopią, znaną również jako Królestwo Kusz. Oto kilka przykładów:

–  W Księdze Liczb wspomniano, że Mojżesz poślubił Kuszytkę, co wywołało niezadowolenie wśród niektórych Izraelitów².
 
–  W Księdze Rodzaju, Kusz jest wymieniony jako jeden z synów Chama, a jego synami mieli być Seba, Chawila, Sabta, Rama i Sabteka, co może odnosić się do różnych plemion lub regionów związanych z Etiopią².
 
– W Dziejach Apostolskich opisano spotkanie Filipa z eunuchem, wysokim urzędnikiem królowej Etiopii, który został ochrzczony po tym, jak Filip wyjaśnił mu proroctwa Izajasza.

Etiopia jest krajem o bogatej historii i kulturowym dziedzictwie. Oto kilka ważnych miejsc, które są kluczowe dla zrozumienia historii i kultury Etiopii:

Kościoły skalne w Lalibeli

Te wykute w skale kościoły z przełomu XII i XIII wieku są uważane za jedno z największych osiągnięć architektonicznych w historii i są częścią Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Kościoły skalne w Lalibeli w Etiopii są otoczone licznymi legendami i mitami, które dodają ich historii i znaczeniu dodatkowego elementu fascynacji.

Legenda o ich budowie w jednej nocy

Jedna z najbardziej znanych legend głosi, że kościoły w Lalibeli zostały zbudowane w ciągu jednej nocy, a aniołowie mieli pomagać w ich budowie. Według tej legendy, król Lalibeli miał wizję, w której mu zostało powiedziane, aby zbudować drugą Jerozolimę, więc rozpoczął budowę kościołów, które następnie zostały ukończone podczas jednej nocy.

Legenda o zaczarowanych cegiełkach

Inna legenda mówi o tym, że cegiełki do budowy kościołów zostały zaczarowane, co pozwoliło na szybkie ich wybudowanie. Według tej opowieści, król Lalibeli zdecydował się na zbudowanie kościołów, ale brakowało mu materiałów, więc aniołowie mieli przynieść zaczarowane cegiełki, które mogły rosnąć na miejscu.

Legenda o ukrytych przejściach:

Istnieją również opowieści o tajemnych przejściach i korytarzach wewnątrz kościołów, które prowadzą do nieznanego miejsca lub mają magiczne właściwości. Te legendarne korytarze dodają tajemniczości i fascynacji całemu kompleksowi kościołów.

Legenda o ukrytym skarbie:

Niektóre legendy głoszą, że kościoły w Lalibeli kryją w sobie ukryte skarby lub święte artefakty, takie jak relikwie czy starożytne manuskrypty. Poszukiwania tych skarbów dodają elementu przygody i tajemnicy dla niektórych odwiedzających.

Te legendy i opowieści dodają koloru i głębi do historii kościołów skalnych w Lalibeli, przyczyniając się do ich uroku i fascynacji. Choć są one często interpretowane jako mity, stanowią ważny element lokalnej kultury i dziedzictwa etiopskiego.

Park Narodowy Simien

Znany ze swoich imponujących krajobrazów i endemicznych gatunków zwierząt, jest również wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Park Narodowy Simien w Etiopii jest miejscem bogatym nie tylko w przyrodę, ale także w historię, kulturę i legendy.

Legenda o powstaniu gór Simien

Jedna z legend głosi, że góry Simien powstały, gdy Bóg stworzył świat. Według tej opowieści, góry zostały uformowane przez potężne uderzenie błyskawicy, które spadło z nieba i wbiło się w ziemię, tworząc ten majestatyczny łańcuch górski.

Legenda o zbłąkanym pasterzu:

Inna legenda opowiada o pasterzu, który zgubił się w górach Simien, a potem został zatopiony przez potężną burzę. Według tej opowieści, jego duch wciąż przemierza te tereny, szukając drogi do domu, i czasami jest widziany jako duchowy przewodnik dla wędrowców.

Legenda o tajemniczych jeziorach:

Istnieją opowieści o tajemniczych jeziorach ukrytych wśród gór Simien, które są domem dla magicznych stworzeń i duchów natury. Te jeziora są uważane za święte i posiadają magiczną moc, która może przynieść szczęście lub nieszczęście tym, którzy je odwiedzą.

