🟣 Fioletowe Echo
„Nie każda jedność rodzi się z miłości. Czasem jest wymuszona, czasem krwawa. A czasem… tylko pozorna.”
W roku 1947 świat zatrzymał oddech. Ziemia, która przez tysiąclecia była obietnicą, proroctwem i przekleństwem, miała stać się państwem. Ale zanim narodził się Izrael, w jego sercu tliły się podziały — głębsze niż granice, ostrzejsze niż miecze. W tym wpisie, inspirowanym prawdziwymi wydarzeniami, zaglądamy w duszę syjonizmu: w jego sny, lęki i zdrady. To opowieść o tym, jak historia potrafi rozszczepić światło idei na wiele odcieni — i jak każdy z nich może rzucać cień.
Fragment thrillera historycznego osadzonego w realiach tworzenia państwa Izrael i wewnętrznych konfliktów wokół syjonizmu:
Tytuł: „Cień Syjonu”
Rok 1947. W tle narastających napięć między Żydami a Arabami, młody dziennikarz David Levin otrzymuje tajemniczy list. Nadawca, podpisany jedynie jako „C”, twierdzi, że posiada informacje mogące wstrząsnąć całym ruchem syjonistycznym i zamieszać w losach nowo powstającego państwa.
David, zafascynowany i przerażony, decyduje się na prywatne śledztwo. Wkrótce odkrywa, że ruch, który miał być jednością Żydów, jest rozdarty gorącymi konfliktami – religijnymi, politycznymi i ideologicznymi. W cieniu deklaracji narodowych ukrywają się sekrety, intrygi i zdrady.
Wśród przeciwników państwa znajdują się ultraortodoksyjni Neturejczycy, skrycie utrzymujący kontakty z wrogimi potęgami, gotowi sięgnąć po każde środki, by powstrzymać tworzenie świeckiego państwa, które uważają za bluźnierstwo wobec Boga. Na drugim biegunie stoją religijni syjoniści, widzący w Izraelu boskie przeznaczenie, gotowi na wszystko, by zapewnić prawo Żydom do ich ziemi.
David wpada na trop spisku, który może przekreślić plany syjonistów – planu, który przeniknął do najwyższych kręgów nowej administracji. Zagrażają mu zarówno tajne służby, jak i fanatyczni radykałowie z obu stron. W świecie pełnym nielojalności i podszeptów, każdy krok może być ostatnim.
Czy uda mu się ujawnić prawdę, zanim będzie za późno? Czy jedność, o którą walczą, nie okaże się złudzeniem? W „Cieniu Syjonu” historia nie jest czarno-biała, a każdy bohater ma swoje tajemnice, motywy i granice, których nie warto przekraczać.
Echo, które nie milknie
„Nie każda wojna toczy się na polach bitew. Najtrudniejsze bitwy rozgrywają się w sercach tych, którzy wierzą.”
W cieniu wielkich deklaracji i historycznych rezolucji, rodziło się państwo — ale także pękała wspólnota. Syjonizm, który miał być mostem, okazał się również przepaścią. Każda frakcja niosła swoją prawdę, swoją wizję zbawienia, swój cień.
Dziś, gdy patrzymy wstecz, nie szukajmy jednoznacznych bohaterów ani winnych. Szukajmy zrozumienia — dla tych, którzy wierzyli, że działają w imię wyższego dobra, choć ich drogi prowadziły w przeciwnych kierunkach.
Bo może właśnie w tych pęknięciach, w tych niedopowiedzianych modlitwach i zdradzonych ideałach, kryje się prawdziwa opowieść o narodzinach — nie tylko państwa, ale i nowej tożsamości.
,,A Echo? Ono wciąż drży w kamieniach Jerozolimy, w ciszy pustyni i w pytaniach, które nie przestają być zadawane.”
„Cień Jedności”: Prawdziwe podziały w sercu syjonizmu (1947)
Rok 1947 to moment krytyczny na arenie międzynarodowej. 29 listopada Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjmuje Rezolucję nr 181, rekomendującą podział Palestyny na dwa państwa: żydowskie i arabskie. Podczas gdy dla światowego ruchu syjonistycznego jest to moment triumfu i spełnienia marzeń, wewnątrz społeczności żydowskiej w Palestynie i na świecie buzują gorące konflikty. Idea żydowskiej jedności, tak często prezentowana na zewnątrz, w rzeczywistości jest krucha i podzielona przez głębokie różnice religijne, polityczne i strategiczne.
Syjoniści a Ultraortodoksi – Spór o Boską Zgodę
Podczas gdy świeccy i niektórzy religijni syjoniści widzieli w powstaniu państwa akt historycznej sprawiedliwości i narodowego wyzwolenia, część ultraortodoksyjnych Żydów (znanych wówczas jako Agudat Israel lub później Neturei Karta) uważała to za akt świętokradztwa.
Ich stanowisko wywodziło się z tradycyjnej interpretacji judaizmu, według której Żydzi mogą powrócić do Ziemi Izraela jedynie za sprawą przyjścia Mesjasza. Jakiekolwiek ludzkie, świeckie działania w tym kierunku były postrzegane jako sprzeciwienie się woli Boga.
Rabin Józef Chaim Sonnenfeld, jeden z przywódców starej jiszuw (społeczności żydowskiej) w Jerozolimie, wyrażał to stanowisko w sposób jednoznaczny. Mówił do swoich zwolenników:
„Nie możemy wspierać tych, którzy chcą zniszczyć świętość naszego narodu poprzez stworzenie ‘państwa żydowskiego’, które będzie oparte na prawach człowieka, a nie na prawach Tory” [1].
Grupy te często utrzymywały kontakty z władzami brytyjskimi i przywódcami arabskimi, argumentując, że świeccy syjoniści są większym zagrożeniem dla autentycznego judaizmu niż jakakolwiek inna władza [2].
Różne wizje państwa
Ruch syjonistyczny nigdy nie był monolitem. W 1947 roku zaognił się spór między dwoma głównymi obozami:
- Davida Ben-Guriona i jego partii Mapai, którzy opowiadali się za państwem socjaldemokratycznym, silnym i zdolnym do przyjęcia masowej imigracji.·
- Menachema Begina i jego organizacji Irgun Cwai Leumi, która prowadziła zbrojną walkę z Brytyjczykami i domagała się państwa na całym terytorium Mandatu Palestyny, włączając w to Transjordanię.
Ten konflikt nie był jedynie teoretyczny. 22 czerwca 1947 roku doszło do jego dramatycznej kulminacji – incydentu z okrętem Altalena. Statek załadowany bronią dla Irgunu, przybył do Izraela już po ogłoszeniu niepodległości. Ben-Gurion, widząc w nim zagrożenie dla autorytetu nowego państwa (Israel Defense Forces – IDF), nakazał jego ostrzał i zatopienie. Rozkaz ten omal nie doprowadził do wojny domowej między Żydami. Ben-Gurion uzasadniał później tę decyzję w sposób bezprecedensowy:
„Przeklęty niech będzie ten, kto podniesie rękę na jedność Izraela! Błogosławiony niech będzie ten, kto wbija nóż w statek buntowników!” [3].
Religijni Syjoniści – Pomost między światami
Mizrachi, ruch religijnych syjonistów, starał się pogodzić te dwa światy. Dla nich powstanie państwa żydowskiego nie było bluźnierstwem, ale „początkiem odrodzenia mesjańskiego” (hebr. Atchalta De’Geulah). Rabin Abraham Izaak Kook (ojciec tego nurtu) nauczał, że świeccy syjoniści, często nieświadomie, wykonują świętą pracę, przygotowując materialną podstawę dla przyszłego mesjańskiego królestwa [4]. Jego syn, Rabin Cwi Jehuda Kook, stał się później duchowym patronem ruchu osadniczego na Zachodnim Brzegu.
