🟣Legendy Karolińskie

„Historia nigdy nie jest tylko zbiorem dat i wydarzeń – to żywa opowieść, w której fakty splatają się z mitami, a pamięć z objawieniem. 🟣Fioletowe Echo otwiera przestrzeń interpretacji, gdzie dawne kroniki stają się zwierciadłem ludzkich marzeń i lęków. W legendach Karola Wielkiego odnajdujemy nie tylko ślady przeszłości, lecz także głosy, które nadają jej sens i prowadzą ku odkryciu ukrytych znaczeń.”

Między Historią a Mitem: Świat Legend Karolińskich

Karol Wielki (747-814), król Franków i cesarz rzymski, to postać, która już za życia przerastała swoją epokę. Jednak to nie tyle historyczne dokonania, ile legenda, jaka wokół niego narosła, uczyniła z niego wiecznie żywy symbol chrześcijańskiego władcy i wojownika. Legendy karolińskie, rozkwitające między XI a XV wiekiem, szczególnie na obszarze niemieckojęzycznym, przetworzyły rzeczywistość, tworząc bogaty gatunkowo i tematyczny korpus opowieści, w którym historia splata się z fantazją, a propaganda z moralitetem.

🌍 Kontekst Historyczny: Król, który Stał się Mitem

Legendy karolińskie nie powstały w próżni. Wyrosły one na gruncie autentycznej pamięci o potędze Imperium Karolińskiego, ale szybko zaczęły służyć celom wykraczającym pożej prostej rejestracji faktów. Jak słusznie zauważa mediewista:

„Karol Wielki był nie tylko postacią historyczną, ale także symbolem, którego wykorzystywano do legitymizacji władzy i tożsamości w późniejszych wiekach”

[^1].

W okresie rozbicia dzielnicowego i walk o inwestyturę w Niemczech, postać Karola jako sprawiedliwego i silnego cesarza stała się politycznym ideałem, do którego dążyli średniowieczni władcy. Legendy te, przekazywane początkowo ustnie, a następnie spisywane w językach narodowych, były nośnikiem określonych wartości i wzorców postępowania.

⚔️ Motywy Militarne: Rycerstwo w Służbie Boga

Centralnym motywem legend jest wojna, ale nie byle jaka – zawsze przedstawiana jako święta misja, „wojna sprawiedliwa” (bellum iustum) w obronie chrześcijaństwa. Podboje przeciwko Sasom, Słowianom czy Longobardom są w legendach upraszczane i przedstawiane jako jednoznaczny konflikt dobra ze złem.

Arcydziełem tego nurtu jest Pieśń o Rolandzie (ok. 1100 r.), gdzie historyczną potyczkę z Baskami przekształcono w heroiczną walkę z Saracenami. Śmierć Rolanda w wąwozie Roncevaux to kwintesencja rycerskiego etosu. W chwili śmierci Roland modli się, ofiarowując Bogu swoją rękawicę, a archaniołowie Gabriel i Michał zstępują, by zabrać jego duszę do nieba[^2]. Scena ta ukazuje nierozerwalny związek między służbą wojskową a służbą Bogu. Roland, przed śmiercią, usiłuje złamać swój cudowny miecz Durendal, by nie wpadł w ręce wroga, i w swojej lamentacji ujawnia jego sakralny charakter:

„Ach, Durendalu, jakżeś tyś piękny i święty! W twoim złocistym jelcu kryją się relikwie: świętego Piotra ząb, krew świętego Bazylego i włosy świętego Dionizego, a także szata Świętej Marii”

[^3].

Miecz nie jest tu tylko bronią, ale symbolem wiary i misji cywilizacyjnej, którą niesie ze sobą cesarstwo.