Legenda o skarbach ukrytych w górach:

Niektóre legendy mówią o ukrytych skarbach lub starożytnych relikwiach, które znajdują się w górach Simien. Poszukiwacze przygód często poszukują tych skarbów, przyciągani opowieściami o bogactwach ukrytych w górach.

Te legendy dodają tajemnicy i fascynacji do Parku Narodowego Simien, przyczyniając się do jego uroku i unikalnego charakteru. Choć są one często interpretowane jako mity, są one ważnym elementem lokalnej kultury i dziedzictwa etiopskiego.

Twierdza Fasil Ghebbi w Gondarze

Znana jako „Camelot Afryki”, twierdza ta była centrum cesarskiego Etiopii w XVII wieku.

Twierdza Fasil Ghebbi w Gondarze jest miejscem bogatym w historię, kulturę i legendy. Oto kilka legend związanych z tą twierdzą:

Istnieje legenda mówiąca o tym, że cesarz Fasilides, który był głównym architektem twierdzy, otrzymał wskazówki od anioła wizjonerstwa dotyczącego jej konstrukcji. Według tej opowieści, anioł wyznaczył miejsce budowy twierdzy, a cesarz postanowił zbudować tam nowe miasto, które stało się Gondarem.

Istnieją opowieści o ukrytych skarbach lub skarbach cesarskich, które są zakopane pod Twierdzą Fasil Ghebbi. Według tych legend, skarby te są chronione przez duchy i strażników, co sprawia, że są one trudne do odnalezienia.

Niektóre opowieści głoszą, że Twierdza Fasil Ghebbi jest nawiedzana przez duchy i strażników duchowych, którzy pilnują jej tajemnic i skarbów. Te duchy są czasami widziane przez ludzi, którzy próbują wejść do twierdzy w nocy.

Istnieją również opowieści o magicznych mocach, które chronią Twierdzę Fasil Ghebbi przed wrogami i nieszczęściami. Według tych legend, twierdza jest chroniona przez potężne zaklęcia i amulety, które sprawiają, że jest niezdobyta.

Te legendy dodają tajemnicy i fascynacji Twierdzy Fasil Ghebbi, przyczyniając się do jej uroku i unikalnego charakteru. Choć są one często interpretowane jako mity, są one ważnym elementem lokalnej kultury i dziedzictwa etiopskiego.

Aksum

Starożytne miasto, które było stolicą królestwa Aksum, słynie z obelisków i jest ważnym miejscem archeologicznym.      

Aksum w Etiopii jest miejscem bogatym w historię, kulturę i legendy. Oto kilka legend związanych z tym starożytnym miastem:

Istnieją opowieści o pochodzeniu i znaczeniu obelisków w Aksum. Jedna z legend głosi, że obeliski zostały wzniesione przez olbrzymów lub bogów jako znak ich potęgi i chwały. Inna legenda mówi, że obeliski są grobowcami starożytnych królów lub są symbolami ich władzy i panowania.

W Aksumie krąży opowieść o ukrytym tronie królowej Saby, który jest ukryty pod ziemią lub w jednym z tajnych korytarzy. Według tej legendy, tron ten ma magiczną moc i może przynieść szczęście lub nieszczęście temu, kto go znajdzie.

Istnieją również opowieści o ukrytych skarbach i skarbach królestwa Aksum, które są zakopane pod ziemią lub w starożytnych grobowcach. Te skarby są uważane za strzeżone przez duchy i strażników, co sprawia, że są one trudne do odnalezienia.

Niektóre legendy głoszą, że niektóre budynki w Aksumie mogą nagle znikać lub przenosić się w inne miejsca. Według tych opowieści, zjawiska te są spowodowane magicznymi mocami, które chronią tajemnice i skarby miasta.

Te legendy dodają tajemnicy i fascynacji Aksum, przyczyniając się do jego uroku i unikalnego charakteru. Choć są one często interpretowane jako mity, są one ważnym elementem lokalnej kultury i dziedzictwa etiopskiego.

Harar

Miasto otoczone murami z licznymi meczetami i bazarami, jest jednym z czterech świętych miast islamu.