Rok 1947 w społeczności żydowskiej to nie tylko czas zewnętrznego zagrożenia, ale i wewnętrznej walki o duszę przyszłego państwa. Spory między świeckimi a ultraortodoksami, między umiarkowanymi a radykalnymi syjonistami, między socjalistami a rewizjonistami, kształtowały fundamenty Izraela na długo przed jego oficjalnym powstaniem. „Cień”, o którym mowa, nie był spiskiem tajemniczego „C”, ale realnym, głębokim i trwającym do dziś podziałem ideologicznym.
📚Przypisy i Bibliografia:
- [1] Friedman, Isaiah. The Rise of Israel: A Documentary Record from the Nineteenth Century to 1948. Garland Publishing, 1987. (Cytat za: Porat, Dina. The Biography of Rabbi Yosef Haim Sonnenfeld).
- [2]Ravitzky, Aviezer. Messianism, Zionism, and Jewish Religious Radicalism. University of Chicago Press, 1996. (Książka ta dogłębnie analizuje teologiczne i historyczne źródła sprzeciwu ultraortodoksji wobec syjonizmu).
- [3]Ben-Gurion, David. War Diaries, 1948-1949. Ministry of Defense Publishing, 1982. (Cytat z przemówienia Ben-Guriona w Knesecie dotyczącego sprawy Altaleny).
- [4]Kook, Abraham Isaac. Orot (Lights). Mossad Harav Kook, 1921. (To fundamentalne dzieło rabina Kooka, w którym wykłada swoją filozofię dotyczącą świętości syjonizmu i Ziemi Izraela).
Dodatkowe Źródła:
- Morris, Benny. 1948: A History of the First Arab-Israeli War. Yale University Press, 2008.·
- Segev, Tom. One Palestine, Complete: Jews and Arabs Under the British Mandate. Metropolitan Books, 2000.·
- Shapira, Anita. Israel: A History. Brandeis University Press, 2012.
Z marzeń i snów 
The Introduction of Prophetic mussar rather than Higher Criticism history speculations
This 2nd Parsha of the Book of בראשית, Parshat Noach. The opening two Parshaot serve as an introduction of the Torah which formally begins with the 3rd Parsha – the introduction of Avraham the father of the chosen Cohen people. What do the opening first two Parshaot of בראשית introduce? This fundamentally basic question – it defines these two Parshaot.
Notice that the Torah introduces the Name אלהים rather than the שם השם לשמה. Herein serves as an introduction to the 7th Oral Torah middah רב חסד, which the Talmud interprets to mean as מאי נפקא מינא? The 7th Oral Torah attribute spirit distinguishes – something like as does the קידוש\הבדלה of shabbat the distinction between Av tohor time-oriented commandments from positive commandments. A fundamental מאי נפקא מינא wherein the Talmud discerns that the former Av Torah commandments require “k’vanna (an as yet undefined term which fundamentally requires definition) whereas the latter Torah mitzvot do not require k’vanna/כוונה.
The aggadic mussar story of the Book of בראשית, not at all challenged by the late 19th Century German Higher Criticism. The catastrophic events of the World Wars prompted a reevaluation of Enlightenment ideals, including the objectivity and rationality that underpinned Higher Critical methods. Scholars began to question the biases inherent in historical analysis. Post Shoah no more get out of jail free for Xtianity, with its Nazi rat-lines to prevent the execution of justice upon Nazi war criminals.
Fear of Heaven shapes the reputation of both Man in general and religious institutions in particular. The alliance between Lutheranism and Nazism during the Nazi regime in Germany presents a complex and troubling history which ultimately undermined late 19th Century German Higher Criticism. That both Catholic and Protestant Xtianity aided and assisted the Nazis. Pope Pius XII failed to even protest the Nazi slaughter of Rome’s Jews! Actions speak louder than priests or pastors screaming “Fear God”. The Nazi systematic slaughter of 75% of Western European Jewry while the Xtian church ignored oppression, theft, injustice and genocide permanently destroyed the good name of Xtianity.
Had the church condemned FDR’s decision to embrace Chamberlain’s White Paper and bar European refugees entrance to America perhaps the charge that the Xtian church lacks Fear of Heaven, would not stick to all eternity thereafter. Fear of Heaven, means protecting the Good Name reputation – just that simple. Post Shoah, Hitler and his Nazi SS mafia permanently destroyed the Good Name reputation of all branches of Xtianity; starting with German Protestant ‘Higher Criticism. Higher Criticism, which began to deconstruct traditional interpretations tied to authoritarian and nationalistic ideologies.
Perhaps the Talmud did not clarify crystal clear when Goyim abandoned all together the Brit faith and ipso facto worshipped other Gods. The בראשית aggadic mussar story therefore opens with אלהים כלל rather than the שם השם לשמה פרט. Why did HaShem accept the korban of young Hev’el and reject the Cohen First-born son Cain’s korban? The Torah revelation validate both types of korbanot! The Torah contains the רמז word ברית אש\בראשית. Just as the dispute between the two sons of Adam equally reflected in the רמז word ב’ ראשית. Rabbi Yechuda Ha’Nasi interprets the language of kre’a shma בכל לבבך\כם based upon the Torah precedent: ב’ ראשית, two opposing Yatzirot struggle within the heart like as did Esau and Yaacov wrestled within the womb of Rivka.
Therefore, when exactly did the Goyim reject the ברית אש\בראשית? Concerning the two korbanot dedicated by the two opposing sons of Adam, Hevel’s korban accepted because his k’vanna dedicated the korban through the Torah oath (שם ומלכות) in the Name of the Creation oath brit. Cain’s korban rejected because his korban lacked k’vanna. Hence the distinction between Av tohor time-oriented commandments which require k’vanna from positive תולדות commandments which do not require k’vanna. Do the תולדות follow the Avot? This defining מאי נפקא מינא detail both mesechtot Shabbat and Baba Kama ask – this very question! Clearly the distinction in the case of the two opposing “Yatzirot” of Adam: Doing mitzvot stam does not follow doing mitzvot with the k’vanna of “oath brit”.
ולשת גם הוא ילד בן ויקרא את שמו אנוש אז הוחל לקרא בשם השם.
Following the murder of Hevel, Chava the wife of Adam gave birth to a third son. This third son, who did he follow? The masoret of murdered Hevel or the masoret of Cain? Touching Enosh, the Tanna Targum Onkelos writes: בכן ביומוהי חלו בני אנשא מלצלאה בשמא דהשם. Rashi, an early major Reshon, interprets – אז הוחל. לשון חולין, לקרת את שמות האדם ואת שמות העצבים בשמו של הקדוש ברוך רבים. הוא, לעשותן אלילים ולקרותן אלהות
Recall that the HaShem permitted Adam to call the created animals names in the last p’suk prior to the third aliya to the Torah. But the first born cohen son of שת, the son born after Cain murder Hevel. The Targum employs the verb מלצלאה בשמא דהשם. They prayed to HaShem. Whereas the Rashi explanation the 2nd generation אנוש, comparable to Chava’s: ותאמר האשה אל הנחש מפרי עץ הגן נאכל ומפרי העץ אשר בתוך הגן אמר אלהים לא תאכלו ממנו ולא תגעו בן פן תמתון. Chava added on to the original commandment as did the 2nd generation of Adam, Enosh, who started naming the stars with Divine Names. Just as the snake deceived Chava so to later down stream generations did a ירידות הדורות domino effect and stared worshipping other אלהים. This action of avoda zarah created Man created Gods in the image of Man.