✨ Elementy Fantastyczne: Cuda i Magia w Chrześcijańskim Świecie

Świat legend karolińskich jest głęboko przeniknięty pierwiastkiem nadprzyrodzonym, który jednak niemal zawsze służy umocnieniu chrześcijańskiego przesłania. Obok historycznych wrogów pojawiają się smoki, czarownice i demony, które personifikują siły zła. W „Kronice” pseudowincentego z Beauvais pojawia się opowieść o cudownym ocaleniu Karola i jego armii głodu dzięki boskiej interwencji, która wskazała im drogę[^4].

Magiczne przedmioty, jak wspomniany Durendal, są nasycone sacrum. Podobnie jest w niemieckiej Pieśni o Rolandzie („Rolandslied”) Konrada, gdzie cuda towarzyszą bohaterom nieustannie, potwierdzając słuszność ich sprawy. Fantastyka nie jest tu celem samym w sobie, lecz narzędziem służącym do ukazania działania łaski Bożej w świecie i nadprzyrodzonej legitymizacji władzy Karola.

👑 Wątki Dworskie i Rodzinne: Intrygi pod Cieniem Tronu

Legenda nie omijała także życia prywatnego cesarza i jego dworu, które stało się żyznym gruntem dla opowieści o intrygach, zdradach i zakazanych namiętnościach. W późniejszych chansons de geste, takich jak np. Mainet, opowiadano o młodości Karola, jego wygnaniu i walce o tron. Liczne żony i konkubiny władcy były często romantyzowane lub – przeciwnie – demonizowane jako zdradzieckie cudzoziemki.

Szczególnie popularne były wątki dotyczące romansów córek Karola z dworzanami, co miało ilustrować tematykę konfliktu między obowiązkiem a uczuciem oraz surową sprawiedliwością ojca-władcy. Te opowieści, choć w większości fikcyjne, służyły ukazaniu Karola nie tylko jako herosa, ale i jako człowieka, który musiał zmagać się z problemami rodzinnymi, co czyniło jego postać bardziej ludzką i złożoną w oczach odbiorców.

🎭 Znaczenie Kulturowe: Dziedzictwo Mitu

Legendy karolińskie miały fundamentalne znaczenie dla kształtowania się kultury i tożsamości średniowiecznej Europy. Przede wszystkim, pełniły funkcję propagandową, ukazując Karola jako „wybrańca Bożego” (electus Dei) i budując mit o Frankach jako nowym Ludzie Wybranym, powołanym do obrony i szerzenia wiary. Były także nośnikiem etosu rycerskiego, łącząc ideał wojownika (miles) z ideałami chrześcijańskimi.

Stały się one także kamieniem węgielnym literatury narodów europejskich, inspirując niezliczone dzieła poezji, prozy i sztuk wizualnych. Ich wpływ jest widoczny w późniejszych epokach – od renesansowych eposów po współczesną literaturę fantasy. Jak podsumowuje badaczka literatury, „Karol Wielki legendy to nie tylko władca, to archetyp. Jego opowieść jest elastycznym szkieletem, na którym kolejne pokolenia mogą budować własne wyobrażenia o władzy, wierze i heroizmie”[^5].

„Legendy Karolińskie pokazują, że historia nie jest jedynie zapisem wydarzeń, lecz żywą opowieścią, w której fakty splatają się z mitami, a pamięć z objawieniem. W cieniu Karola Wielkiego rodzi się przestrzeń symboli – miecz staje się relikwią, bitwa przeradza się w mit, a losy ludzi układają się w narrację większą niż życie. 🟣Fioletowe Echo przypomina, że każda interpretacja historii jest zarazem odkryciem jej ukrytego sensu. To, co minione, nie znika – przemawia do nas wciąż, w nowych formach i nowych opowieściach.”

📚Przypisy:

• [^1]: J. Fried, Karol Wielki. Człowiek i epoka, tłum. M. Tycner-Wolicka, Warszawa 2013, s. 15.
• [^2]:Pieśń o Rolandzie, przeł. T. Boy-Żeleński, Warszawa 2004, s. 85.
• [^3]:Tamże, s. 83.
• [^4]:Za: R. Morris, The Character of King Arthur in Medieval Literature, Cambridge 1982, s. 45. (Przykład ilustrujący podobne motywy w literaturze średniowiecznej).
• [^5]:M. A. Oczyńska, Mit Karola Wielkiego w kulturze średniowiecznej Europy, Kraków 2010, s. 212.