Harar w Etiopii jest miejscem bogatym w historię, kulturę i legendy. Oto kilka legend związanych z tym miastem:

Istnieje legenda mówiąca o tym, że Harar zostało założone przez Abubakara as-Sadiqa, towarzysza proroka Mahometa. Według tej opowieści, as-Sadiq miał zatrzymać się w Hararze podczas swojej podróży do Mekki, gdzie zbudował meczet i założył miasto.

W Hararze krąży opowieść o magicznych mocach murów obronnych miasta. Według tej legendy, murów tych nie można przebić, ponieważ są chronione przez potężne zaklęcia i amulety, które sprawiają, że są one niezdobyte.

Istnieją również opowieści o romansach i miłosnych namiętnościach, które rozgrywają się w Hararze. Według tych opowieści, miasto jest znane jako miejsce, gdzie ludzie przyjeżdżają, aby szukać miłości i romansów.

Niektóre legendy głoszą, że w meczetach Hararu ukryte są skarby i starożytne relikwie, które są zakopane pod ziemią lub w tajemnych korytarzach. Te skarby są uważane za chronione przez duchy i strażników, co sprawia, że są one trudne do odnalezienia.

Te legendy dodają tajemnicy i fascynacji Harar, przyczyniając się do jego uroku i unikalnego charakteru. Choć są one często interpretowane jako mity, są one ważnym elementem lokalnej kultury i dziedzictwa etiopskiego.

Te miejsca, wraz z wieloma innymi, tworzą mozaikę etiopskiego dziedzictwa, odzwierciedlającą zarówno chrześcijańskie, jak i islamskie wpływy, które kształtowały kraj przez wieki.

Pochodzenie królowej Saby, znanej również jako Makeda, jest przedmiotem licznych debat i legend. Wiele kultur przypisuje sobie tę postać, ale jedno z najbardziej rozpowszechnionych i wpływowych przekonań pochodzi z Etiopii.

Według etiopskiej tradycji, opowiedzianej w „Kebra Nagast” (Księga Chwały Królów), królowa Saby pochodziła z Etiopii i rządziła Królestwem Aksum. Ta wersja historii mówi, że odwiedziła króla Salomona w Jerozolimie, gdzie była pod wrażeniem jego mądrości. Ich związek zaowocował narodzinami syna, Menelika I, który stał się założycielem dynastii Salomonicznej w Etiopii.

W Biblii (1 Księga Królewska 10:1-13 i 2 Księga Kronik 9:1-12) królowa Saby odwiedza króla Salomona, ale nie ma jasnych informacji na temat jej pochodzenia. Niektóre interpretacje sugerują, że mogła pochodzić z południowej Arabii, konkretnie z królestwa Saba (Seba), które znajdowało się na terenie dzisiejszego Jemenu.

W tradycjach arabskich królowa Saby jest również ważną postacią i często jest identyfikowana jako Bilkis. Legendy arabskie lokują jej królestwo w południowej Arabii.

Do tej pory nie ma jednoznacznych archeologicznych dowodów, które mogłyby definitywnie potwierdzić pochodzenie królowej Saby. Królestwo Saba było historycznym królestwem na terenie dzisiejszego Jemenu, ale brak konkretnych dowodów łączących je bezpośrednio z królową Sabą opisaną w biblijnych, etiopskich i arabskich tekstach.

Choć nie ma jednoznacznych dowodów historycznych, etiopska tradycja odgrywa kluczową rolę w identyfikacji królowej Saby jako władczyni Aksum. To przekonanie jest głęboko zakorzenione w etiopskiej kulturze i jest integralną częścią etiopskiej tożsamości narodowej i religijnej.

Historia Menelika I, syna królowej Saby, znanej również jako Makeda, i króla Salomona, jest głęboko zakorzeniona w etiopskiej tradycji. Menelik I, znany również jako Ebna la-Hakim, jest uważany za pierwszego króla Etiopii i założyciela długiej linii cesarskiej, która według legendy sięga aż do czasów biblijnych.

Zgodnie z etiopską narodową epopeją, „Kebra Nagast” czyli „Chwała Królów”, Menelik po osiągnięciu dorosłości odwiedził Jerozolimę, aby spotkać się ze swoim ojcem, Salomonem. Po spotkaniu z ojcem i zdobyciu jego błogosławieństwa, Menelik powrócił do Etiopii, zabierając ze sobą, jak głosi legenda, Arkę Przymierza.