Mesechta Sanhedrin asks the famous question: What caused the Flood disaster in the days of Noach? Answer ברית אש, the fire of the brit sworn oaths (שם ומלכות); the generation of Noach made false oaths! A Torah oath has the power to create through tohor time-oriented Av Torah commandments מלאכים; a Torah oath fundamentally requires שם ומלכות. But only Av tumah avoda zarah assumes that man can create Gods by means of swearing a Torah oath. This tumah yatzir/Yatzir Ha’Raw within the heart literally reads בראשית ברא אלהים. Attempts to create Gods יש מאין profanes ברית אש\בראשית. Herein the מאי נפקא מינא which distinguishes tohor middot from tumah middot; the Divine service of the chosen Cohen people forever separates Shabbat from Chol, זמן גרמא מצוות מן תולדות מצוות.
Its the discernment of fine distinctions which separates like from like which defines the concept of “understanding”. Upon this יסוד breathes the Divine Spirit רב חסד. This middah discerns time-oriented commandments which require k’vanna from תולדות commandments which do not require k’vanna. HaShem accepted the korban of 2nd born Hevel because he dedicated the korban לשם ברית. HaShem rejected the korban of Adam’s first born son Cain, because he dedicated his korban – as a reactionary barbeque unto Heaven. A fundamental מאי נפקא מינא.
PolubieniePolubione przez 2 ludzi
Cześć mosckerr😊
Dziękuję za Twój bardzo wnikliwy i głęboki komentarz! Przepraszam, że dopiero teraz go zauważyłam – jakoś umknął mi w gąszczu powiadomień.😊 Fascynujące, jak rozwinąłeś temat różnicy między k’vanną w przykazaniach Av a תולדות, oraz jak odnosisz to do opowieści o Kainie, Hevelu i Enoszu. Twoje spojrzenie na מאי נפקא מינא i odniesienia do Talmudu oraz Rasziego dają dużo do myślenia.
Szczególnie ciekawi mnie, jak widzisz praktyczne zastosowanie tych rozróżnień w dzisiejszym kontekście – jak współczesne pokolenia mogą odnaleźć równowagę między tohor a tumah w codziennym życiu? Chętnie poznam Twoje przemyślenia!
Jeszcze raz dzięki za tak wartościowy wkład i czekam na dalszą dyskusję!
Pozdrawiam😊
PolubieniePolubienie
Pozdrawiam😊
Shalom to czasownik, który opiera się na fundamencie zaufania. Pokój to po prostu rzeczownik, nazwa/etykieta. Czasowy nakaz tohor dotyczący Szabatu stanowi podstawę wizji Tory o nakazach Av związanych z czasem. Porządek 5 Ksiąg Tory – בראשית – wprowadza nie tylko „dosłownie” Avot: Awraham, Icchak i Jakub, ale ta księga יסוד Tory wprowadza dohor nakazy związane z czasem. Historia stworzenia wprowadza pojęcie czasu: pierwszy dzień, drugi dzień itd. Pierwsze słowo בראשית יש ברית אש, ראש בית, ב’ ראשית – te słowa w słowach בראשית znane są jako רמז.
Rabini dziedziczyli Ustną Torę masoret/tradycję od P’rushim, których Rzymianie określali grecką nazwą Faryzeuszy, jak wyrażono w Protocolach Mędrców Syjonu, fałszerstwie Nowego Testamentu. Przed żydowskim buntem, który zakończył się zniszczeniem ohydy Świątyni Heroda, społeczeństwo judejskie podzieliło się na spolaryzowane sekty. Rabini Akiva i Ishmael nauczyli Ustnej Tory kabały przekazanej od P’rushim, znanej jako logika פרדס.
Czteroetapowa logika indukcyjna dynamicznego rozumowania. Prastarsi greccy filozofowie w przeciwieństwie do tego opracowali znacznie prostszą statyczną logikę dedukcyjną w trzy części, znaną jako sylogizm. Rozumowanie indukcyjne w porównaniu do dedukcyjnego — różnica między kalkulacją zmiennych dynamicznych a sztywną algebrą. Świece Chanuki przypominają wojnę domową, w której P’rushim dążyli do nie zapomnienia Ustnej Tory, podczas gdy Tzeddukim/Saducjusze w Grecji sprzyjali przekształceniu Jerozolimy w greckie polis/miasto-państwo, oraz zastąpieniu uproszczonej greckiej logiki dedukcyjnej logiką indukcyjną Ustnej Tory.
Kolejne trzy Księgi Tory: שמות, ויקרא, במדבר wprowadzają precedence תולדות; które nie wymagają profetycznego mussar jako ich כוונה w przeciwieństwie do nakazów czasowych wprowadzonych w Księdze בראשית, które absolutnie wymagają profetycznego mussar jako ich דבר שבלב כוńa. Tutaj rozdziela się Sefer Ha’Mitzvot Rambama w porównaniu do Księgi nakazów B’HaG. Rambam uporządkował nakazy Tory na podstawie dosłownego ograniczenia nakazów zawartych w Torze. B’HaG z kolei uważa, że wszystkie halachot w Talmudzie mają możliwość podniesienia tych rabinicznych nakazów do nakazów Tory opartej na czasie przez profetyczne mussar.
B’HaG nauczył się Talmudu, a także T’NaCH, jako systemu prawa powszechnego. Ten ostatni wykorzystuje בניני אבות/precedense do nauki profetycznego mussar. Talmud dzieli się na dwa przeciwstawne wątki, podobnie jak tkacki krosno. Aggadah vs Halacha. Aggadah wykonuje drosh, aby nauczyć się profetycznego mussar T’NaCH na podstawie interpretacji języka fragmentu T’NaCH, porównując go do podobnego precedensu profetycznego mussar — coś w rodzaju dwóch celowników karabinu pozwala osobie strzelać z dokładnością na odległość.
Tora w kontekście nowoczesnego świata: Czy Żydzi mogą na nowo ustanowić Pisaną Torę jako Konstytucję naszej Republiki 12 Plemion? Ta Konstytucja daje mandat do lateralnego sądownictwa Sanhedrynu, aby definiować wiarę w Torę przez צדק צדק תרדוף – Sprawiedliwość, sprawiedliwość będziesz ścigać. Ta wizja wiary radykalnie różni się od Baala do JeZeusa do Allaha
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Howdy from Israel
PolubieniePolubione przez 2 ludzi
Cześć mosckerr😊
Dziękuję za Twój niezwykle inspirujący komentarz!
Jako katoliczka, która poszukuje prawdy, bardzo doceniam Twoje głębokie spojrzenie na Torę i jej nauki. Szczególnie zaciekawiło mnie, jak wyjaśniasz „shalom” jako coś więcej niż tylko pokój – to piękne, że mówisz o zaufaniu jako fundamencie. Twoja interpretacja Księgi Bereszit i różnicy między przykazaniami czasowymi a innymi, jak w historii Kaina i Hevela, dała mi sporo do myślenia.
Fascynujące jest też Twoje odniesienie do Chanuki i walki o zachowanie tradycji żydowskiej – to pokazuje, jak ważne jest trzymanie się swoich wartości. Twoje pytanie o Torę jako „konstytucję” dla społeczeństwa brzmi bardzo intrygująco! Jak myślisz, czy takie idee mogłyby inspirować także ludzi spoza tradycji żydowskiej, jak ja, w poszukiwaniu sprawiedliwości i głębszego sensu w dzisiejszym świecie?