Bibliografia:

• 1. Fried, J., Karol Wielki. Człowiek i epoka, tłum. M. Tycner-Wolicka, Warszawa 2013.
• 2. Oczyńska, M. A., Mit Karola Wielkiego w kulturze średniowiecznej Europy, Kraków 2010.
• 3. Pieśń o Rolandzie, przeł. T. Boy-Żeleński, Warszawa 2004.
• 4. Morris, R., The Character of King Arthur in Medieval Literature, Cambridge 1982.
• 5. Pieśń o Nibelungach, przeł. A. Szklarski, Łódź 2002. (Jako przykład równoległego rozwoju legend w kręgu germańskim).

Źródła (Wybrane)

• Pieśń o Rolandzie („Chanson de Roland”) – ok. 1100 r. (źródło literackie)·
• Konrad, Pieśń o Rolandzie („Rolandslied”) – ok. 1170 r. (niemiecka adaptacja)·
• Wincenty z Beauvais (lub pseudo-Wincenty), Kronika („Speculum Historiale”) – XIII w. (źródło kronikarskie)·
• Cykl Karola Wielkiego w późniejszych chansons de geste (np. Otion, Mainet).

Legendy karolińskie to zbiór mitów, baśni i opowieści, które rozwijały się w średniowiecznej Europie, szczególnie w krajach germańskich, wokół postaci Karola Wielkiego i jego otoczenia. Te legendy, często oparte na faktach historycznych, z czasem zyskały na popularności i rozwinęły się w złożone narracje, które wpłynęły na kulturę, literaturę i sztukę średniowiecza oraz późniejszych okresów. „Legendy karolińskie” odnoszą się do opowieści związanych z dynastią Karolingów, która rządziła imperium frankijskim w Europie Zachodniej od VIII do X wieku. Najbardziej znaną postacią tej dynastii jest Karol Wielki (Charlemagne), który był królem Franków i cesarzem rzymskim.

Karol Wielki

Karol Wielki (łac. Carolus Magnus) jest bez wątpienia centralną postacią legend karolińskich. Jako król Franków (od 768 r.) i cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego (koronowany 25 grudnia 800 r. w Rzymie przez papieża Leona III), odegrał kluczową rolę w historii Europy. Legendy i opowieści, które wokół niego powstały, często wyolbrzymiają jego dokonania, łącząc fakty historyczne z elementami mitologicznymi i religijnymi.Wokół Karola Wielkiego krążą historie o jego militarnych podbojach (np. przeciwko Sasom czy Longobardom), reformach administracyjnych (jak rozwój systemu hrabstw czy szkolnictwa w ramach tzw. renesansu karolińskiego), a także o jego pobożności i roli w szerzeniu chrześcijaństwa. W legendach pojawiają się także postacie z jego otoczenia, takie jak paladyni (np. Roland, bohater Pieśni o Rolandzie), jego żony i dzieci czy doradcy, jak Alkuin z Yorku.

Legendy karolińskie o podbojach Karola Wielkiego i jego wojowników pełnią zarówno funkcję historyczną, jak i propagandową, podkreślając militarne sukcesy oraz heroizm Franków. Te opowieści często idealizują wydarzenia, dodając im epickiego charakteru, co miało wzmacniać wizerunek Karola jako niezwyciężonego władcy i obrońcy chrześcijaństwa.

