🟣W Zwierciadle Historii: Oblicza Fałszywego Proroka

W Biblii termin „fałszywy” odnosi się do różnych osób i postaw, które są przedstawiane jako przeciwne prawdzie i uczciwości. Oto przykłady takich odniesień:

1. FAŁSZYWE JĘZYKI:
Psalm 51, 6: „Oto miłujesz prawdę ukrytą, w skrytości serca mego nauczysz mnie mądrości.”
Psalm 119, 2: „Szczęśliwi, którzy zachowują jego upomnienia, całym sercem go szukają.”
2. FAŁSZYWI BRACIA:
2 List do Koryntian 11, 26: „Niejednokrotnie w podróżach, w niebezpieczeństwach na rzekach, w niebezpieczeństwach ze strony zbójców, w niebezpieczeństwach ze strony rodaków, w niebezpieczeństwach ze strony pogan, w niebezpieczeństwach w mieście, w niebezpieczeństwach na pustkowiu, w niebezpieczeństwach na morzu, w niebezpieczeństwach ze strony fałszywych braci.”
3. FAŁSZYWI PROROCY:
Ewangelia wg Mateusza 7, 15: „Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami.”
Każdy z tych wersetów ostrzega przed różnymi rodzajami oszustwa i nieszczerości, podkreślając wagę prawdy i czystości intencji w życiu duchowym.

„Po owocach ich poznacie” to biblijne przysłowie, które można znaleźć w Nowym Testamencie. Pochodzi z Ewangelii według św. Mateusza (rozdział 7, werset 16). Oznacza to, że można ocenić ludzi na podstawie ich czynów i postępowania, podobnie jak owoce można poznać po drzewie, z którego pochodzą. To przypomnienie, aby oceniać innych z rozwagą i z uwzględnieniem ich działania, a nie tylko na podstawie słów czy wyglądu.