Czekam na Twoje dalsze przemyślenia – Twoje komentarze to dla mnie świetną okazją do nauki i refleksji!
Pozdrawiam serdecznie,
Magiczna Lu
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Orzeł i Szabla
„Liga Półksiężyca” dąży do zniszczenia powstającej „Republiki Górskiej”. „Republika Przymierza” interweniuje, aby zapobiec zagładzie etnicznej i przerysować mapę regionu. Liga Półksiężyca przekracza granicę Republiki Górskiej, zakładając, że w ciągu kilku dni lub najwyżej dwóch tygodni zdoła podbić ten bezbronny lud. Jej armie inwazyjne wysyłają milion żołnierzy, w tym drony, pancerne kolumny i blokady morskie — coś na wzór rosyjskiego ataku na Ukrainę.
Dyktator „Ligi Półksiężyca”, człowiek próżny, otacza się potulnymi, bojaźliwymi pochlebcami. Ci lizusy, podobni do fałszywych proroków, przepowiadają chwalebną, krótką wojnę. Uzasadniają inwazję jako zwykłą „operację bezpieczeństwa”, mającą zdławić kurdyjskie, aroganckie ambicje osiągnięcia narodowej niepodległości. Liga Półksiężyca w tym sensie przypomina komunistyczne Chiny kontynentalne wobec wyspy Tajwan.
Najwyższy Przywódca zapewnia, że ten krótki konflikt ludzie będą wspominać jak czerwcową sześciodniową wojnę 1967 roku lub dwunastodniową wojnę Izraela przeciwko Iranowi. Wielki Przywódca Ligi Półksiężyca gwarantuje, że Republika Przymierza nie zainterweniuje w tę „malutką wojnę”, ze względu na jej błyskawiczny charakter. Niestety, Wielki Przywódca nie wziął pod uwagę tajnych służb wywiadowczych Republiki Przymierza, znanych jako Poosang.
Wielki Przywódca Ligi Półksiężyca, rozpieszczony w swoim pałacu z marmuru i luster, postrzegał siebie jako geniusza — większego niż Saddam Husajn! Radował się i świętował oczekiwane „Dobre Wieści” o całkowitej kapitulacji Republiki Górskiej. Jego propagandowe media ogłaszały spektakularne zwycięstwa i głębokie postępy w serce kraju. Niestety, z powodu „okropności wojny” jego satelity szpiegowskie nagle oślepły. Czołowe oddziały włóczni ucichły — z powodu obowiązującego „milczenia operacyjnego”.
Ta cisza na „Całym Froncie Zachodnim” ukrywała działania Poosang, którzy starli się z siłami Ligi Półksiężyca, zanim ich alianckie czołgi przekroczyły granicę Republiki Górskiej. Wielki Przywódca przeklinał te przeklęte góry za „blackout” i radiową ciszę.
Od lat szpiedzy Poosang spali w żyłach i tętnicach, którymi płynęła krew w sercu Ligi Półksiężyca. Słuchając szyn kolejowych, Poosang uruchomił „Protokoły Echo”, które skutecznie przejęły kontrolę nad sprzętem sterującym wszystkimi dronami i komputerami wojskowymi. Każde zaszyfrowane urządzenie terenowe, każdy zegarek generała, każdy tablet sztabowca — Poosang złamał wszystkie kody, niczym maszynę Enigma nazistów.
W dwudziestu sześciu centrach dowodzenia jednoczesne eksplozje uciszyły Sztab Generalny Ligi. Admiralicja na pokładzie okrętu flagowego Jastrząb Wiernych zniknęła w białym błysku, który wzniósł się nad morzem jak świt. Na lotniskach piloci nie dotarli do kokpitów; w bunkrach same systemy awaryjne stały się katami. Poosang nazwał to Operacją Upadek Zwierciadeł. Nie oddano żadnego strzału, nie widziano żadnego żołnierza — tylko odbicie pychy pożarte przez własne obwody.
W pałacu osobista konsola Wielkiego Przywódcy — urządzenie wykonane przez jego najbardziej zaufanych inżynierów — nagle wyświetliła komunikat, napisany nienagannym pismem Półksiężyca:
„Przymierze pamięta góry. Przymierze czuwa.”
Zanim strażnicy zareagowali, przez salę przeszedł delikatny impuls — jak westchnienie tysiąca niewidzialnych skrzydeł. Lustra wokół pękły. Tron Półksiężyca zamilkł.
O świcie stolica Ligi straciła głos. Brak rozkazów, brak dowodzenia. Tylko chaos — i brzęczenie niewidzialnych dronów unoszących się wysoko nad minaretami miasta, znaczących cele światłem sądu. Wojna, która miała trwać dwa tygodnie, skończyła się po dwóch dniach. Równowaga sił w tym kluczowym regionie świata uległa trwałemu przesunięciu — jak po potężnym trzęsieniu ziemi.
Republika Przymierza, podobnie jak w wojnach sześciodniowej i dwunastodniowej, osiągnęła całkowitą dominację w powietrzu nad niegdyś groźnym dyktatorem. Jej słynne czołgi MacBauch przetoczyły się przez ziemie pogrążone w chaosie i anarchii, które zapanowały po ucieczce tyrana do kraju futrzastych, pijących wódkę prostaków. Tam dyktator pocieszał się na wygnaniu snem o idealnej, socjalistycznej republice absolutnej dyktatury.
Zanim „Międzynarodowy Rząd Światowy” zdołał zainterweniować, armia Republiki Przymierza po raz trzeci zdobyła „Nowy Rzym” — uwielbiony niegdyś przez cesarza Karakallę w III wieku — obecnie rytualnie przemianowany i obmyty na Kurdystan. Kurdowie radowali się, wreszcie osiągnąwszy narodową niepodległość, paląc Megale Ekklesia do fundamentów i wrzucając jej kamienie do morza jako przeklęte relikty pogańskiego bałwochwalstwa.
Później, po dniu absolutnej radości, nadeszła ciężka praca budowy stabilnego państwa. Zwycięzcy wojny totalnej narzucili rozwiązanie dwupaństwowe, podobne do tego, które alianci zastosowali wobec Niemiec i Berlina po II wojnie światowej. Ludność Ligi Półksiężyca została wysiedlona z terenów Republiki Górskiej. Oba narody dokonały masowej wymiany ludności, podobnej do tej między Indiami a Pakistanem czy wysiedleniami Niemców z Prus, Polski i Rosji.
Niebo nad Półksiężycem było czyste — nie z powodu pogody, lecz z powodu podboju.
Flota powietrzna Republiki Przymierza, niezrównana od czasów dawnych wojen, przemknęła po niebiosach niczym sześcioskrzydłe serafiny z wizji Izajasza. Pozostałe samoloty Ligi nigdy nie wzbiły się w powietrze; ich hangary stały się płynnymi grobowcami pod precyzyjnym światłem.
Na dole dywizje MacBauch posuwały się naprzód — stalowe lewiatany prowadzone przez milczących operatorów, którzy czytali wojnę jak Pismo. Dyktator, niegdyś pan Ligi Półksiężyca, uciekł na wschód, do krainy pijących wódkę marzycieli, szukając schronienia wśród tych, którzy tyranię nazywali „idealną republiką”. Na wygnaniu wciąż przemawiał do duchów, ogłaszając się przywódcą narodu, który już nie istniał.