Walka z Słowianami

W kontekście Słowian szczególnie znane są kampanie przeciwko plemionom zachodniosłowiańskim, takim jak Obodryci czy Wieletowie. Jednym z kluczowych wydarzeń była długotrwała wojna z Sasami (772–804), którzy choć nie byli Słowianami w ścisłym sensie, często współpracowali z sąsiednimi plemionami słowiańskimi. Legendy mogą wspominać masakrę w Verden (782 r.), gdzie Karol rozkazał stracić tysiące jeńców saskich, co miało być przestrogą dla innych ludów. W opowieściach podkreśla się brutalność, ale i skuteczność tych działań, które ostatecznie doprowadziły do chrystianizacji tych ziem.

Starcie z Wikingami

Choć Karol Wielki nie walczył z Wikingami w takiej skali, jak późniejsi władcy, jego panowanie zbiegało się z początkiem ich najazdów na Europę. W legendach mogły pojawiać się motywy obrony wybrzeży Franków przed „pogańskimi najeźdźcami z Północy”. Jego wysiłki w fortyfikowaniu granic, np. budowa floty w celu ochrony ujścia Renu, mogły zostać wyolbrzymione w opowieściach jako heroiczne zmagania z morskimi wojownikami.

Konflikt z Arabami

Najbardziej epickim wątkiem w legendach karolińskich jest walka z Arabami, zwłaszcza w kontekście kampanii w Hiszpanii. Tutaj kluczową opowieścią jest Pieśń o Rolandzie (La Chanson de Roland), która choć oparta na historycznym wydarzeniu – zasadzce Basków w wąwozie Roncevaux w 778 r. – przedstawia je jako starcie z muzułmańskimi Saracenami. Roland, jeden z paladynów Karola, staje się symbolem męstwa i poświęcenia, a sama opowieść gloryfikuje frankijską potęgę militarną oraz misję chrystianizacyjną Karola przeciwko „niewiernym”.

Potęga i męstwo Franków

We wszystkich tych historiach frankijscy wojownicy są przedstawiani jako niezłomni, zdyscyplinowani i oddani swojemu królowi.

Legendy podkreślają ich umiejętności w walce, wierność ideałom chrześcijańskim i zdolność do pokonywania liczniejszych wrogów dzięki boskiemu wsparciu. Często pojawiają się motywy cudów czy boskiej interwencji, które miały potwierdzać, że Karol i jego armia działają z woli niebios.

Legendy karolińskie, choć osadzone w realiach historycznych, często przeplatają fakty z bogatą warstwą baśniową i mityczną, co nadaje im wyjątkowy charakter. Te fantastyczne elementy nie tylko uatrakcyjniały opowieści, ale także odzwierciedlały średniowieczne postrzeganie świata, w którym granica między rzeczywistością a nadprzyrodzonym była płynna.

Czarownice i istoty nadprzyrodzone

W legendach karolińskich można spotkać motywy czarownic lub demonicznych postaci, które często symbolizują chaos i pogaństwo, z którymi Karol Wielki miał walczyć w imię chrześcijańskiego porządku. Na przykład w niektórych lokalnych podaniach z terenów podbitych przez Franków pojawiają się wiedźmy lub złe duchy, które próbują przeszkodzić w misji chrystianizacji. Te postacie mogły być literackim odbiciem dawnych wierzeń plemion saskich czy słowiańskich, które Frankowie chcieli wykorzenić.

Smoki i mityczne zwierzęta

Smoki, jako archetypiczne symbole zła, również znajdują swoje miejsce w tych opowieściach. Choć Karol Wielki historycznie nie walczył ze smokami, w folklorze karolińskim mogły pojawiać się metaforyczne lub dosłowne starcia z tymi bestiami, zwłaszcza w kontekście jego podbojów na ziemiach „dzikich” i „nieokiełznanych”. Na przykład w niektórych późniejszych legendach z terenów alpejskich czy nadreńskich wspomina się o smokach strzegących skarbów lub górskich przełęczy, które frankijscy wojownicy musieli pokonać.

