✨Poza Światami

✨  W poszukiwaniu życia po życiu

Czy śmierć to naprawdę koniec? Od zarania dziejów ludzie zadawali sobie to pytanie, tworząc wizje światów, które istnieją poza granicą życia. W jaskiniach epoki kamiennej, w rytuałach szamanów, w mitach Egiptu i legendach Indian – wszędzie pojawia się przekonanie, że życie nie kończy się wraz z ostatnim tchnieniem. Zaświaty, choć niewidzialne, są obecne w kulturze, religii i duchowych doświadczeniach. Ten artykuł zabiera Cię w odkrywczą podróż przez wyobrażenia o życiu pozagrobowym – od pradawnych wierzeń po ezoteryczne koncepcje ciał subtelnych i aur. To opowieść o ludzkiej nadziei, intuicji i tęsknocie za czymś większym niż codzienność.

✨

Nasi przodkowie bardzo wcześnie wierzyli, że ziemskie życie jest tylko częścią większej całości. Życie pozagrobowe zostało odkryte przez ludzi jako biała plama na mapie życia, w formie obrazów i idei, które zależą od kultury i religii. W wyobraźni większości narodów życie wykracza poza ostatnie tchnienie – w inny świat, który często nie jest tak odmienny od tego świata.

Wiara w życie pozagrobowe zaczyna się w epoce kamiennej

Wiara w nieziemski świat prawdopodobnie sięga epoki kamienia. Chociaż ludzie mieli już wtedy język, nie mieli jeszcze skryptu. Ozdobili ściany swoich jaskiń tajemniczymi symbolami, takimi jak spirale, koła i kropki. Według badań prawdopodobnie chcieli wyrazić, że życie to coś więcej niż polowanie i codzienna walka o przetrwanie. Wydaje się, że od początku człowiek czuł, że śmierć nie jest absolutnym końcem, a jedynie wyznacza granicę. Szamani syberyjscy, a także Aztekowie i Inkowie z Ameryki Środkowej i Południowej, Celtowie i ludy germańskie w północno-zachodniej Europie czy różne etniczne plemiona Afryki, mieli przekonanie, że życie na ziemi nie może być wszystkim. Wszyscy stworzyli częściowo podobne, częściowo różne obrazy nieziemskiego świata.

Przedmioty przy zmarlym świadczą o wierze w przetrwanie po śmierci lub w podróż do innego świata. Nawet neandertalczycy składali kwiaty w grobie swoich zmarłych.
Z biegiem czasu wyobrażenia o życiu po śmierci stały się bardziej zniuansowane. Uderzające jest założenie niektórych narodów, że ciało ma nieśmiertelną duszę, której wygląd nie różni się tak bardzo od ciała fizycznego. Zmarli znajdują się ze swoimi subtelnymi ciałami w życiu pozagrobowym, które odzwierciedla ich kulturowe pochodzenie i świat wiary. Zmarli Indianie doświadczają pięknego świata prerii w królestwie zmarłych, a Egipcjanie przeżywają swoje życie towarzyskie – to, co ich łączy, to to, że dla każdego zawsze wystarczy jedzenia i pokoju.  Wszystko jest lepsze niż na tym świecie, będąc częścią obrazu życia ostatecznego.

Odkrywcza podróż przez nieziemskie światy

Zabieram Was teraz w podróż odkrywczą – podróż szczególnego rodzaju w zaświaty różnych kultur i religii. Wiara w świat po śmierci ziemskiej wyrasta z idei religii i kultury, mówi istotne rzeczy o oczekiwaniach i nadziejach ludzi.
Irański poeta i matematyk Omar Chajjam (ok. 1048-1122) podsumowuje to, pisząc:

„Wysłałem swoją duszę przez niewidzialne, aby przyniosła mi wieści o tamtym życiu pozagrobowym. Wkrótce potem wróciła do mnie i odpowiedziała: Ja jestem niebem i piekłem.”

W prostym języku oznacza to: w zaświatach otrzymujemy dokładnie to, czego oczekujemy i w co wierzymy na tym świecie.
W dzisiejszych czasach ludzie opowiadają o doświadczeniach, jakie mieli w tak zwanym „przeżyciu bliskim śmierci” po tym, jak sztuka medyczna przywiodła ich z powrotem do świata żywych. Niewiele inaczej niż wtajemniczeni greckich kultów misteryjnych wyjaśniają również, że umieranie jest inicjacją do nowego życia. To, co ludzie zgłaszają na progu życia i śmierci, w dużej mierze odpowiada ich oczekiwaniom co do życia tam.
Widzący duchy, tacy jak Emanuel Swedenborg czy księżniczka Eugenie von der Leyen, są nawiedzani przez zmarłych. Ich opis życia pozagrobowego odzwierciedla chrześcijańskie idee czyśćca i kary.