Kiedy „Międzynarodowy Rząd Światowy” zebrał się na nadzwyczajną sesję, wojna była już historią — Consummatum est. Dawne cesarskie miasto, odbudowywane i przemianowywane dziesiątki razy przez kolejnych zdobywców, tym razem zostało zdobyte ostatecznie. Nadano mu nowe, przymierne imię: Kurdystan — „Republika Gór spełniona.”
Obywatele wyszli na ulice nie jako poddani, lecz jako wolni ludzie. Obalili pomniki teologii i imperium. Wielki Kościół Megale Ekklesia, symbol wieków dominacji, został rozebrany kamień po kamieniu, a jego marmur wrzucono do morza — rytualne oczyszczenie z bałwochwalstwa i imperium.
Republika Przymierza, świadoma że chaos następuje po wyzwoleniu, narzuciła porządek z żelazną cierpliwością. Nową granicę wytyczono nie piórem „międzynarodowego prawa”, lecz jako łup wojenny. Po raz pierwszy od tysiąca lat góry znów przemówiły własnym językiem. A choć świat potępiał metody Przymierza, patrzył też z podziwem — bo nikt nie mógł zaprzeczyć, że historia znów ugięła się przed wolą Republiki Przymierza.
Wzdłuż autostrad karawany ruszały w przeciwnych kierunkach. Osadnicy Półksiężyca opuszczali swe miasta, eskortowani przez żołnierzy Przymierza, którzy nie okazywali ani okrucieństwa, ani współczucia. Z północnych dolin wracały przesiedlone plemiona, śpiewając dawne pieśni, niesłyszane od stuleci. Dwie kolumny mijały się w milczeniu, niczym przypływy posłuszne ukrytemu księżycowi. Na targowiskach Kurdystanu pojawiły się nowe alfabety. Dzieci recytowały je jak odkrycie światła.
Nocą starcy zbierali się na dachach wokół ognisk i opowiadali historie, których Liga zakazała, nazywając wioski ich prawdziwymi, pradawnymi imionami. Gwiazdy nad górami wydawały się ostrzejsze, jakby niebo czekało na powrót tej mowy. A jednak pod pieśniami i odbudową trwała cisza — milczenie ludzi uczących się ufać wolności po pokoleniach rozkazów. Każdy świt niósł zapach obietnicy i pamięci. Góry odzyskały głos, lecz świat wciąż słuchał — zastanawiając się, czy ten głos stanie się pieśnią, czy burzą.
Trybunał Narodów zwołuje posiedzenia, oskarżając Przymierze o „zbrodnie wojenne” i „przesiedlenia ludności”. Ambasadorzy Przymierza muszą bronić swoich czynów przed obłudnym gremium, które z rytualnym refrenem raz po raz ignoruje Shoah — podstawę, dla której powołano ten niegodny „Trybunał Narodów”.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Cześć mosckerr😊
Dzięki za tę fascynującą, proroczą opowieść! Czytam ją jak metaforę biblijnej walki dobra ze złem .
Izrael jako strażnik przymierza, chroniący Kurdów przed tyranią. Poruszyło mnie, jak opisujesz „Upadek Zwierciadeł” (ta cyber-mądrość Mossadu!) i oczyszczenie z bałwochwalstwa. To przypomina mi, jak w Ewangelii Jezus obala bałwanów pychy.
Twoja wizja Kurdystanu jako wolnych gór brzmi nadzieją – ale co z pokojem po wojnie? Jak „Republika Przymierza” mogłaby budować mosty z innymi narodami, np. w duchu dialogu międzyreligijnego? Chętnie poznam Twoje myśli!
Pozdrawiam🙂
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Życie albo Śmierć … Wybierz Życie
Argumentowałem, że Księga בראשית wprowadza nie tylko Avot, ale przede wszystkim Av tohor time-oriented commandments (czasowo-zorientowane przykazania Av), stanowiące משל\נמשל (parabola/analogia) logiczną dychotomię. Księgi שמות, ויקרא, ובמדבר wprowadzają תולדות קום ועשה ושב ולא תעשה מצוות שלא צריך כוונה (historie przykazania czyn i powstrzymanie, przykazania nie wymagające intencji). Natomiast piąta, zamykająca Księga Tory, wprowadza nazwę משנה תורה w sensie Common Law. Faktycznie, Rabbi Yechuda HaNasi nazwał swoją Mishna na podstawie drugiej nazwy Księgi D’varim – Mishna Torah.
„Av” Mishna z ברכות wprowadza ק”ש jako tefillah דאורייתא (modlitwa z Tory jako przykazanie czasowe), znaną jako akceptacja jarzma Królestwa Niebieskiego. Zatem osoba, która nie uznaje przykazania czasowego, nie przyjmuje jarzma Królestwa Niebieskiego poprzez mitzvę tefillah. Rabbi Yechuda tworzy swoją Mishna w duchu Common Law, stojąc na precedensach. Sama nazwa Mishna odnosi się do precedensu D’varim – Mishna Torah. Mishna Rabbi Yechudy stanowi zapis orzeczeń sądowych Sanhedrynu.
Przekleństwo Tory g’lut (wygnanie), sprawia, że Żydzi tracą mądrość, jak przestrzegać Tory – w szczególności Av tohor time-oriented commandments-לשמה. To najważniejsze przykazanie zostało całkowicie zignorowane przez Rambam’a w Sefer Ha’Mitzvot. Rambam uporządkował przykazania Tory, ograniczając się wyłącznie do języka Tory. B’HaG, ostatni Gaon pokolenia, odrzucił tę błędną przesłankę, którą Rambam, opierając się na greckiej logice dedukcyjnej, arogancją uznał za oczywisty warunek odróżniający דאורייתא כנגד דרבנן מצוות (przykazania Tory vs. przykazania rabiniczne).
RambaN, w dziele מלחמת השם, ostro, wręcz gorzko, krytykował Baal HaMaor, który sprzeciwiał się skostniałej formie Talmudu zamienionego w skodyfikowany kodeks halachy rytualnej. Baal HaMaor rozumiał, że zarówno Talmud, jak i T’NaCH, to משנה תורה/Common law legal systems. Sztywne kodeksy rytualnego prawa religijnego zmieniały sądowe Common Law w rytualne praktyki religijne.
Konwersja halachy talmudycznej w kodeks prawny, jak uczynił Rif i później po Rambamie – Rosh, bezpośrednio zagroziła badaniu T’NaCH/Talmud – משנה תורה/Common Law legal jurisprudence, które oceniałoby według wagi sprawiedliwość odszkodowania wyrządzonego przez jednego Żyda drugiemu. Baal HaMaor słusznie dostrzegł to zagrożenie dziedziczne. RambaN nie zdołał uchwycić przepaści avoda zara, oddzielającej duchy tohor od duchów tumah w dwóch sprzecznych Yatzirot serca – niczym משל walki Jaakowa z Esau w łonie Rivki.
Rabbi Yechuda HaNasi interpretował k’vanna tefillah דאורייתא (intencja modlitwy z Tory) tak, jak wyraża ją język Tory pisanej w קריא שמע. Rambam w swoim 5. przykazaniu pozytywnym uznał tefillah za mitzva דאורייתא, podobnie jak B’HaG w swoim kodeksie הלכות גדולות. Rambam szydził z opinii B’HaG, który uznawał przykazania talmudyczne דרבנן za דאורייתא. Mimo to, Rambam, podobnie jak B’HaG, stwierdził w Sefer Ha’Mitzvot, że tefillah jest przykazaniem Tory. RambaN krytykował Rambama, dowodząc, że język „tefillah” odnosi się do Shemone Esrei, a ta modlitwa, jak Słońce na bezchmurnym niebie, jest przykazaniem דרבנן.