Magiczne przedmioty

W legendach karolińskich magiczne przedmioty często pełnią rolę darów boskich lub relikwii, które podkreślają wyjątkowość Karola i jego misji. Najsłynniejszym przykładem jest miecz Rolanda, Durendal, który według Pieśni o Rolandzie miał zawierać relikwie świętych (np. ząb św. Piotra) i być niezniszczalny. Inne opowieści mogą wspominać o cudownych tarczach, pierścieniach czy płaszczach, które dawały nosicielom nadludzką siłę lub ochronę w walce.

Mityczne zwierzęta i cuda natury

W karolińskim folklorze pojawiają się także motywy cudownych zwierząt, takich jak białe jelenie czy orły, które często pełnią funkcję boskich posłańców. Na przykład w niektórych podaniach Karol Wielki miał otrzymać wskazówki od takich stworzeń, co prowadziło go do zwycięstwa lub odkrycia ważnych miejsc (np. źródła w Akwizgranie). Te elementy nawiązywały do tradycji germańskich i celtyckich, które przenikały do kultury frankijskiej.

Najbardziej znanym utworem łączącym historię z fantastyką jest wspomniana już Pieśń o Rolandzie, gdzie obok realistycznych opisów bitew pojawiają się motywy nadprzyrodzone, jak aniołowie zstępujący po duszę Rolanda czy jego róg Olifant, którego dźwięk miał nadludzką moc. W lokalnych legendach, np. z terenów dzisiejszej Francji czy Niemiec, można znaleźć historie o Karolu spotykającym tajemnicze istoty w lasach lub walczącym z gigantami, co miało podkreślać jego nadludzką wielkość.Te baśniowe i mityczne elementy nie tylko ubarwiały opowieści, ale także służyły jako narzędzie moralne i religijne, ukazując Karola jako wybrańca Bożego, który pokonuje siły zła – zarówno ludzkie, jak i nadprzyrodzone.

Legendy karolińskie nie ograniczają się tylko do bitew i cudów – wątki romansów, zdrad i intryg dworskich dodają im ludzkiego wymiaru i dramatyzmu. Karol Wielki, jako centralna postać, był otoczony rodziną, dworzanami i paladynami, co stwarzało idealne pole do snucia opowieści o namiętnościach, ambicjach i konfliktach. Te historie często odzwierciedlały zarówno historyczne realia jego dworu, jak i średniowieczne fascynacje miłosnymi dramatami.

Miłosne związki Karola Wielkiego

Historycznie Karol Wielki miał wiele żon i konkubin, co samo w sobie dawało początek plotkom i legendom. Miał co najmniej pięć legalnych żon (m.in. Himiltrudę, Dezyderatę, Hildegardę, Fastradę i Liutgardę) oraz liczne kochanki, z którymi doczekał się wielu dzieci. W legendach te związki często są romantyzowane lub demonizowane. Na przykład:

Hildegarda

Hildegarda, jedna z najważniejszych żon Karola, w opowieściach bywa przedstawiana jako idealna towarzyszka, której mądrość i pobożność wspierały króla w jego misji. Jej wczesna śmierć (783 r.) mogła inspirować motywy tragicznej miłości.

Fastrada

Fastrada, czwarta żona, w źródłach historycznych (np. u Einharda) jest opisywana jako kobieta o trudnym charakterze, która miała wpływać na surowość Karola wobec jego przeciwników. W legendach mogła być stylizowana na femme fatale, intrygantkę siejącą zamęt na dworze.

W folklorze mogły pojawiać się też historie o zakazanych romansach Karola z tajemniczymi kobietami – np. córkami pokonanych wrogów – co dodawało mu aury władcy, którego potęga obejmowała także serca.

Zdrady i konflikty rodzinne

Rodzina Karola Wielkiego była liczna i skomplikowana, co prowadziło do rzeczywistych i legendarnych konfliktów. Jego synowie i córki często stawali się bohaterami opowieści o zdradzie lub rywalizacji:

Piotr Garbaty (Pepin), najstarszy syn z Himiltrudy, został wykluczony z sukcesji z powodu deformacji ciała. W historii faktycznie spiskował przeciw ojcu w 792 r., co mogło zainspirować legendy o synu-zdrajcy, knującym w cieniu dworu.