Ta opowieść jest nie tylko częścią etiopskiej tradycji, ale również ważnym elementem kultury i tożsamości narodowej, podkreślając historyczne i duchowe powiązania Etiopii z biblijnymi postaciami i wydarzeniami. Historia ta jest również ważna dla ruchu Rastafari, który widzi w cesarskiej linii Etiopii bezpośrednie pochodzenie od króla Salomona

Święty Tekle Haymanot, jeden z najbardziej czczonych świętych w etiopskim Kościele Ortodoksyjnym, jest często związany z cudami i nadprzyrodzonymi zdolnościami. 

Jedna z legend mówi, że Tekle Haymanot spędził siedem lat stojąc na jednej nodze, podczas gdy druga była zraniona, jako forma p naokuty i medytacji. Legenda o Świętym Tekle Haymanocie jest rzeczywiście głęboko zakorzeniona w etiopskiej kulturze i religii. Święty Tekle Haymanot, urodzony około roku 1215, jest jednym z najbardziej czczonych świętych w Etiopskim Kościele Ortodoksyjnym.

Te legendy nie tylko wzbogacają historię Królestwa Aksum, ale również podkreślają jego znaczenie w etiopskiej kulturze i religii, pozostając żywe w tradycjach i wierzeniach współczesnej Etiopii.

Święty Tekle Haymanot jest przypisywany liczne cuda i nadprzyrodzone zdolności, które są często opisywane w legendach i tradycji ludowej. Oto kilka przykładów cudów związanych ze św. Tekle Haymanotem:

Święty Tekle Haymanot jest często czczony za uzdrowienia chorych i chorych na różne choroby. Według legend, osoby, które modlą się do niego z wiarą, często doznają cudownego uzdrowienia.
W niektórych opowieściach święty Tekle Haymanot miał moc wskrzeszania zmarłych. Jego modlitwy i błogosławieństwa miały przywracać życie tym, którzy zmarli przedwcześnie.
Święty Tekle Haymanot jest również czczony jako obrońca przed demonami i złem. Wierzono, że jego modlitwy i błogosławieństwa miały moc wypędzania złych duchów i chronienia ludzi przed ich wpływem.
W niektórych legendach przypisuje się św. Tekle Haymanotowi kontrolę nad przyrodą. Opowieści mówią o tym, że miał on moc nad pogodą, wodami rzek i innymi elementami natury.
Oprócz cudów uznanych za nadprzyrodzone, wiele opowieści o świętym Tekle Haymanocie opowiada o jego codziennych interwencjach i łaskach, które otrzymywali ludzie w trudnych sytuacjach.

Te cuda i nadprzyrodzone zdolności są często przekazywane w ludowej tradycji ustnej i stanowią ważny element kultu i czczenia świętego Tekle Haymanota w etiopskim Kościele Ortodoksyjnym.

Królestwo Aksum jest źródłem wielu fascynujących legend, które są integralną częścią etiopskiego dziedzictwa kulturowego. Oto kilka z najważniejszych legend związanych z tym starożytnym królestwem:

–  Według etiopskiej tradycji, Arka Przymierza została przywieziona do Aksum przez Menelika I. Arka jest rzekomo przechowywana w Kościele Marii z Syjonu w Aksum. Tylko jeden strażnik, znany jako Strażnik Arki, ma do niej dostęp i jest odpowiedzialny za jej ochronę.


–  Król Ezana, który rządził Aksum w IV wieku, jest uważany za pierwszego chrześcijańskiego króla Aksum. Legenda głosi, że Ezana został nawrócony na chrześcijaństwo przez syryjskiego misjonarza Frumencjusza, który został później pierwszym biskupem Aksum. To wydarzenie uczyniło Aksum jednym z pierwszych państw chrześcijańskich na świecie.


– Królowa Gudit: Inna legenda opowiada o królowej Gudit (znanej także jako Yodit lub Judith), która rzekomo rządziła Aksum w X wieku. Według legend, Gudit była żydowską królową, która obaliła dynastię aksumską i zniszczyła wiele kościołów i zabytków. Jej panowanie miało zakończyć złoty wiek Aksum.


– Legenda mówi, że Menelik I, syn królowej Saby i króla Salomona, założył dynastię Salomoniczną, która rządziła Etiopią przez wiele wieków. Dynastia ta, uważająca się za potomków króla Salomona, trwała aż do obalenia cesarza Haile Selassie w 1974 roku.