Zarówno Rambam, jak i RambaN nie dostrzegli otwierającej Av Mishna z ברכות, rozpoczynającej się od קריא שמע ערבית w przeciwieństwie do ק”ש שחרית. Co definiuje k’vanna akceptacji jarzma Królestwa Niebieskiego?
Kre’a Shma – modlitwa z Tory. Gemara w ברכות debatuje, czy błogosławieństwa otaczające ק”ש, wyrażające przykazanie Tory, przypominające wyzwolenie z niewoli egipskiej, czy samo ק”ש – stanowią właściwą mitzvę Tory: akceptację jarzma Królestwa Niebieskiego jako tohor time-oriented commandment. Język Gemary zakłada, że pokolenia następne rozumieją, iż debata dotyczy mitzva דאורייתא vs. דרבנן w kontekście samej tefillah, zestawionej z kre’a shma vs. Shemone Esrei w porównaniu z kre’a shma vs. błogosławieństwami otaczającymi kre’a shma.
Gemara nigdy nie stwierdziła jednoznacznie, że debata dotyczy wyłącznie wartości błogosławieństw otaczających ק”ש lub samej mitzwy ק”ש – przykazania akceptacji jarzma Królestwa Niebieskiego, definiującego istotę Av tohor time-oriented commandment, pozwalającego przekazywać dziedzictwo Kohena z pokolenia na pokolenie wyłącznie poprzez przykazania czasowe. Tylko to przykazanie Av Tory ciągle tworzy יש מאין תמיד מעשה בראשית (stwórz z niczego) wybrany naród Kohenów.
Ta subtelna różnica מאי נפקא מינא\רב חסד wymaga precyzyjnego rozróżnienia, a język Gemary wymaga od wszystkich pokoleń wnioskowania logicznego (דיוק/inference of reasoning). W debacie Gemary o błogosławieństwach vs. rzeczywiste ק”ש nigdy nie wspomniano – ani przykazania czasowe wymagające prorockiego mussar jako כוונה, ani tefillah jako דאורייתא או דרבנן, które definiują istotę debaty Gemary w ברכות. Ta fundamentalna różnica מאי נפקא מינא רב חסד middah oddziela Av tohor time-oriented commandments od תולדות positive i negative commandments (księgi שמות, ויקרא, ובמדבר).
Rambam w swoim prawie halachicznym przetłumaczył Aramejski na Hebrajski. Był jedynie glorifikowanym tłumaczem. Czy jego działalność przypomina תרגום אונקלוס (tłumaczenie Tory na aramejski), wynikającą z potrzeby, że Żydzi mówili aramejskim imperium Asyryjskiego? Czy Rambam wypacza פרדס קבלה (indukcyjne rozumowanie) w grecko-rzymską logikę dedukcyjną opartą na prawie stanowionym? Ta ostatnia możliwość to właśnie מאי נפקא מינא רב חסד, oddzielająca usługę תרגום אונקלוס od Av tumah avoda zarah Rambama. To tohor midda oddziela tohor Yatzir HaTov od tumah Yatzir HaRaw w sercu. ב’ ראשית stanowi precedens Tory dla tej opinii.
Nie jest to proste. Zarówno Rambam, jak i RambaN pozwolili, by Yatzir HaRaw dominował. Nie dokonali wymaganego logicznego דיוק i nie dostrzegli, że debata Gemary o „wartości” błogosławieństw otaczających ק”ש w porównaniu z językiem samego ק”ש dotyczyła zarówno Av tohor time-oriented commandments, jak i תולדות positive commandments bez k’vanna. To, co definiuje mitzva tefillah דאורייתא כנגד דרבנן, odnosi się także do błogosławieństw otaczających ק”ש.
Gemara jawnie stwierdza, że błogosławieństwa otaczające ק”ש są rabiniczne. Jednak nie wyklucza, że te błogosławieństwa kwalifikują się również jako tohor time-oriented Av commandments z Tory. Fundamentalna różnica מאי נפקא מינא דיוק, którą po wojnie domowej Rambama rabini zaniedbali, pokazuje, że nie studiowano Talmudu jako systemu Common Law sądownictwa, lecz wypaczono studiowanie Talmudu, szukając wyłącznie decyzji Reshonim w języku Gemary. Fundamentalny błąd Av tumah avoda zarah!
Rav Ashi i Ravina zamknęli Talmud, czyniąc go wraz z Mishna, T’NaCH i Siddur Primary Sources dla wszystkich pokoleń wybranych Kohenów. W tysiącleciu od debaty Rambam vs. RambaN nad 5. przykazaniem pozytywnym tefillah, żadne pokolenie nie skorygowało błędów Reshonim, uzależnionych od greckiej logiki syllogistycznej. Żydzi Reshonim sami zgasili światła Chanuki i zapomnieli Oral Torah!
Codzienne czytanie ברכת המזון przez współczesnych „ortodoksyjnych” Żydów to rytualne powtarzanie pustych słów, które nie oddychają Yatzir HaTov prorockim mussar jako k’vanna. Drukowane słowa jedynie opowiadają historię, kiedy Tzeddukim i ערב רב Amalek zapomnieli Oral Torah. Czytanie słów zmienia Av tohor time-oriented commandment w תולדות קום ועשה מצוה.
K’vanna wymaga szarej materii do przypominania Tory – Boskie imię אל עליון błaga: pamiętaj naganienie Złotego Cielca; pozwól przekazywać dziedzictwo Tory przyszłym pokoleniom w linii wybranego nasienia Kohenów Awrama. Syn Mosze Rabbeinu czcił avoda zarah, a my pamiętamy, że Av tohor time-oriented mitzvot wymagają k’vanna, a nie prostego czytania lub czczenia słów.
Muzułmański Koran drwi z naszego wygnania jako „People of the Book”, ponieważ Żydzi często noszą katolicki habit na wzór zakonnic, czcząc słowa – jak Żydzi Chasydzi w futrzanych kapeluszach i długich czarnych szatach latem. Niewiele różnią się od Amish XtianSS w drewnianych wozach ciągniętych przez osły.
Współcześni studenci Jesziwy czytają Talmud jak Xtians Biblię w błędnych tłumaczeniach. Common Law uczy przez porównawcze precedensy spraw i reguł, a nie przez tłumaczenie Talmudu na prosty hebrajski jak Rambam w Yad. Cel studiów Gemary: stworzyć משנה תורה zarówno na języku Gemary, jak i stosować precedensy, pozwalające pokoleniom widzieć Talmud z różnych perspektyw Primary Source, co sprawia, że T’NaCH i Talmud błyszczą jak diament.
RambaN surowo krytykował Baal HaMaor w jego rebukcji Rif. RambaN poparł Rif w uproszczeniu dla rozproszonego g’lut Jewry w najciemniejszych dniach średniowiecza, kiedy podróże były prawie niemożliwe z powodu rabunków drogowych i upadku rzymskich dróg. Rozproszone społeczności żydowskie potrzebowały uproszczonej księgi halachicznych obserwacji, aby utrzymać minimum rytualnych zwyczajów i kultury. W tej kwestii RambaN, a nawet Rambam, mieli absolutnie rację.
Kodeks Rambama jest perwersją – ogłosił, że Żydzi w g’lut nie muszą już uczyć się dyscypliny i rygorów Talmudu. Rambam mylił rytualną obserwację religijną z centralnym celem Talmudu. Twórcy Gemary napisali ten tekst jako model na czas, gdy Żydzi odzyskają Homeland i przywrócą Common Law Sanhedrin Federal Courts. Ta różnica dzień/noc, którą Rambam jawnie wypaczył, jest porównywalna do grzechu Chama molestującego nagiego ojca Noacha.