Świat i czas obejmujący topografię zaświatów

Dla ludzi wszystkich kultur  zawsze ważne było uzyskanie możliwie najdokładniejszego obrazu zaświatów, czy to Egipcjan, Greków, tak zwanych ludów prymitywnych czy wysokich religii, okultystów, spirytualistów czy ezoteryków.

Zjawisko to obejmuje cały świat i tutaj również można ponownie zobaczyć, jak bardzo dana religia i specyficzny obszar kulturowy kształtują wygląd zaświatów. Chociaż wiele motywów jest podobnych i często się powtarza, czasami pojawiają się zupełnie różne poglądy. Koncepcje życia pozagrobowego narodów, religii i mediów wszystkich czasów i kultur, wspólnie przyczyniają się do stworzenia ekscytującej topografii – unikalnej mapy – życia pozagrobowego.

W wierzeniach wielu starożytnych ludów i starożytnych religii trzy ciała subtelne – ciało eteryczne, ciało astralne i ciało mentalne – wraz z ciałem fizycznym odgrywają ważną rolę w życiu i śmierci. Wszystkie cztery razem sprawiają, że ludzie są holistyczni i umieszczają ich w przestrzeni tu i tam.

Ta koncepcja istoty ludzkiej, która składa się z na pozór śmiertelnego, a zarazem subtelnego, nieśmiertelnego ciała, pojawia się raz po raz w różnych odmianach ludzkich wyobrażeń .

Aura

Otacza ciało jako energię życiową. Mówi się o Theophrastusie Paracelsusie (1494-1541) w średniowieczu, austriackim lekarzu- Franz Anton Mesmer (1774-1815), który wprowadził termin „magnetyzm zwierzęcy”

… [istnieje] między ciałami niebieskimi, Ziemią i żyjącymi na niej jestestwami wpływ istnie zobopólny. Środek, czyli nośnik, tego wpływu jest delikatnie rozlana ciekłość (fluide, eter Newtona), która wszystkie przenika istoty i zdolna jest przyjąć każde ruchu wrażenie, one rozpościerać i udzielać. Ten skutek się dzieje według praw mechanicznych, ale dotychczas nie znanych. (…) Ów delikatny i niewidzialny powietrza strumień działa bezpośrednio na nerwy, do których się wciela i sprawuje w ludzkim ciele zjawienia podobne do skutków magnesu. (…) Działa on na znaczną odległość bez pomocy pośredniczego ciała (actio in distans), jak światło odbija się od zwierciadła (…) Animalnym magnetyzmem można (…) uleczyć (…) choroby nerwowe…

Jak również o Walterze Kilner (1847–1920), który za pomocą środków technicznych chciał uwidocznić aurę człowieka. Ukraiński Semjon Davidowitsch Kirlian przedstawił ostatni proces techniczny w 1939 roku. Odkrył fotograficzną możliwość, która jest obecnie znana jako fotografia Kirlianowska. Może być używany do badania aur żywych istot, które można jednoznacznie zidentyfikować jako „promieniowanie wieńcowe” na odsłoniętym materiale.

Trzy ciała subtelne

Ogólnie rzecz biorąc, w ezoteryce i w różnych mediach, oprócz ciała fizycznego, zawsze mówi się o dwóch lub trzech ciałach subtelnych. Ten punkt widzenia pokrywa się z poglądem ludów starożytnych (Egipcjan) i różnych wyznań (np. hinduizmu). Aby zorientować się w tych innych „ciałach” ludzi, których normalnie nie widać gołym okiem przedstawione są tutaj:

1. Ciało eteryczne. Odpowiada za rozpowszechnianie procesów fizycznych. Działa jak rodzaj barometru osobistego samopoczucia. Są uzdrowiciele, którzy potrafią diagnozować choroby po prostu patrząc na ciało eteryczne. Kiedy umiera osoba, umiera również ciało eteryczne.

2. Ciało astralne. Przetwarza się w nim uczucia. Powstaje ze wszystkich pragnień, emocji i myśli, które skrywa ludzki umysł. To ciało subtelne jest wehikułem wędrówki astralnej. Kiedy człowiek umiera, opuszcza ciało i wchodzi do świata astralnego. Uwalnia się samoistnie w wypadkach, pod wpływem narkotyków i gdy osoba zapada w śpiączkę. Ciało astralne to ta część istoty ludzkiej, która wędruje w pobliżu śmierci i doświadcza wydarzeń w świecie astralnym.

3. Ciało mentalne. Wszystkie myśli, w tym nadzmysłowe i intuicyjne spostrzeżenia, są w nim u siebie. Dzięki niemu ludzie pogrążeni w głębokim zanurzeniu rozpoznają wyższego ducha i doświadczają duchowych doświadczeń.

Z drugiej strony jest całkowicie przywiązany do sfery ziemskiej i materialnej – co nie ma negatywnego znaczenia. W buddyzmie tybetańskim, poprzez ciało mentalne, człowiek może przejrzeć iluzję świata, która nie jest realna dla buddysty, i dojść do prawdziwej wiedzy.