Fałszywi prorocy często oskarżają tradycyjne chrześcijaństwo o odejście od „prawdziwej wiary”, twierdząc, że mają dostęp do głębszych, bardziej autentycznych prawd religijnych.
Fałszywi prorocy mogą twierdzić, że tradycyjne chrześcijaństwo zniekształciło pierwotne nauki Jezusa i apostołów, dodając lub zmieniając dogmaty według własnego uznania.
Mogą kwestionować autorytet hierarchii kościelnej, twierdząc, że prawdziwa wiara nie wymaga pośredników i że instytucje kościelne stały się skorumpowane lub odległe od duchowej prawdy.
Fałszywi prorocy często proponują własne interpretacje Biblii, które rzekomo ujawniają ukryte lub zapomniane prawdy. Mogą twierdzić, że tradycyjne chrześcijaństwo nie rozumie lub celowo ukrywa pewne aspekty Pisma Świętego.
Często twierdzą, że otrzymali bezpośrednie objawienia od Boga lub Ducha Świętego, które ujawniają „prawdziwą” naturę wiary, w przeciwieństwie do tego, co głosi tradycyjne chrześcijaństwo.
Mogą oskarżać tradycyjne chrześcijaństwo o wprowadzenie rytuałów i praktyk, które są rzekomo niezgodne z pierwotnym duchem chrześcijaństwa.
Fałszywi prorocy często wykorzystują te oskarżenia, aby zyskać zwolenników, podważając istniejące autorytety religijne i proponując alternatywne wizje duchowości. Tradycyjne chrześcijaństwo, w odpowiedzi, podkreśla znaczenie apostolskiej sukcesji, historycznej ciągłości i zgodności z Pismem Świętym oraz nauką Kościoła, aby odróżnić swoje nauki od tych oferowanych przez fałszywych proroków. W Nowym Testamencie można znaleźć kilka przykładów osób uznawanych za fałszywych proroków:
1. Szymon Mag – opisany w Dziejach Apostolskich 8:9-24, próbował kupić moc Ducha Świętego od apostołów.
2. Bar-Jezus (Elymas) – fałszywy prorok i czarownik wspomniany w Dziejach Apostolskich 13:6-12, który sprzeciwiał się apostołowi Pawłowi.
3. Nauczyciele z Pergamonu – wspomniani w Objawieniu 2:14-15, którzy głosili nauki Balaama i nikolaitów.
4. Jezabel – symboliczna postać z Objawienia 2:20, która nazywała siebie prorokinią i zwiodła sługi Boże.
5. Fałszywi nauczyciele w Kolosach – o których Paweł ostrzegał w Liście do Kolosan, głoszący mieszankę chrześcijaństwa, judaizmu i filozofii greckiej.
6. Fałszywi apostołowie w Koryncie – wspomniani przez Pawła w 2 Liście do Koryntian 11:13-15.
7. Fałszywi prorocy i nauczyciele, o których ostrzegał Piotr w 2 Liście Piotra 2:1-3.
Jezus również ostrzegał przed fałszywymi prorokami, którzy przyjdą w przyszłości (np. Ewangelia Mateusza 24:11,24). Warto zauważyć, że Nowy Testament kładzie nacisk na rozpoznawanie fałszywych nauczycieli po ich owocach i porównywanie ich nauk z prawdą Ewangelii:Szabbataj Cwi – XVII-wieczny żydowski mistyk, który ogłosił się Mesjaszem. Początkowo zyskał wielu zwolenników, ale ostatecznie przeszedł na islam pod presją władz osmańskich.
Jakub Frank – XVIII-wieczny żydowski mistyk, który twierdził, że jest reinkarnacją Szabbataja Cwi. Założył ruch frankistów, który łączył elementy judaizmu, chrześcijaństwa i islamu.
Bar Kochba – przywódca żydowskiego powstania przeciwko Rzymianom w II wieku n.e., którego niektórzy rabini uznali za Mesjasza. Po klęsce powstania został uznany za fałszywego Mesjasza.
Dawid Alroy – XII-wieczny żydowski przywódca z Kurdystanu, który ogłosił się Mesjaszem i próbował wzniecić powstanie przeciwko muzułmanom.
Moses Guibbory – XX-wieczny samozwańczy prorok, który twierdził, że odkrył ukryte kody w Torze.
Warto zauważyć, że w judaizmie istnieje duża ostrożność wobec osób ogłaszających się prorokami czy Mesjaszami. Tradycja rabinistyczna podkreśla, że era proroków zakończyła się w starożytności, a pojawienie się Mesjasza będzie związane z konkretnymi znakami i wydarzeniami opisanymi w pismach. Montanus – żyjący w II wieku założyciel ruchu montanistów, który twierdził, że otrzymuje nowe objawienia od Ducha Świętego.Arius – IV-wieczny prezbiter z Aleksandrii, który zaprzeczał bóstwu Chrystusa, co zostało uznane za herezję. Pelagiusz – V-wieczny mnich, który negował doktrynę grzechu pierworodnego, co również uznano za heretyckie. Joseph Smith – XIX-wieczny założyciel mormonizmu, którego nauki są uważane przez wielu chrześcijan za sprzeczne z Biblią.Jim Jones – założyciel sekty Świątynia Ludu, który doprowadził do masowego samobójstwa swoich wyznawców w Jonestown w 1978 roku. David Koresh – lider sekty Gałąź Dawidowa, który zginął wraz z wieloma zwolennikami podczas oblężenia w Waco w 1993 roku.
Marshall Applewhite – współzałożyciel sekty Heaven’s Gate, której członkowie popełnili masowe samobójstwo w 1997 roku.
Joseph Smith – założyciel mormonizmu, którego nauki są uważane przez wielu chrześcijan za sprzeczne z Biblią.
Sun Myung Moon – założyciel Kościoła Zjednoczeniowego, który twierdził, że jest Mesjaszem.
Charles Taze Russell – założyciel ruchu Badaczy Pisma Świętego, z którego wywodzą się Świadkowie Jehowy, krytykowany za fałszywe proroctwa dotyczące końca świata.
William Miller – założyciel ruchu adwentystycznego, który błędnie przepowiedział powrót Chrystusa w 1844 roku.
Ci ludzie często przyciągali zwolenników obietnicami specjalnych objawień, ekskluzywnej wiedzy lub bliskiego końca świata, co jest typowe dla fałszywych proroków według biblijnych kryteriów. Biblia podaje kilka przykładów fałszywych proroków:
1. PROROCY BAALA – w 1 Księdze Królewskiej 18 opisana jest konfrontacja proroka Eliasza z 450 prorokami Baala na górze Karmel.
2. CHANANIASZ – w Księdze Jeremiasza 28 występuje jako fałszywy prorok, który sprzeciwiał się proroctwom Jeremiasza.
3. PROROCY ACHABA – w 1 Księdze Królewskiej 22 opisani są fałszywi prorocy, którzy zwodzili króla Achaba, przepowiadając mu zwycięstwo w bitwie.
4. BALAAM – choć początkowo był prawdziwym prorokiem, później został opisany jako przykład fałszywego nauczyciela w Nowym Testamencie.
5. BAR-JEZUS (ELYMAS) – w Dziejach Apostolskich 13 opisany jest jako fałszywy prorok, który sprzeciwiał się apostołowi Pawłowi.
Biblia ostrzega przed fałszywymi prorokami, którzy przychodzą „w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami” (Mt 7:15). Prawdziwych proroków można rozpoznać po ich owocach, czyli skutkach ich nauczania i życia.
FAŁSZYWE JĘZYKI: W Psalmach 51:6 i 119:2, fałszywe języki są opisane jako podstępne i zdradliwe.
FAŁSZYWI BRACIA: W 2. Liście do Koryntian 11:26, apostoł Paweł wspomina o fałszywych braciach jako jednym z niebezpieczeństw, z którymi się spotkał.
–FAŁSZYWI PROROCY: W Ewangelii Mateusza 7:15, Jezus ostrzega przed fałszywymi prorokami, którzy przychodzą w owczej skórze, ale wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Faryzeusze byli stronnictwem religijno-politycznym, które istniało w Judei od II wieku pne. do około 135 roku n.e. Byli przeciwnikami saduceuszy i dążyli do surowego przestrzegania prawa pisanego (Tory) oraz tradycyjnego prawa ustnego, obejmującego obyczaje i praktyki wyrosłe ze zwyczajów ludowych. Faryzeusze kładli również duży nacisk na egzegezę Biblii, aby uczynić ją dostępną dla ludu. Stopniowo wprowadzali coraz bardziej rygorystyczne przepisy religijne, co wywoływało krytykę i niechęć. W Nowym Testamencie często pojawiają się wypowiedzi Jezusa, który krytykował faryzeuszów za ich obłudę i wyniosłość. Przypowieść o faryzeuszu i celniku w Ewangelii wg Łukasza (18, 9–14) ukazuje kontrast między dwoma modlącymi się mężczyznami: pierwszy dziękował Bogu, że nie jest taki jak inni, podczas gdy drugi pokornie błagał o miłosierdzie. Ta historia przypomina, że wyniosłość prowadzi do upadku, a pokora jest ceniona.