Przeklęty niech będzie Kanaan, sługa sług, niech jego nasienie będzie na wieki. To przekleństwo Tory dotyczy także Rambama, odpowiedzialnego za wojny domowe Żydów po publikacji jego Yad Chazakah w ok. 1185 r. Rabbeinu Tam zmarł przed publikacją tego av tuma avoda zarah. Porównaj przypadek syna Mosze Rabbeinu; nie czcił avoda zarah, myśląc siebie buntownikiem przeciw honorowi Mosze! Rambam uważany przez wielu za kolejnego Mosze Rabbeinu! Ten haniebny błąd ostrzega wszystkich Żydów o konieczności rozwinięcia **מאי נ
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Cześć mosckerr🙂
Dziękuję za kolejny mocny tekst – czytam go jak proroczą przestrogę.
Zgadzam się, że bez prawdziwej k’vanny i świadomego życia tym nauczaniem, wiara staje się często martwym rytuałem, który zatraca swoją moc. To właśnie dlatego dialog, w którym wymieniamy się takimi refleksjami, jest dla mnie tak ważny.
Pytanie z serca:
Czy w Twojej wizji Common Law jest miejsce na łaskę dla tych, którzy zgubili k’vannę?
Bo ja, wierzę, że Bóg może podnieść nawet z martwego rytuału – jeśli tylko ktoś szczerze wróci.
pozdrawiam
Magiczna Lu
PolubieniePolubienie
Pozdrowienia, Magiczna Lu — przyjemnie jest się z Tobą komunikować i dzielić refleksjami.
Zarówno Kościół katolicki, jak i protestancki jednostronnie odrzucają objawienie Tory Ustnej na Chorew. Obie te obce religie zakładają, że Talmud — nazywany Torą Ustną — nie może być autentycznym objawieniem, ponieważ Miszna została po raz pierwszy spisana około roku 210 n.e., a Gemara, która wraz z nią tworzy Talmud (co znaczy „studium”), została ukończona około 450 n.e. Jak więc te znacznie późniejsze teksty mogły istnieć w czasie, gdy tylko Izrael przyjął Torę na Synaju?
Około 150 lat przed rzymskim fałszerstwem znanym jako Nowy Testament, będącym niczym innym jak Protokołami Starszych Syjonizmu w wersji rzymskiej, Żydzi odzyskali niepodległość narodową po raz pierwszy od czasu, gdy utracili ją przed podbojem przez imperium babilońskie — jak zapisano w prorockich księgach Nachu. Po okresie wygnania, Cyrus Wielki (Cyrus II z Persji) nie tylko pozwolił Żydom odbudować Judeę zniszczoną przez Babilon, ale także wielkodusznie odbudował Drugi Przybytek na koszt imperium perskiego. Judea istniała jako swego rodzaju „republika bananowa” pod władzą Persów, aż do czasu, gdy Aleksander Wielki zniszczył to imperium. Po jego śmierci generałowie Aleksandra w Egipcie i Syrii podzielili jego państwo między siebie i innych wodzów.
Chanuka upamiętnia odzyskanie żydowskiej niepodległości narodowej — podobnie jak niepodległość osiągnięta w roku 1948. Chanuka wspomina nie tylko zwycięstwo Jehudy Machabeusza nad grecko-syryjskim królem, lecz również wojnę domową w Judei, w której P’ruszim (greckie tłumaczenie Nowego Testamentu: Faryzeusze) walczyli z domem Aarona, czyli Tzeddukim (greckie tłumaczenie: Saduceusze). P’ruszim reprezentowali nauczycieli Tory Ustnej — masoret, czyli tradycji.
Wojny domowe nękały niepodległe królestwo Judei, które ostatecznie upadło, gdy Rzymianie osadzili Heroda na tronie. Judea znów stała się „republiką bananową” — tym razem pod rzymskim protektoratem. Rabini odziedziczyli Torę Ustną (masoret/tradycję) po P’ruszim. Rabbi Akiwa nauczał Tory Ustnej kabbala znanej jako Pardes — czteroelementowy system rozumowania indukcyjnego. Pardes (פרדס) określa znaczenie 13 middot z Księgi Szemot (Wj 34:6–7). Obie gałęzie chrześcijaństwa do dnia dzisiejszego kategorycznie odrzucają to objawienie Tory Ustnej, którego zwięzłe wyjaśnienie rabbi Jiszmael zawarł w „13 middot” — jak zapisano w traktacie Sanhedrin 64b oraz słynnie wydrukowano w Siddurze, żydowskiej księdze modlitw.
Poświęcenie świateł Chanuki, około 100 lat przed sfałszowaniem Nowego Testamentu, uświęca przysięgę interpretowania Tory Pisanej wyłącznie poprzez logikę Tory Ustnej – Pardes. Siddur zawiera błogosławieństwa po posiłkach, a w czasie Chanuki dodaje się do nich dodatkowe błogosławieństwo, które stwierdza, że Tzeddukim, czyli „Grecy”, starali się sprawić, by Izrael zapomniał Torę. O którą Torę chodzi? O Torę spisaną — czyli Torę Pisemną. Dlatego to błogosławieństwo chanukowe odnosi się właśnie do Tory Ustnej.
Starożytna filozofia grecka, nauczana przez Platona i Arystotelesa, rozwinęła trójczłonowy sylogizm logiki dedukcyjnej. Ten format rozumowania całkowicie różni się od czteroetapowego rozumowania indukcyjnego Pardes. To właśnie ten sposób myślenia Greccy Tzeddukim próbowali wymazać z żydowskiej pamięci. Ci sami zasymilowani Tzeddukim dążyli do „nawrócenia” Jerozolimy, aby upodobnić ją do modelu greckiego polis. W konsekwencji middot, które przeszły przed obliczem Moszego w Szemot 34:6–7, rozumiane są poprzez pryzmat logiki indukcyjnej, tak jak nauczali rabini Akiwa i Jiszmael w swej kabbale.
Talmud można porównać do funkcjonowania krosna tkackiego. Krosno posiada dwa przeciwstawne nici — osnowę i wątek. Talmud również ma dwa przeplatające się wątki: Aggadę i Halachę. Zarówno Tanach, jak i Talmud tworzą wspólnie system prawa precedensowego (common law). Dlatego rabini nazywają Talmud Torą Ustną — ponieważ jego osnowa i wątek splatają prorockie nauki moralne (mussar) z halachicznym rytualizmem. Aggadyczne nauki moralne stanowią kawwanę (intencję), która wynosi każde pozytywne przykazanie lub halachę na poziom Av tohor — przykazania z Tory o charakterze czasowym. W ten sposób nawet halachy rabiniczne przekształcają się w micwot pochodzące z Tory!
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Uśmiechając się szeroko.
Od czasów narodzin Kaina i Abla człowiek nigdy nie zaznał pokoju. Ewa skłamała, kiedy oznajmiła wężowi: „nie dotykaj drzewa”. Shalom to idealny czasownik, który stosuje się w wąsko ograniczonym sensie do zaufanych przyjaciół i rodziny. Lecz nawet tam syn Dawida zgwałcił swoją siostrę!
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Uśmiecham się z Tobą – gorzko, ale szczerze.
Masz rację: shalom to nie stan, to wysiłek.