Legenda mówi, że monumentalne stele w Aksum zostały wzniesione przez gigantów lub przy użyciu magicznych mocy. Te ogromne, precyzyjnie wykonane monolity miały być pomnikami władców Aksum, a ich budowa przypisywana była nadludzkim siłom.


–  Inna popularna legenda opisuje królową Saby jako niezwykle mądrą władczynię, która testowała króla Salomona zagadkami i wyzwaniami. Według tej opowieści, królowa była pod wrażeniem mądrości Salomona, co doprowadziło do ich bliskiej relacji i późniejszych wydarzeń.

Starożytna Etiopia, znana również jako Królestwo Aksum, była jednym z najpotężniejszych imperiów w starożytnej Afryce, rozwijającym się od około IV wieku p.n.e. do X wieku n.e. Królestwo Aksum leżało na terenie dzisiejszej północnej Etiopii i Erytrei. Oto kilka kluczowych aspektów dotyczących starożytnej Etiopii:

Aksum pojawiło się jako potężne królestwo w pierwszym tysiącleciu p.n.e., osiągając szczyt swojego rozwoju między IV a VII wiekiem n.e. Królestwo to kontrolowało strategiczne szlaki handlowe, łączące region Morza Czerwonego z wewnętrznymi terenami Afryki i Bliskiego Wschodu.
– Początkowo Aksum było królestwem politeistycznym, ale około IV wieku n.e. król Ezana przyjął chrześcijaństwo, co uczyniło Aksum jednym z pierwszych państw chrześcijańskich na świecie.
– Aksum znane jest z monumentalnych obelisków (stele), które były używane jako znaczniki grobów i symbole władzy królewskiej. Najsłynniejszy z nich, Obelisk z Aksum, ma około 24 metry wysokości.


– Szlaki handlowe: Aksum było kluczowym ośrodkiem handlu, zwłaszcza w handlu międzynarodowym, który obejmował Egipt, Indie, a nawet Cesarstwo Rzymskie. Eksportowano złoto, kość słoniową, a także przyprawy, a importowano tkaniny, metal i inne towary luksusowe.
– Monety: Aksum było jednym z pierwszych afrykańskich królestw, które biło własne monety. Monety te były używane zarówno w handlu wewnętrznym, jak i międzynarodowym, świadcząc o zaawansowanej gospodarce i rozwiniętym systemie monetarnym.


– Stele i obeliski: Jak już wspomniano, monumentalne stele były charakterystycznym elementem aksumskiego krajobrazu. Służyły one jako grobowce królewskie i miejsca kultu.
– Kościoły: Po przyjęciu chrześcijaństwa w Aksum powstały liczne kościoły, w tym najstarszy kościół w Etiopii – Kościół Marii z Syjonu, który według tradycji etiopskiej przechowuje Arkę Przymierza.

– Upadek: Królestwo Aksum zaczęło upadać w VII wieku n.e. z powodu kilku czynników, w tym zmian klimatycznych, które doprowadziły do erozji gleby i zmniejszenia plonów, a także wzrostu potęgi muzułmańskich sąsiadów, którzy przejęli kontrolę nad ważnymi szlakami handlowymi.


– Kontynuacja tradycji: Pomimo upadku królestwa Aksum, jego dziedzictwo przetrwało w kulturze i tradycji współczesnej Etiopii. Chrześcijaństwo etiopskie nadal odgrywa ważną rolę w życiu religijnym kraju, a zabytki aksumskie są ważnymi symbolami narodowymi.

Starożytna Etiopia była kluczowym ośrodkiem cywilizacyjnym, który wpłynął na rozwój kultury, religii i handlu w regionie Afryki Wschodniej. Jej dziedzictwo jest nadal widoczne w kulturze i tradycjach współczesnej Etiopii.

Królestwo Aksum, jako jedno z najważniejszych starożytnych państw Afryki, jest źródłem wielu fascynujących ciekawostek:


– Najwyższa stele: Najwyższy obelisk z Aksum mierzy około 24 metrów wysokości i waży około 160 ton. To jeden z największych monolitów, jakie kiedykolwiek zostały wzniesione przez człowieka. Został przewrócony przez Włochów podczas II wojny światowej i przewieziony do Rzymu. Po latach negocjacji powrócił do Etiopii w 2005 roku.