Karol Młodszy, Pepin Włoski i Ludwik Pobożny – synowie z Hildegardy – w opowieściach mogli być przedstawiani jako lojalni dziedzice lub, przeciwnie, jako ambitni pretendenci, rywalizujący o uwagę ojca. Po śmierci Karola faktyczne spory między nimi doprowadziły do rozpadu imperium, co mogło zostać wyolbrzymione w folklorze.

Córki Karola, takie jak Rotruda czy Berta, również pojawiały się w legendach. Historycznie Karol był bardzo opiekuńczy wobec swoich córek i nie pozwalał im wychodzić za mąż, co mogło prowadzić do plotek o ich sekretnych romansach z dworzanami czy paladynami.

W jednej z opowieści Rotruda miała być zakochana w młodym wojowniku, co wywołało gniew ojca i tragiczny finał.Intrygi dworskieDwór Karola w Akwizgranie był miejscem politycznych rozgrywek, a legendy często przedstawiają go jako gniazdo intryg. Paladyni, tacy jak Roland czy Oliwierz, w opowieściach mogli być nie tylko wiernymi wojownikami, ale także rywalami w walce o wpływy lub miłość. W Pieśni o Rolandzie zdrada Ganelona, który wydaje Rolanda w ręce wroga, jest klasycznym przykładem dworskiej intrygi – choć w tym przypadku motywowana zazdrością i osobistą urazą.W lokalnych podaniach mogły pojawiać się historie o ambitnych doradcach, jak Alkuin czy Teodulf, którzy w legendach stawali się manipulatorami lub tragycznymi postaciami uwikłanymi w romanse. Zdrada w tych opowieściach często prowadziła do dramatycznych kar – wygnania, oślepienia czy śmierci – co podkreślało sprawiedliwość Karola jako władcy.

Te wątki romansów i intryg miały na celu nie tylko rozrywkę, ale także ukazanie Karola jako człowieka z krwi i kości, zmagającego się z ludzkimi słabościami w swoim otoczeniu. Jednocześnie podkreślały jego autorytet – nawet w chaosie dworskich dramatów pozostawał niezłomnym liderem.

Legendy karolińskie są fascynującym przykładem, jak historia i fikcja splatają się w jedną całość, tworząc narrację, która nie tylko bawi, ale też kształtuje tożsamość kulturową i narodową. To połączenie faktów z fantastyką jest typowe dla średniowiecznej literatury i folkloru, gdzie prawda historyczna często ustępuje miejsca symbolice, moralności i epickiemu rozmachowi.

Mieszanka historii i fikcji

Fakty historyczne, takie jak podboje Karola Wielkiego, jego koronacja na cesarza w 800 r. czy reformy administracyjne i religijne, stanowią solidną podstawę legend karolińskich.Podbój Saksonii (772–804) był realnym, brutalnym procesem chrystianizacji i integracji tych ziem z imperium frankijskim. W legendach jednak staje się heroiczną walką dobra ze złem, gdzie Karol pokonuje pogańskie siły z boską pomocą.

Bitwa w Roncevaux (778 r.), historycznie starcie z Baskami, w Pieśni o Rolandzie przekształca się w epicką konfrontację z Saracenami, pełną cudów i dramatyzmu.

Do tych wydarzeń dodawano elementy fantastyczne – smoki, magiczne miecze, anielskie interwencje – które miały podkreślać wyjątkowość Karola i jego misji.

Trudność w oddzieleniu prawdy od fikcji wynika też z tego, że średniowieczni kronikarze, jak Einhard w Vita Karoli Magni, sami czasem ubarwiali opowieści, by wychwalać swego władcę. Z kolei ustna tradycja ludowa dodawała kolejne warstwy mitów, dostosowując je do lokalnych wierzeń i potrzeb.