Nawet w rodzinie – zdrada. Ale może właśnie dlatego potrzebujemy łaski, by wracać do zaufania?
Dzięki za tę puentę.
PolubieniePolubienie
Pozdrowienia :)))
Europejskie „gaslighting”, które domaga się rozwiązania dwupaństwowego – to czysty imperializm. Przypomnijmy sobie wojnę z 1956 roku, kiedy Anglia i Francja próbowały odebrać Egiptowi Nassera Kanał Sueski, który właśnie został znacjonalizowany. Stalin ze Związku Radzieckiego i Eisenhower ze Stanów Zjednoczonych poinformowali te dwie dawne potęgi, że takie wybryki są całkowicie nie do przyjęcia. Francja przegrała II wojnę światową, a mimo to zasiada jako stały członek Rady Bezpieczeństwa ONZ? To tak, jakby pozwolić bolszewickiej Rosji otrzymać reparacje wojenne od Niemiec w wysokości tej, którą Anglia i Francja jednostronnie narzuciły Republice Weimarskiej.
Jedynym absurdem, który dorównuje nielogicznej arogancji imperializmu, jest rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 3379: „Syjonizm to rasizm” połączona z propagandowym sloganem „Ziemia za pokój”. Deklaracja Balfoura z 1917 roku, która faktycznie definiuje znaczenie politycznego syjonizmu Herzla i została z entuzjazmem przyjęta przez Ligę Narodów w 1922 roku w mandacie palestyńskim przyznanym powojennej Brytanii — Liga jedynie przyklepała rozbiór imperium osmańskiego przez zwycięzców I wojny światowej, znanego na Zachodzie jako „chory człowiek Europy”.
Sto lat przed wybuchem I wojny światowej imperium osmańskie było całkowicie bankrutem. Osmanowie nie mogli sobie pozwolić nawet na opłacenie własnych kartografów, więc wynajmowali europejskie firmy, by tworzyły ich mapy. Ci kartografowie nie określali „Wielkiej Syrii” jako prowincji imperium osmańskiego. Zamiast tego jednostronnie oddzielali Syrię i Liban (przyznane Francji po I wojnie światowej) od „Palestyny”.
Arabowie po dziś dzień nie potrafią wymówić litery „P” w słowie „Palestine”! Mówią „Filastin”. A jednak ich propaganda twierdzi, że „Filastin” istniała przed Żydami! Gdy byłem chłopcem, zapytałem matkę, jak to w ogóle ma sens? Odpowiedziała: „Nigdy nie pozwól, by fakt zniszczył dobrą opowieść.” Później Jaser Arafat ogłosił, że naród palestyński pochodzi od Filistynów! Tych wymarłych „ludzi morza”, którzy pierwotnie najechali Gazę z wysp greckich. Według pokrętnej retoryki propagandowej Arafata Arabowie pochodzą więc z Europy, a nie z Arabii!
Arabowie uczą się kłamać – prosto z mlekiem matki. Europa i ONZ przyjmują te kłamstwa, ponieważ służą one ich wrogim politycznym celom. UNWRA współuczestniczyła w masakrze dokonanej 7 października 2023 roku przez Hamas i Islamski Dżihad, a mimo to ONZ oskarża Izrael o ludobójstwo – wraz z Trybunałem Karnym w Hadze! Izrael nigdy nie podpisał Traktatu Rzymskiego. W rzeczywistości powojenne hasło „Nigdy więcej” oznaczało dla żydowskich ocalałych z Zagłady, którzy byli świadkami brutalnego zniszczenia 75% zachodnioeuropejskiego żydostwa w mniej niż 3 lata, że Europa „nigdy więcej” nie będzie sądzić narodu żydowskiego.
Po ostatniej deklaracji niepodległości Palestyny – popartej przez Anglię, Francję, Australię i Kanadę – Izrael wysłał do tych zachodnich „sojuszników” dwusłowną notę dyplomatyczną: GAME OVER. Izrael nie jest terytorium protektoratu ONZ. W 1948 roku, wraz z ogłoszeniem niepodległości Izraela, mandat palestyński przyznany Brytanii w 1922 roku przez Ligę Narodów przestał istnieć. Ale lepka retoryka europejskiej propagandy płynie dalej. W 1923 roku Wielka Brytania oddzieliła ziemie Transjordanii od terytoriów mandatu palestyńskiego na rzece Jordan. To ta sama rzeka, o której antyizraelscy protestujący na uniwersyteckich kampusach krzyczą: „Od rzeki do morza, Palestyna będzie wolna.”
W Karcie PLO z 1964 roku Arafat wybrał nazwę „Palestyna” z grobu z 1948 roku, kiedy Ben Gurion nazwał nowe państwo Izrael, a nie Palestyna. Ciekawostką jest, że Palestyńska Organizacja Wyzwolenia Arafata nie uznawała jordańskiego „Zachodniego Brzegu” (ONZ potępiła w 1950 roku aneksję Samarii przez Jordanię jako nielegalną) ani egipskiej Gazy za „terytoria okupowane”.
A jednak trzy lata później wybuchła wojna sześciodniowa. Przed wojną neutralne Anglia i Francja (Nasser przysięgał, że Arabowie dokończą hitlerowską Zagładę Żydów), a Izrael kopał masowe groby, spodziewając się masowej rzezi Żydów. Po wojnie to właśnie one napisały rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242. Lyndon B. Johnson był wówczas uwiązany w Wietnamie. 242 była jedynie sugestią w ramach rozdziału VI, a mimo to machina propagandowa ONZ udaje, że to dyktat rozdziału VII – porównywalny z ultimatum rozdziału VII wydanym wobec Korei Północnej po jej inwazji na Południe w 1950 roku.
Całkowite fałszowanie historii tej rezolucji ignoruje fakt, że alianci po II wojnie światowej rozebrali Prusy (serce drugiego cesarstwa niemieckiego) i jednostronnie przyznali te kluczowe niemieckie ziemie zarówno Rosji, jak i Polsce! 242 wprowadza hasła „Ziemia za pokój” i „Rozwiązanie dwupaństwowe”. Pomijając fakt, że wszystkie kraje arabskie odrzuciły w 1936 roku rekomendacje Komisji Peela, które doprowadziły do rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ 181. Dwie trzecie wszystkich członków ONZ uznało równe prawa Żydów do samostanowienia na Bliskim Wschodzie – zgodnie z definicją syjonizmu ustanowioną przez Deklarację Balfoura z 1917 roku i mandat palestyński z 1922 roku przyznany Brytanii.
Rezolucja ONZ 242 przedstawia konflikt arabsko-izraelski jako spór o ziemię. Totalna bzdura. Państwa arabskie od czasu Deklaracji Balfoura całkowicie odrzucały ideę, że żydowscy dhimmi mają równe prawa do samostanowienia na Bliskim Wschodzie. Prezydent Clinton wymusił porozumienie pokojowe, w ramach którego Izrael miałby oddać 98% „zachodniego brzegu Jordanu” oraz całą Gazę. Arafat odrzucił to rozwiązanie dwupaństwowe bez wahania. W 2005 roku rząd Szarona jednostronnie wycofał się z Gazy. Moja firma przeprowadzkowa przenosiła Izraelczyków, którzy legalnie nabyli ziemię na podstawie pisemnych kontraktów, z Gazy. Potem nastąpiły kolejne wojny, które ostatecznie doprowadziły do masakry 7 października 2023 roku – 1300 zamordowanych Izraelczyków i 240 uprowadzonych zakładników.
Pytam wprost: GDZIE JEST ŁASKA?
PolubieniePolubione przez 1 osoba