– Pierwsze monety z chrześcijańskimi symbolami: Królestwo Aksum było jednym z pierwszych państw, które biły monety z chrześcijańskimi symbolami. Król Ezana, po przyjęciu chrześcijaństwa, wybił monety z krzyżem, co miało symbolizować nową wiarę królestwa.


– Legenda o Arce Przymierza: Według tradycji etiopskiej, Arka Przymierza, która zawiera tablice z Dziesięcioma Przykazaniami, została przetransportowana do Aksum i przechowywana w Kościele Marii z Syjonu. Etiopscy kapłani twierdzą, że Arka znajduje się tam do dziś, ale tylko jeden wybrany strażnik ma do niej dostęp.


– Królowe rządzące: W historii Aksum miały miejsce przypadki, kiedy kobietom powierzano władzę. Najsłynniejszą z nich była królowa Gudit, która według legendy rządziła w X wieku i przyczyniła się do upadku królestwa.


– Jedno z najstarszych państw chrześcijańskich: Aksum przyjęło chrześcijaństwo w IV wieku, za panowania króla Ezany. To sprawia, że Etiopia jest jednym z najstarszych chrześcijańskich krajów na świecie, a Kościół etiopski odgrywał ważną rolę w historii chrześcijaństwa.


– Starożytny język: Ge’ez, starożytny język liturgiczny używany w Etiopii, wywodzi się z czasów Aksum. Jest to jeden z najstarszych języków pisanych w Afryce, a jego alfabet jest nadal używany we współczesnej Etiopii do pisania języka amharskiego.


– Obelisk na zewnątrz: W 1937 roku obelisk z Aksum został zabrany przez włoskie wojska i ustawiony w Rzymie. Po II wojnie światowej Etiopia domagała się jego zwrotu, co ostatecznie nastąpiło w 2005 roku, kiedy to został przetransportowany z powrotem do Aksum.


– Starodawny port: Adulis był starożytnym portem morskim Królestwa Aksum, położonym na wybrzeżu Morza Czerwonego. Był jednym z głównych centrów handlu, łączącym Aksum z Indiami, Bliskim Wschodem i Cesarstwem Rzymskim.


– Dziedzictwo światowe: Park Archeologiczny Aksum, w którym znajdują się m.in. stele i grobowce królewskie, został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1980 roku, co podkreśla globalne znaczenie tego miejsca.


– Symbolika lwów: Lwy były ważnym symbolem w Królestwie Aksum, a rzeźby i wizerunki lwów były często używane jako symbole królewskie. Lwy etiopskie, charakteryzujące się czarną grzywą, stały się symbolem siły i majestatu w etiopskiej kulturze.

Królestwo Aksum pozostaje jednym z najbardziej fascynujących okresów w historii Afryki, pełnym niezwykłych osiągnięć i bogatego dziedzictwa kulturowego, które wciąż jest widoczne we współczesnej Etiopii.

Zabranie Arki Przymierza: Jednym z najbardziej znaczących wydarzeń opisanych w „Kebra Nagast” jest to, że Menelik I, po pobycie w Jerozolimie, zabrał ze sobą Arkę Przymierza do Etiopii. Według legendy, Arka została mu powierzona przez kapłanów, którzy nie chcieli, aby Salomon wiedział o tym planie. Menelik miał następnie założyć nową linię królewską, stając się pierwszym królem dynastii salomowskiej w Etiopii.

Biblia etiopska, znana jako Kanon Etiopski, zawiera 81 ksiąg. Jest to jedna z najdłuższych wersji Biblii używanych w chrześcijaństwie i obejmuje kilka ksiąg, które nie są uznawane za kanoniczne w innych tradycjach chrześcijańskich.

Z kolei Biblia katolicka składa się z 73 ksiąg: 46 ksiąg tworzy Stary Testament, a 27 ksiąg Nowy Testament. Różnica w liczbie ksiąg między tymi dwoma wersjami wynika z różnych tradycji i kanonów, które zostały przyjęte przez Kościół Etiopski i Kościół Katolicki.

Podsumowując:

Biblia etiopska: 81 ksiąg
Biblia katolicka: 73 księgi