Znaczenie dla kultury i tożsamości

Legendy karolińskie odegrały kluczową rolę w kształtowaniu europejskiej świadomości historycznej i kulturowej:

Symbol jedności Europy:

Karol Wielki, jako „Ojciec Europy”, stał się w legendach archetypem władcy, który zjednoczył rozbite po upadku Rzymu ziemie pod sztandarem chrześcijaństwa. Jego postać inspirowała późniejszych władców i ideę wspólnej europejskiej tożsamości, co widoczne jest nawet we współczesnych symbolach, jak Nagroda Karola Wielkiego przyznawana za zasługi dla integracji europejskiej.

Wzorce rycerskie

Opowieści o paladynach Karola, takich jak Roland czy Oliwierz, ustaliły ideał średniowiecznego rycerza – odważnego, wiernego i pobożnego.

Pieśń o Rolandzie stała się fundamentem literatury rycerskiej, wpływając na późniejsze eposy, jak te o królu Arturze.

Tożsamość narodowa

W różnych regionach Europy legendy karolińskie były adaptowane do lokalnych kontekstów. We Francji podkreślały wielkość frankijskiego dziedzictwa, w Niemczech – rolę Karola jako protoplasty Świętego Cesarstwa Rzymskiego, a w Hiszpanii – jego walkę z muzułmanami, co wzmacniało narrację rekonkwisty.

Moralność i religia

Fantastyczne elementy, jak cuda czy boskie wsparcie, podkreślały, że Karol działał z woli Boga. To cementowało chrześcijańską wizję świata i legitymizowało władzę kościelną oraz świecką w średniowieczu.

Przykłady pojednania

Historyczny Karol

Reformator, który wprowadził system karolińskich minuskuł (podstawa współczesnego pisma) i wspierał edukację, w legendach staje się półboską postacią, która rozmawia z aniołami i pokonuje smoki.

Roncevaux

Zamiast skromnej potyczki z Baskami, mamy epicką bitwę z tysiącami Saracenów, zakończoną heroiczną śmiercią Rolanda, co miało inspirować do walki o wiarę.

Wpływ trwały

Te opowieści przetrwały wieki, bo przemawiały do wyobraźni i potrzeb ludzi – od prostych wieśniaków po elity. Wpłynęły na sztukę (np. rzeźby Karola w katedrach), literaturę (od średniowiecznych chansons de geste po romantyczne reinterpretacje) i nawet politykę (np. Napoleon czy cesarze niemieccy odwoływali się do jego dziedzictwa).

Dzięki temu legenda Karola Wielkiego stała się czymś więcej niż historią – stała się mitem założycielskim Europy.

EGINHARD I EMMA

EGINHARD I EMMA są postaciami z legendy karolińskiej, która ma swoje źródła w faktach historycznych. Legenda opowiada o romansie Berty, jednej z córek Karola Wielkiego, z Angilbertem, który w baśni występuje pod imieniem Eginhard (lub Einhard). Eginhard był prominentnym uczonym frankijskim i autorem słynnej biografii „Życie Karola Wielkiego”.
W legendzie, imię Berty zostaje zastąpione imieniem żony Eginharda, Emmy, która staje się królewną. Elementy legendy obejmują motyw śniegu, gdzie Emma niesie ukochanego po śniegu, a ich ślady zdradzają ich obecność; motyw Genowefy, gdzie kochankowie uciekają w góry Spessartu, a ojciec natrafia na nich podczas polowania; oraz motyw poznania, gdzie ojciec rozpoznaje córkę po ulubionej potrawie, którą mu przygotowała.
Legenda ta opowiada o zakazanym romansie i trudnościach, jakie musieli przezwyciężyć kochankowie ze względu na różnice społeczne i polityczne. Pomimo konfliktów, ostatecznie dochodzi do pojednania i akceptacji przez cesarza.

Ta historia jest przykładem romansu z epoki średniowiecza, wzbogaconego elementami baśniowymi i mitologicznymi.